در حال حاضر سیزده کنوانسیون بین‌المللی وجود دارد که جرایم مرتبط با تروریسم را مورد توجه قرار داده است. کنوانسیون‌های ضد‌تروریسم از دولت‌های عضو می‌خواهد تا با توجه به مکانیسم‌های پیش‌بینی شده در این کنوانسیون‌ها، در تعقیب و مجازات متهمین همکاری لازم را به عمل آورند و به نحوی رفتار کنند که هیچ مکان امنی برای تروریست‌ها وجود نداشته باشد. با‌این‌حال، عملا در مبارزه با تروریسم موفق نبوده‌اند.

در حال حاضر قلمرو کنوانسیون‌های ضد‌تروریسم صرفا به برخی از اعمال تروریستی محدود است و علاوه بر این، تعداد اعضای این کنوانسیون‌ها نشان می‌دهد که هنوز بسیاری از دولت‌ها تمایلی به الحاق به این معاهدات ندارند. هم‌چنین مفاد این معاهدات از سوی دولت‌های عضو که ملاحظات سیاسی را در برخورد با تروریسم در نظر می‌گیرند، به راحتی نقض می‌شود. علاوه بر این‌ها عدم همکاری قضایی مناسب نیز یکی دیگر از دلایل ناکامی در موضوع تروریسم است .

بدون تردید سردمداران غربی از همان آغاز با هدف ایجاد تفرقه بین مسلمانان و برهم‌زدن اتحاد میان آن‌ها به شکل‌دهی و حمایت از تروریسم پرداختند تا از این طریق به اهداف شوم خود که همان اسلام‌هراسی و اسلام‌ستیزی است، دست یابند و به این ترتیب بر سیطره و تسلط خود بر منابع خدادادی منطقه ادامه دهند.

دولت‌های غربی موج اسلام‌ستیزی را در جهان به راه انداخته و مدیریت می‌کنند. آن‌ها از یک‌سو در راستای اهداف اسلام‌ستیزانه خود، چهره‌ای خشن و بی‌رحم را از اسلام به افکار عمومی جهان معرفی می‌کنند و مدعی مبارزه با تروریست‌های افراطی می‌شوند و از طرف دیگر منابع مالی و تسلیحاتی آن‌ها را تامین و مجروحانشان را در بیمارستان‌های رژیم  صهیونیستی مداوا می‌کنند.

وبنابراین تروریسم منطقه‌ای در راستای منافع و اهداف سیاسی، امنیتی و تجاری قدرت‌های فرا‌منطقه‌ای نقش مهمی را ایفا می‌کند و این مساله، مهم‌ترین دلیل حمایت دولت‌های غربی از گروه‌های تروریستی است. در‌عین‌حال خاورمیانه از ذخایر عمده انرژی به حساب می‌آید که کشورهای غربی با ایجاد تشنج و ناامنی در تلاشند تا مانع به استقلال‌ رسیدن این کشورها شده و هم‌چنان آن‌ها را تحت نفوذ و سیطره خود نگه دارند.

تروریسم در جهان امروز به بزرگترین بلای جهانی تبدیل شده است و کسی نمی‌تواند خود را از آن مصون بداند. در این میان پرسشی که به شدت ذهن همگان را به خود مشغول داشته، همان جمله معروف «چه باید کرد؟» است. ایران و کشورهایی که قربانیان پدیده تروریسم هستند باید به این نکته توجه داشته باشند که دیدگاه غربی‌ها در مورد ترور و تروریسم به‌ویژه در مورد اسلام و ایران، غیر‌منصفانه و مغرضانه است برای مثال، دیوید راپوپورت، صاحب‌نظر روابط بین‌الملل در کتاب «مقابله با تروریسم از طریق همکاری بین‌المللی» انقلاب ایران را آغازگر موج چهارم تروریسم بین‌المللی در بیست‌و‌پنج سال اخیر معرفی کرده و مدعی می‌شود که «اولین گروه‌های تروریستی مذهبی در اسلام پدیدار شدند.»

به نظر می‌رسد چنین داستان‌پردازی‌هایی خصوصا در چند دهه اخیر در محافل غربی‌ به طرز زیرکانه‌ای درحال القا است لذا قربانیان ترور برای مبارزه با این پدیده شوم نیازمند همگرایی هستند. با وجود انحصار رسانه‌ای در دنیا و درز اطلاعات ناقص و غلط، اطلاع‌رسانی شفاف و درست می‌تواند زمینه مناسب را برای رشد آزاد و توسعه فکر مردم در سطح جهانی مهیا کند. در این صورت فضای حضور و فعالیت  تروریست‌ها نیز محدود می‌شود.

ریشه‌کنی مسایلی چون بی‌عدالتی و فقر و اجرای برنامه‌های توسعه‌ای مناسب از جمله آموزش فرهنگی، مبارزه با فساد و جلوگیری از قاچاق اسلحه می‌تواند ابزار خوبی برای پیشگیری از تروریسم باشد.