این روزها خبرگزاری ها از شورش در یکی از کمپ های نگه داری مهاجران در استرالیا خبر داده اند. گفته می شود پس از مرگ یکی از زندانیان در یک کمپ نگه‌داری پناه‌جویان در جزیره‌ی کریسمس استرالیا که اصالتاٌ کرد بوده، مهاجران حصارهای این مرکز را پاره کردند و آن را به آتش کشیدند. این مهاجر کرد روز شنبه از کمپ فرار کرده بود و جسد او روز بعد در جستجوی تیم نجات، نزدیک صخره‌هایی دور از آن کمپ پیدا شد.

کوردپاریز/  ناآرامی در کمپ مزبور در پی مرگ یک مهاجر کرد ایرانی به نام «فاضل چگینی» روی داد که گفته می‌شود حدود ۳۰ سال داشته و از سال ۲۰۱۰ تا کنون در این کمپ به سر می‌برده است. وی روز شنبه ۷ نوامبر (۱۶ آبان) از بازداشتگاه گریخته بود. مقامات محلی گفته‌اند که او خود را از صخره پرت کرده است. یکی از پناهجویان اردوگاه جزیره کریسمس به روزنامه گاردین گفته است که آقای چگینی «داشت درخواست کمک می‌کرد و یک دقیقه بعد جانش را از دست داد». یکی دیگر از مهاجران نیز سخنان مشابهی گفته: مرگ او خیلی خیلی مشکوک است.

کشته شدن و یا غرق پناهجویان کرد که در ماههای اخیر با غرق پسر بچه کوبانی (در شمال سوریه) به اوج خود رسید، داستانی تکراری است که این بار در نقطه ای دیگر از جهان و با شیوه ای دیگر تکرار شد.

چند ماه پیش هم یک پسر بچه شهر کوبانی در شمال سوریه، بخاطر اوضاع نابسامان و فشارهای روحی و روانی که از جانب احزاب و گروههای به اصطلاح محافظ کرد در این منطقه به آنها تحمیل می شد، به همراه خانواده بار سفر بستند و به امید اینکه از آب های خروشان بگذرند و در گوشه ای دیگر از جهان سکنی گزینند و از فشارهای وارده نجات یابند، خشم و قدرت موج های دریا را به جان خریدند و در نهایت پسر بچه این خانواده به همراه دیگر اعضای خانواده قربانی این نوع خشونت ها شدند.

حزب حاکم در این مناطق که به عنوان شاخه سوری پ.ک.ک (حزب کارگران کردستان ترکیه) شناخته شده است، در مورد این رخداد اندوهگین کوچکترین واکنشی نشان نداد و انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده و آیلانی هم بر ماسه های نرم ساحل نیارامیده است. البته دلیل این سکوت پ.ک.ک که بعدها مشخص شد، به مخالفت پدر آیلان به عملکردها و سیاست های این شاخه از پ.ک.ک برمی گشت، چراکه وی این گروه را قبول نداشته و آنرا سبب ویرانی خانه و کاشانه و نهایتا آواره شدن خانواده اش می دانست، به همین خاطر هم این گروه نه تنها از مرگ افراد این خانواده و آیلان کوچولو غمگین نشد، بلکه به نوعی هم به نفعش تمام شد، چراکه یکی دیگر از مخالفان از سر راه برداشته شد.

گویا این داستان تمامی ندارد و باید همچنان منتظر شنیده شدن مهاجرانی باشیم که در میانه راه به دلایل مختلف جان خود را از دست می دهند. هرچند در رسانه های جهانی اسم آیلان از همه بیشتر نگاهها را به خود جلب کرد، اما آیلان های زیادی در این راه جان خود را از دست داده اند. آنچه داستان این خانواده را از بقیه متمایز کرد، کوچ اجباری آنها بود! چون خانواده آیلان در طول ماههایی که شهر کوبانی در دست داعش بود، در این شهر ساکن بودند و شرایط به این حد نرسیده بود که مجبور به ترک خانه و کاشانه اشان باشند، اما با عقب نشینی این گروه و تصرف شهر توسط اعضای شاخه سوری پ.ک.ک و فشارهایی که به خانواده ها از جانب این گروه وارد می شد، آنها را به سرحد تحمل خود رساند و مجبور به ترک خانه و کاشانه اشان شدند.

حزب اتحاد دموکراتیک (پ.ی.د) یا همان شاخه سوری پ.ک.ک در شمال سوریه، از روز اول ناآرامی ها در این مناطق، سکان امور را در دست گرفته و به هیچ گروه و حزب سیاسی دیگری اجازه فعالیت نمی دهد و به شدت هم با مخالفین و معترضین برخورد می کند.

در حال حاضر بازداشتگاه اداره مهاجرت استرالیا در جزیره کریسمس، ۲۸۵ پناهجو را در خود جای داده است که تعداد قابل توجهی از آنها را پناهجویان ایرانی تشکیل می دهند. بازداشتگاه کریسمس یکی از بازداشتگاههای خارج از خاک اصلی استرالیا برای اینگونه افراد است. علاوه بر بازداشتگاه کریسمس که جزو خاک استرالیا محسوب می شود، از سال ۲۰۱۳ دولت استرالیا دو اردوگاه دیگر در خارج از خاک آن کشور در جزایر مانوس (متعلق به گینه نو) و نائورو به وجود آورده که پناهجویان قایق سوار را به آنها منتقل می کند. دولتهای این کشورهای دورافتاده در ازای دریافت مبالغی کمک مالی از استرالیا حاضر به قبول پناهجویان قایق سوار عازم استرالیا در سرزمینهای خود شده اند. در این دو اردوگاه که بازهم بخش عمده ای از ساکنان آنها را پناهجویان ایرانی و افغانی تشکیل می دهند نیز تا کنون چندین درگیری و حوادث مرگ آور برای ایرانیان رخ داده است.