سلیمان ویسی//
به گزارش کوردپاریز، به فاصله چند روز ترکیه آماج حملات تروریستی قرار گرفت و از قلب ترکیه، استانبول تا دیاربکر عمدتا کردنشین تداوم یافت. در مورد انفجار اول همه نگاه ها به سوی داعش چرخید، هر چند که برخی منابع خبری شاهین های آزاد کردستان که شاخه جوانان پ.ک.ک در ترکیه است را عامل این انفجار معرفی کردند . پیشتر نیز انفجار فرودگاه استانبول را نیز همین گروه وابسته به پ.ک.ک به عهده گرفته بودند .در انفجار تروریستی اخیر که مقابل یک مقر پلیس ترکیه در شهر کُردنشین دیاربکر صورت گرفت، ۵ کشته و ۳۹ زخمی بر جای ماندند. مقامات تُرک حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) را عامل این حمله اعلام کرده‌اند. این بمب گذاری یک روز پس از آن رخ داد که یک انفجار دیگر در استانبول به کشته شدن ۱۰ گردشگر آلمانی منجر شد.
زمانی که این اخبار و رخداد ها را کنار یکدیگر قرار می دهیم کمی از پیچیدگی آنها کاسته میشود و برخی ابعاد کمتر آشکار آن نمایان تر می گردد. حزب کارگران کردستان که سالها است خود را به عنوان نماینده کردها در ترکیه و البته برخی نقاط دیگر معرفی میکند، هیچ گاه در معرض پرسش و چالش جدی قرار نگرفته تا دستاوردهای رویکردهای متنوع و گاه متضادی که از سوی این گروه دنبال می گردد در قالب فرآیندی با ثبات و منطقی مورد ارزیابی قرار گرفته و در برابر افکار عمومی کردی پاسخی در خور ارائه گردد.
نکته مهمی که اغلب از آن غفلت میشود جایگاهی است که کردها به عنوان بزرگترین اقلیت غیر ترک در ترکیه با آن روبرو هستند . کردها پس از شکل گیری ترکیه جدید تلاش زیادی صورت دادند تا بتوانند در بدنه فرهنگی و سیاسی ترکیه جدید جایگاه یک شهروند را پیدا کرده و از حقوقی برابر با سایر هم وطن های خود برخوردار باشند . در آن مقطع تعداد قابل توجهی جزب و گروه توسط کردها شکل گرفت که البته به طبع گرایشات آن زمانه عموما به جبهه چپ ها متمایل بودند ولیکن شیب رفتار آنها کمتر به سوی میلیتاریسم و افراطی گری بود و این نشان از عدم تمایل کردها به قرار گرفتن در جایگاهی خارج از حاکمیت سیاسی و فرهنگی ترکیه داشت. اما کم کم روند مطالبات به سمت و سویی حرکت کرد که جامعه ترکیه تبدیل به دو قطبی کردی _ ترکی گردید و بیشترین منفعت در این میان نصیب ملی گرا های پان ترک گردید که نمیتوانستند حضور کردها را در ساختار سیاسی و فرهنگی ترکیه بپذیرند . شاید در نظر گاه اول این گونه تلقی شود که کردها با حرکت به سوی افراطی گری و رفتارهای رادیکال میتوانستند به حقوق اولیه خود دست یابند و یا اینکه اساسا کردها راه دیگری پیش رو نداشتند ولی این تحلیل دقیقا همان چیزی است که ملی گراهای افراطی ترک میخواستند و البته میخواهند کردها به آن باور داشته باشند . شاید برخی بگویند چرا سالها روند صلح کردی از سوی اسلام گراها که در مورد کردها چندان اختلاف نظر با ملی گراها ندارند ، دنبال گردید ؟
پاسخ اگر کمی ساده انگاری تلقی نشود چندان پیچیده نیست . ترکها بصورت کلی میخواستند جامعه شدیدا تحت تاثیر تبلیغات و رسانه های ترکیه اعم از کرد و البته ترک را به این باور برسانند که مسئله کردی که از سوی کردها دنبال میشود نمیتواند راهبردی مسالمت آمیز داشته باشد، این پازل روی دیگری نیز دارد و آن این است که باید همواره پ.ک.ک تنها نماینده کردها معرفی شود و هر جریان سیاسی هم که در ترکیه از سوی کردها ساخت می یابد باید به نوعی به سمت پ.ک.ک سوق پیدا کند و البته در این میان پ.ک.ک نیز این نقش را آگاهانه یا نا آگاهانه به خوبی ایفا کرده است.
به هر روی واقعیات جامعه کردی با آن چیزی که نمایش داده میشود تفاوت های ماهوی داشته و تحلیل هایی نیز که عموما پیرامون تحولات پیش رو ارائه میشود یا بر مبنای جنگ روانی القایی ترکها است یا بر اساس پروپاگاندای سیاه پ.ک.ک و در این میان جایی برای رسانه های مستقل باقی نمی ماند. لذا باید برای درک صحیح آن چیزی که کردها در ترکیه به دنبال آن هستند نگاهی فراتر از القائات رسانه ای دو جریان سیاسی به ظاهر مخالف یکدیگر در این کشور بحران زده داد.
