احزاب و گروههایی که با رویکردهای متفاوت در جغرافیای کردستان پا به عرصه وجود نهاده‌اند؛ معمولا پس از مدتی هرکدام دچار مشکلاتی از جنس دیدگاه و یا سیاست شده‌اند. بنابراین معمولا انشعاب‌هایی در آنها رخ داده و هرکدام به چندین گروه کوچک‌تر تقسیم شده‌اند.

کوردپاریز/ یکی از این گروهها هم که به نوعی بخشی از پیکر جداشده‌ی پ.ک.ک تلقی می‌شود؛ پس از ۱۷ سال که از زندانی شدن رهبر این گروه می‌گذرد؛ هنوز هم سخنان روز اول خود را تکرار می‌کند و با جملاتی از جنس شعار که خود گروه اسم آنرا ایدئولوژی می‌گذارد؛ درصدد اثبات بندگی خود نسبت به وی است. شاید نتوان به این وضوح اوج بندگی و پرستش کاریزما را در دیگر گروهها بسان پ.‌ک.ک و زیرشاخه‌های اقماری‌اش مشاهده کرد.

رئیس پژاک هم اخیرا در سالروز دستگیری اوجالان (رهبر زندانی پ.ک.ک و پژاک) در مصاحبه با رسانه‌ی رسمی این گروه، همان شعارهای قدیمی را تکرار کرده و گفته: هیچ قدرتی توان حذف کردها را ندارد. جالب است بدانیم که تکیه کلام این گروهها (کرد) است و منظورشان از کرد، خودشان هستند. این درحالیست که هرکدام از این گروهها شمار بسیار اندکی از کردها را مجذوب خود کرده‌اند و اکثر قریب به اتفاق کردها، از حزب‌گرایی و گروه‌گرایی متنفرند، چون به چشم خود شاهد عملکردهای بی‌نتیجه و بعضا منفی آنها بوده‌اند.

عبدالرحمن حاجی احمد که چند سال پیش توسط سران پ.ک.ک به عنوان رئیس پژاک منصوب شد، در ادامه‌ی تمجید و تعریف از اوجالان گفته: کردها امروز هرچی دارند از تلاش و عظمت اوجالان است و ….

شخص‌پرستی و تعظیم شخصیت‌های کاریزماتیک در این گروهها به حدی است که کسی حق فکر کردن در خصوص صحیح یا غلط بودن گفتار، رفتار و کردار رهبرشان را ندارد و به عبارتی ساده‌تر و عامیانه‌تر، همه اعضای این گروه به نوعی برده و بنده‌ی افکار شخصی هستند که شاید برای شخص وی آرزویی بیش نباشند.

این تقلید کورکورانه و محض درحالیست که بسیاری از کردها و کارشناسان معتقدند آنچه پ.ک.ک طی بیش از سه دهه در مناطق کردنشین ترکیه و سال‌های اخیر هم توسط زیرشاخه‌هایش همچون پژاک و … انجام داده، نه تنها حدمتی به حق و حقوق کردها نکرده، بلکه در بسیاری از موارد هم برخلاف جهت حرکت و خواست و به ضرر آنها بوده است.

همین شخص که اعضای این گروهها از جمله حاجی احمدی (رئیس پژاک) در حد پرستش وی را قبول دارند، در اولین اظهارات خود پس از دستگیری، کاملا از خواست و شعارهایش فاصله گرفت و به قول سیاستمداران تسلیم شد. شاید اوجالان فکر می‌کرد اگر وی نیز به تمجید و تعریف مصطفی آتاترک بپردازد، ترکیه وی را آزاد کند و پرونده‌اش بسته شود. آنجا بود که مشخص شد اعضای این گروه به تحقق آرزوهای فردی کمک می‌کنند که خودش کوچکترین ارزشی برای آنها قائل نیست.