در تاریخ ۱۷ فوریه ۲۰۱۶، ساعت ۱۸:۳۱، سرویس‌‌‌های حامل پرسنل نیروهای مسلح ترکیه در تقاطع بلوار “اینونو” مورد حمله یک عامل انتحاری پ.ک.ک قرار گرفته بود که در نتیجه آن ۲۹ نفر کشته و ۶۰ نفر نیز مجروح شدند.
کوردپاریز/ به دنبال این عملیات، گروه شاهین‌های آزاد کردستان موسوم به تاک که از گروههای اقماری پ.ک.ک (حزب کارگران کردستان ترکیه) است، مسولیت این عملیات را برعهده گرفت. در بیانیه‌ی این گروه، هویت عامل انتحاری، عبدالباقی سؤمر با نام مستعار زنار راپرین اعلام شده بود. بر اساس گفته منابع دادستانی ترکیه هم، هویت بمب گذار انتحاری این حمله از طریق آزمایش DNA تایید شده، عبدالباقی سؤمر اعلام شد.
به دنبال مقایسه نمونه DNA از جسد عبدالباقی سؤمر٬ عامل انتحاری، با نمونه DNA موسی سؤمر، پدر عبدالباقی، ساکن وان که با دیدن تصاویر تروریست انتحاری در رسانه‌ها گفته بود که پسرش می باشد٬ هویت وی مورد تایید قرار گرفت. عبدالباقی سؤمر در سن ۱۶ سالگی و در سال ۲۰۰۵ به پ.ک.ک پیوست. وی بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۴ در قندیل بود.
پ.ک.ک بلافاصله پس از انجام این عملیات اعلام کرد که این گروه هیچ ارتباطی با آنها ندارد، اما اکنون مشخص شده که عامل انتحاری ۹ سال تمام را در محل استقرار این گروه در شمال عراق (کوهستان‌های قندیل) بوده و آموزش دیده است. از سوی دیگر، ۱۶ ساله بودن این عامل انتحاری به هنگام جذب شدن به گروه، خود مقوله‌ای دیگر است که باید در باب (نقض حقوق کودکان) به آن پرداخت که البته شمار بسیار زیادی از کسانی که عضو این گروه می‌شوند؛ زیر ۱۸ سال سن دارند؛ اما سران این گروه همچنان این موضوع را انکار می‌کنند.
حال باید منتظر ماند و دید اینبار پ.ک.ک برای فرار از این اتهامات، چه بهانه‌ای ارائه می‌دهد. معمولا تکذیب می‌کند و هروقت هم در تنگنا قرار گرفت و مجبور به اعتراف شد؛ از آن به عنوان دفاع مشروع یاد می‌کند. این درحالیست که پ.ک.ک کاملا ارتباط فی‌مابین با این گروه را رد کرده است. اما طبق اسناد و مدارکی که بعضا در رسانه‌های خود گروه هم منتشر شده، پ.ک.ک این گروه را در سال ۲۰۰۴ میلادی با هدف انجام عملیات‌های خرابکارانه در عمق خاک ترکیه تاسیس کرد، البته با این رویکرد که باید این موضوع مخفی بماند، چراکه پ.ک.ک نمی‌خواست باردیگر رنگ خودکاری که اسمش را در لیست ترور نوشته بود؛ پررنگ‌تر شود، بلکه تلاش می‌کرد اسم خود را از آن لیست حذف کند. ولی زیاد طول نکشید که زیرشاخه بودن این گروه بسان دیگر گروههای اقماری پ.ک.ک، برای عموم آشکار شد. تشخیص این موضوع کار زیاد سختی نبوده؛ چون هربار که سران پ.ک.ک در تنگنا قرار گرفته‌اند و به قول خودشان سیاست و دیپلماسی جوابگو نبوده و خواستند یک ضربه کاری به ترکیه بزنند؛ مقامات و ارتش این کشور را تهدید کرده‌اند و پس از یکی دو روز هم این گروه وارد عمل شده و عملیاتی از نوع تعریف شده توسط سران پ.ک.ک انجام داده و سپس هم ساکت شده است. چند روز قبل از انجام این عملیات هم، سران پ.ک.ک تهدید کردند که انتقام کشته‌هایشان در جیزره و سور را خواهند گرفت و بلافاصله این گروه وارد عمل شد و دستورات پ.ک.ک را اجرا کرد.
ناگفته نماند اینکه تمامی زیرشاخه‌های این گروه می‌خواهند خود را مستقل از پ.ک.ک نشان دهند؛ تلاشی مستمر و البته به نتیجه است، چون پ.ک.ک این کار را برای فرار از بحران داخلی و فروپاشی حتمی در سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۴ انجام داد.
