معمولا حزب کارگران کردستان ترکیه موسوم به پ.ک.ک را بخاطر کاریزماتیک بودن رهبر زندانی آن می‌شناختند؛ چراکه عبدالله اوجالان رهبر این گروه، هرچی می‌گفت همان می‌شد و کسی هم حق اعتراض و … نداشت. اما پس از دستگیری وی در ۱۵ فوریه ۱۹۹۹ میلادی، وضع تغییر کرد و سران این گروه در کوهستان‌های قندیل واقع در شمال عراق، درصدد برآمدند تا وی را از محور رهبری خارج کنند؛ چراکه دیگر به حرف‌های اوجالان اعتماد نداشتند و معتقد بودند که نمی‌توان به سخنان وی که از صدها فیلتر دستگاه‌ها و نهادهای امنیتی و نظارتی ترکیه به دست آنها می‌رسد، اطمینان کرد.
کوردپاریز/ اخیرا در این باره ابراهیم کالین سخنگوی ریاست جمهوری ترکیه در جمع خبرنگاران خارجی گفته که عبدالله اوجالان، رهبر محبوس پ.ک.ک(حزب کارگران کردستان ترکیه) کنترل خود را بر رهبری نظامی مستقر در کوهستان قندیل(در شمال عراق) از دست داده است.
کالین در پاسخ به این سوال که چرا دیگر به اعضای حزب دمکراتیک خلق‌ها –HDP(شاخه سیاسی – شهری پ.ک.ک) اجازه دیدار با اوجالان داده نمی‌شود؟ گفت: رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهوری ترکیه با اجازه دادن به آنها (اعضای ارشد ه.د.پ) برای دیدار با اوجالان ریسک بزرگی کرد. این اقدام با واکنش تند ملی‌گرایان همراه شد. ترکیه هم اکنون شاهد یکی از بدترین درگیری‌ها با پ.ک.ک طی سال‌های گذشته است و این روند خصوصا یک سال و نیم پس از شکست آتش‌بس میان پ.ک.ک با دولت آنکارا بدتر شد. تاکنون اعضای حزب دموکراتیک خلق (HDP) بارها با اوجالان در زندان امرالی دیدار کرده و با پیام‌هایی از جمله درخواست رهبر محبوس برای خلع سلاح پ.ک.ک بازگشته‌اند. آنها به زندان امرالی می‌رفتند و امید داشتیم که پ.ک.ک به حرف اوجالان گوش کند اما اینطور نشد. سران پ.ک.ک در قندیل نمی‌خواهند خلع سلاح شوند و به جنگ در سوریه به چشم فرصت می‌نگرند. از سوی دیگر رابطه‌ای قوی میان اعضای ی.پ.گ و پ.ی.د در شمال سوریه و پ.ک.ک در شمال عراق وجود دارد.
روند صلح اکنون به حالت تعلیق درآمده و اگر پ.ک.ک به توقف حملات علیه ارتش ترکیه تصمیم بگیرد، از شهرها خارج شود و نیت خلع سلاح داشته باشد، این روند می‌تواند دوباره آغاز شود. عملیات‌های ارتش ترکیه تا زمانی که پ.ک.ک تهدیدی علیه امنیت ملی محسوب شود، ادامه دارد.
احتمالا پ.ک.ک به این موضوع دل خوش کرده که می‌تواند در آینده‌ای نزدیک، در شمال سوریه، یک حکومت خودمختار و یا چیزی مثل آنچه این گروه اسم آنرا خودمدیریتی گذاشته، تاسیس کند و در همسایگی ترکیه باشد و در مرزهای مشترک با این کشور مستقر شود، اما این رویا تا چه حد به واقعیت نزدیک است؟ آیا به وقوع پیوستن همچنین احتمالی وجود دارد؟
از سوی دیگر پ.ک.ک که در حال حاضر در کوهستان‌های شمال عراق مستقر شده و آنجا هم بخشی از خاک عراق و حکومت اقلیم کردستان محسوب می‌شود، اما تنش و مخالفت‌های این گروه با حکومت اقلیم هم این روزها شدت گرفته و لذا نمی‌توان پیش‌بینی کرد که اگر در شمال سوریه رویای این گروه محقق بشود؛ در آن صورت با دو همسایه (ترکیه و حکومت اقلیم) چگونه می‌خواهد رابطه داشته باشد؟ هرچند این تنها در حد یک رویاست که شاید سران گروه به آن فکر کنند؛ اما در آن صورت باز در گرداب اختلافات ریشه‌ای و تاریخی با ترکیه و اقلیم گرفتار خواهد شد.
