اینجا “کوهستان قندیل” است با طبیعت بکر و دل انگیز و زیبایش. کوهستانی از رشته کوه های زاگرس در سه گوشه ی مرزی ترکیه، عراق و ایران. اگر هنگام بهار و تابستان به قندیل سفر کنید بدون تردید تنوع جانوری و گیاهی آن شما را مبهوت خواهد کرد. چشمه های زلال، مراتع وسیع با انواع درختان و گیاهان، رقص بُز کوهی روی صخره ها، خرس ها و پلنگ های مغرور، پرواز پرندگان شکاری، موسیقی دلنواز آب رودخانه و دهها صحنه ی چشم نواز دیگر تنها بخش کوچکی از زیبایی قندیل به شمار می آید.
به گزارش کوردپاریز , شاید با شنیدنِ این همه زیباییِ قندیل، انسان با خود بگوید خوشا به حالِ روستانشینان کوهپایه ی قندیل که در دل این همه زیبایی سکونت دارند. اما واقعیت چیز دیگریست. روستانشینان قندیل نه تنها از این همه زیبایی و طبیعت بکر لذتی نبرده اند بلکه در سایه ی حضور پ.ک.ک در قندیل از ۳۰ سال قبل تا کنون آرامش و آسودگی از دیارشان رخت بر بسته است. گویی درد و رنج این روستائیان با دستهای پینه بسته و صورت های چروکیده پایانی ندارد.
روزنامه هه ولیر چاپ کردستان عراق در شماره ۲۲۱۷ که روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۵ منتشر شد نوشت: از مجموع ۱۸۴ روستای مرزی شهرک زاخو ۱۱۵ روستا به دلیل نا آرامی و حضور پ.ک.ک در منطقه از امکانات عمرانی و آبادانی محروم هستند و روستائیان و عشایر (در فصل بهار برای بردن دام هایشان به ییلاق های کوهپایه قندیل)، مجبورند به پ.ک.ک مالیات پرداخت کنند.
“عباس امیر” مدیر امور مهاجرات در منطقه سوران در کردستان عراق به روزنامه ی “هه ولیر” می گوید: در پی درگیری های اخیر بین پ.ک.ک و ارتش ترکیه ۹۰ خانواده از کردهای ترکیه به مناطق مرگه سور و سوران در کردستان عراق مهاجرت کرده اند.
اخذ مالیات از روستائیان و عشایر تنها به روستائیانِ کوهپایه ی قندیل در شمال عراق محدود نمی شود بلکه عشایر و روستائیان کُرد ایران و ترکیه که در فصل بهار به ییلاق های کوهپایه ی قندیل عزیمت می کنند نیز از سوی پ.ک.ک مجبور به پرداخت مالیات می شوند.بر پایه ی صحبت های عشایر مناطق مرزی استان آذربایان غربی چنانچه روستائیان از پرداخت مالیات خودداری کنند با تهدیدهایی همچون: ربودن دام ها، وارد کردن خسارت به اموال و حتی تهدید جانی مواجه هستند.
در حال حاضر صنعت گردشگری در بسیاری از کشورهای جهان به یک تجارت پر سود تبدیل شده است اگر حضور پ.ک.ک در کوهستان قندیل نبود به جرات می توان گفت بسیاری از روستاها و مناطق کوهپایه ی قندیل در بخش های مرزی ایران، ترکیه و عراق به دلیل جاذبه ها و ویژگی های بی نظیر، اکنون به قطب های گردشگری تبدیل شده بود.
واقعیت این است که یکی از موانع اصلی بر سر راه عمران، آبادانی و بازسازی روستاهای کوهپایه ی قندیل ناامنی ناشی از حضور پ.ک.ک در این مناطق است. حکومت محلی کردستان عراق تا کنون بارها تیم های امدادی و ماشین های سنگین راهسازی و گروهها عمرانی به مناطق کوهپایه ی قندیل اعزام کرده است اما پ.ک.ک از حضور این گروه ها جلوگیری کرده و راه را بر هر گونه خدمت به ساکنان کوهپایه قندیل بسته است.
تخلیه دهها روستا، مهاجرت به شهرها، بیکاری، آتش زدن جنگل های کوهپایه قندیل برای احداث پایگاههای پ.ک.ک و پژاک، آدم ربایی، تهدید و نا امنی از جمله پیامدهای حضور پ.ک.ک در کوهستان قندیل است.
از آنجا که مقرهای اصلی پ.ک.ک در کوهستان قندیل واقع است، ارتش ترکیه و جنگنده های این کشور هر از گاهی اقدام به بمباران این مناطق می کنند که تا کنون بارها افراد غیر نظامی و روستائیان قربانی این حملات شده اند. البته تجاور ترکیه به خاک کشور همسایه محکوم و غیر قابل توجیه است اما سئوال این است آیا اگر حضور پ.ک.ک در قندیل نبود باز هم ترکیه قندیل را هدف قرار می داد؟ چرا باید مردم مظلوم روستاهای قندیل تاوانِ حضور پ.ک.ک در این منطقه را بدهند؟ اگر پ.ک.ک همچنان که خود ادعا می کند برای احقاق حقوق کُردها مبارزه می کند چرا پایگاه های خود را به داخل خاک ترکیه منتقل نمی کند؟ به راستی خشونتِ عریان که ریشه در ماهیت پ.ک.ک دارد چه ارمغانی برای کُردها داشته است؟
