جمیل بایک، یکی از سران گروه پ.ک.ک در مصاحبه با تلویزیون دویچه وله آلمان گفت: استفاده از ابزار نظامی مشکلات موجود در ترکیه را حل نمی کند و نه پ.ک.ک و نه دولت ترکیه از طریق نظامی نمی توانند به اهداف دلخواه خود برسند. وی تاکید کرد که مشکل و مسئله کردهای ترکیه فقط از طریق سیاسی و رویکرد دموکراسی قابل حل است. هیچ کسی نمی تواند با در پیش گرفتن، نسل کشی و … کردها را از بین ببرد.
جمیل بایک گفت: راه حل مشکل کردها در ترکیه اعتراف به وجود آنها است اگر این امر صورت گیرد حاضریم دست دوستی به سوی آنها(مسئولان ترکیه) دراز کنیم.
رئیس مشترک شورای اجرایی پ.ک.ک گفت: ایجاد خودگردانی دموکراتیک که برای اداره مناطق کردنشین ترکیه پیشنهاد شده باید مورد پذیرش قرار گیرد.
جمیل بائیک در شرایطی بر بی نتیجه بودن راهکار نظامی تاکید می کند که گروه تحت رهبری وی در طول بیش از سه دهه گذشته همواره برای رسیدن به اهدافش راهکار مسلحانه را در پیش گرفته و این شیوه هنوز هم در اولویت های این گروه قرار دارد.
پ.ک.ک از طریق یکی از سازمان های اقماری خود موسوم به YDG-H که وظیفه عملیاتی کردنِ برنامه های پ.ک.ک در شهرها و روستاها را به عهده دارد، پس از شکستِ شاخه سیاسی پ.ک.ک یعنی حزب دمکراتیک خلق ها HDP در انتخابات پارلمانی یکم نوامبر ۲۰۱۵ در شهرها و مناطقی همچون: یوکسک آوا ، نصیبین، جیزره، سیلوان، سور و …… با حفر خندق، اشغال دوایر دولتی، بستن راه های ورودی و سنگربندی در کوچه ها و خیابانها و آتش گشودن به روی نیروهای نظامی و امنیتی ترکیه، در این مناطق &خودمدیریتی دمکراتیک& (خودگردانی دمکراتیک) اعلام کرد.
همان زمان مراد کارایلان یکی دیگر از سران پ.ک.ک در سخنانی ضمن حمایت از استراتژی جنگ شهری از کُردهای ترکیه خواست تا به این جنگ بپیوندند. کارایلان در روز ۲۷ آذر ۱۳۹۴ در گفتگوی اختصاصی با رادیو ی گروه پ.ک.ک گفت: هیچ یک از مردم ما مکان و موقعیت خود را رها نکنند. شهرهای خود را رها نکنند. جوانانی که می جنگند باید با تصمیمی بزرگ جنگ خود را ادامه دهند و به نیروی ملت خود اعتماد کنند. کارایلان حضور تانک ها و نفربرهای زرهی ترکیه در خیابان ها و شهرهای کُردنشین را نشانه ی ضعف و ترس دولت ترکیه دانست و گفت: آنها در نقطه ی پایانی قرار دارند. اراده ملت ما قوی تر از تانک هاست، ما نباید از تانک های آنها بترسیم، ما نباید عقب نشینی کنیم.
اینکه چه عواملی باعث شده تا فرد شماره یک گروه (جمیل بائیک) به ناکارامد بودن استراتژی جنگ اعتراف می کند را باید در وضعیت فعلی گروه پ.ک.ک جستجو کنیم. سرانجام پس از چند ماه سیستم خودگردانی دمکراتیک و استراتژی جنگ شهریِ پ.ک.ک بدون آنکه نتیجه ای برای مردم داشته باشد شکست خورد و کشته شدن دهها شهروند بیگناه کُرد و آواره شدن هزاران نفر دیگر یادگار خودگردانی دمکراتیک برای مردم رنجدیده کُرد در کردستان ترکیه بود. از روز سوم نوامبر ۲۰۱۵ مقررات منع رفت و آمد در برخی شهرهای ترکیه اعلام شد و صدها خانه، مغازه، مدرسه و اماکن عمومی آسیب دید. به دلیل قطع برق و آب، مردم با کمبود مواد غذایی و دارو مواجه شدند و هزاران نفر از ترس جان خود محل سکونت خود را رها کردند. دهها اداره دولتی در آتش سوخت و اعزام بسیاری از بیماران و زخمی شدگان به مراکز درمانی به دلیل مسدود بودن راه ها امکان پذیر نبود.
به عنوان نمونه تصاویری که از شهر سیلوان در رسانه ها مخابره شد باورکردنی نبود و این شهر به یک شهر جنگ زده تبدیل شده بود که در جای جای آن آثار گلوله به چشم می خورد و در اکثر کوچه و خیابان های آن کانال، خندق و خاکریز حفر شده بود. حضور پر رنگ تانک، زره پوش، نفربر و خودروهای نظامی با سربازان مسلحی که صورت خود را پوشانده بودند هر بیننده ای را به وحشت می انداخت.
هر چند اکنون پ.ک.ک در یک اقدام تاکتیکی و یا ناشی از استیصال بر ناکارامدی جنگ اذعان دارد اما نگاهی به تاریخچه پ.ک.ک بیانگر آن است که ماهیت این گروه با خشونت، ارعاب، جنگ و تروریسم گره خورده است، از همین رو بعید به نظر می رسد، گروه پ.ک.ک بصورت عملی دست از جنگ و خشونت بکشد. در واقع اینگونه به نظر می رسد که پ.ک.ک نمیتواند مسائل پیرامون خود را تحلیل کرده و مسئله را تشخیص دهد.
