در ماده‌ی ۱۹ اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر در سال ۱۹۴۸ درباره اصل جریان آزاد اطلاعات آمده است: << هر کس حق آزادی عقیده و بیان دارد. این حق شامل آزادی حفظ عقاید، مصون از تعرض و جست‌وجو، کسب اظهار اطلاعات و اندیشه‌ها از هر طریق و بدون توجه به مرزها می‌باشد.>>
بدون جریان و تبادل آزاد اطلاعات نمی توان ادعای آزادی و دمکراسی را مطرح کرد . در جهان امروز که بسیاری آن را عصر ارتباطات می نامند ظهور رسانه های نوین، مسیر جریان آزاد اطلاعات را تسهیل کرده است اما از آنجا که هنوز هم ، اطلاعات و دسترسی به آن، قدرت محسوب می شود، هستند افراد، دولت ها و گروه هایی که جریان و تبادل آزاد اطلاعات را بر نمی تابند.
از زمانیکه افرادی همچون: لازارسفلد، راجرز و لاسول نظریه جریان آزاد اطلاعات را بنیان نهادند فرقه ها و گروه ها از آندسته بودند که در برابر جریان آزاد اطلاعات مقاومت کردند، زیرا از تاثیر این نظریه بر اعضا و هوادارن خود بیمناک بودند. “مارگارت تالر سینگر” در کتاب “فرقه ها در میان ما” می گوید: فرقه حول سه فاکتور تعریف می شود:
۱ – سرمنشاء گروه و نقش رهبر
۲ – ساختار تشکیلاتی یا روابط بین رهبر (یا رهبران) و پیروان
۳ – استفاده از برنامه های هماهنگ شده ی مجاب سازی ذهنی
شیطان پرستان، گروه های تخدیری ، طالبان، حزب کارگران کُردستان موسوم به پ.ک.ک ، سازمان مجاهدین خلق موسوم به منافقین، القاعده، ، سازمان چریکی و مارکسیست – لننیست نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا موسوم به فارک از جمله گروه ها و فرقه هایی هستند که به شدت با جریان آزاد اطلاعات مخالف هستند و با استفاده از شگردهای مغزشویی، مجاب سازی ذهن، نگه داشتن اعضاء در محیط بسته و ایزوله از اعضای خود به عنوان ابزاری در جهت اهداف خود که در بسیاری از موارد (دانشته یا ندانسته) همسو با اهداف قدرت های سلطه طلب می باشد، استفاده می کننند.
هر سه فاکتوری که “مارگارت تالر سینگر” فرقه ها را حول محور آن تعریف می کند، درباره حزب کارگران کُردستان پ.ک.ک صدق می کند. مقامات پ.ک.ک با تکریم و ستایش عبدالله اوجالان، وی را به مثابه ی یک “نجات بخش” معرفی می کنند و اگر فردی در داخل گروه پ.ک.ک به انتقاد از اوجالان بپردازد و یا قصد عبور از افکار و اندیشه های اوجالان را داشته باشد، به شدت سرکوب و یا حذف می شود.
پ.ک.ک تا قبل از دستگیری عبدالله اوجالان بر تشکیلِ “کردستان بزرگ” تاکید می کرد و از آن به عنوان آرمانِ نهایی نام می برد ودر سایه ی همین شعار و آرمانگرایی بود که برخی از جوانان کُرد جذب این گروه شدند. پس از دستگیری اوجالان نیز هر گاه پ.ک.ک با دشواری هایی همچون: کاهش عضوگیری، پایین آمدن روحیه اعضاء و سست شدن پایه های ایدئولوژیک نزد اعضاء مواجه شده است به ابزارِ آرمانگرایی کاذب و اغواگر (که ویژگی فرقه هاست) روی آورده است. استثمار اعضاء و هواداران از طریق وابسته کردن آنها به گروه و بازسازی فکری از جمله دلایل دیگریست که گواه “فرقه بودن” پ.ک.ک است. در ساختار پ.ک.ک تصمیمات از بالا صادر می شود و اعضای گروه، فقط مجری و مطیع محض هستند. فلسفه ی حاکم بر پ.ک.ک این است که هدف وسیله را توجیه می کند.
شاید در این مورد شنیدن قصه زندگی دو برادر کُرد از یک خانواده در اثبات مدعای فرقه ای بودن پ.ک.ک به ما کمک کند.
سامان رسول پور کُرد ایرانی در کشور سوئد زندگی می کند و از << جریان آزاد اطلاعات >> سودمند است، بر همین اساس وی عاقلانه و مبتنی بر یک منطق حرکت می کند. هر چند نگارنده مطلب برخی از افکار ایشان را قبول ندارد اما بررسی مقالات و نوشته های سامان رسول پور نشان می دهد که وی درباره تحولات روز و در چارچوب آنچه که بدان اعتقاد دارد، استدلال هایی ارائه می کند و تحلیل هایی روش مند ارائه می دهد.
اما برادر وی که به گروه پ.ک.ک پیوسته و در کوهستان قندیل در یک محیط ایزوله بسر می برد دچار از هم گسیختگی ذهنی است و در نوشته ها و مقالاتش استدلال های خودساخته و غیرعلمی بکار می برد. تردیدی نیست که فواد بریتان متاثر از آموزش های پ.ک..ک همچون: مغزشویی، مجاب سازی و کنترل ذهن ، دچار توهم اندیشه ورزی شده است.
اعضای پ.ک.ک در مرحله ی جذب و پیوستن به پ.ک.ک، یا در مرحله ی ماندن در پ.ک.ک و نیز در مرحله ی اطاعت کردن و مطیعِ محض بودن در درون ساختار بسته ی پ.ک.ک در چنگال تاکتیک های روانی این گروه گرفتار هستند.
اخیراً مقاله ای از فوادبریتان در یکی از سایت های گروه پ.ک.ک منتشر شده بود که نقد آن « خالی از لطف نیست. در ابتدای مطلب ادعا شده بود که فواد بریتان، در مقاله‌ای نقش‌ویژه‌ی خلق کورد در خاورمیانه و تاثیرات مبارزات خلقی در آفرینش فصلی نوین از تاریخ را مورد تحلیل و ارزیابی قرار می‌دهد.
از همین ابتدای مقاله و نوع پوشش منبع، غیر علمی بودن مطلب نمایان است. عباراتی همچون: نقش ویژه خلق کرد در خاورمیانه و آفرینش
فصل نوین، در حقیقت استفاده از اصطلاحات کلی و بزرگنمایی و خلق مفاهیمی است که حدود و ثغور آن مشخص نیست . این روش از شگردهای گروه پ.ک.ک است که با کلی گویی و خلق واژگان میخواهد خود را جریانی مبتنی بر یک اندیشه روش مند نشان دهد ولیکن چون نمیتواند به چارچوب مفاهیمی که مشخص می کند بپردازد وارد کلی گویی میشود.
در بخش دیگری از همین نوشته، فواد بریتان می گوید: واضح و مبرهن است که امروزه در خاورمیانه حیات سیاسی و سیاست به شیوه‌ی گذشته میسر نیست.
مشخص نیست فواد بریتان از کجا به این نتیجه رسیده که حیات سیاسی به شیوه گذشته میسر نیست . این گذشته مد نظر وی مربوط به چه زمانی میشود . اگر دقیق نظاره کنیم عربستان که تبدیل به حامی پژاک شده است و در صدد ارتباط دادن پژاک با برخی گروه های تروریستی و تجزیه طلب عرب است از بدوی ترین ساختار های سیاسی جهان برخوردار است. اما ادامه سخن بسیار بی معنا میشود آنجا که می گوید ” سیاست به شیوه گذشته میسر نیست !” شاید او نظرش سیاست ورزی باشد چرا که سیاست مفهومی عام است و سیاست ورزی است که بیشتر به مقدمه سخن او تناسب دارد . با این توصیف کدام سیاست ورزی است که به شیوه گذشته میسر نیست . شاید منظور او سیاست ورزی به روش عربستان سعودی است که از هر مدخلی برای حمایت از تروریستهای مخالف ایران استفاده می کند. اگر این گونه باشد که حتی غرب هم با این سخن در عمل به نوعی موافق است هر چند که وابستگی مالی به عربستان مانع باشد .
این عضو قندیل نشین پ.ک.ک در بخش دیگری از نوشتار خود جمله ای می گوید که باید فلاسفه و جامعه شناسان جمع شوند تا معنی تحت الفظی آن را درک کنند . او می گوید ؛ ” تغییر و تحولات بر روی هر کسی تحمیل می‌شوند ” لذا چون جمله بی معنی است آن را رها می کنیم تا در حالت خلاء گفتمانی حاکم در پ.ک.ک و پژاک باقی بماند.
اما در ادامه او می گوید این مسئله که به شیوه گذشته [ نامعلوم ]حیات سیاسی میسر نیست حقیقتی است که نتیجه جنگ و درگیری عمیقی است که ایشان آن را نوعی جنگ جهانی سوم تعبیر می کند !! در واقع نگارنده کلی گویی را به اوج می رساند و بزرگنمایی را به عرش ، شاید می خواهد اینگونه خود را یک فرد تحلیلگر و ایدئولوگ معرفی کند.
آنچه که در بالا بدان اشاره شد بیان کننده تنها بخش کوچکی از مصادق حاکم در تشکیلات فرقه ای پ.ک.ک است که هیچگونه بُنیه ی علمی نیز ندارد. داستان سامان رسول پور و برادرش فواد را می توان جدال عقلانیت و ابزارگونگی نامید.
