براساس گزارش‌های دستگاه اطلاعاتی ترکیه، دولت قاهره سه بار با اعضای حزب کارگران کردستان ترکیه (پ.ک.ک) در شش ماه گذشته در قاهره دیدار داشته است. به نوشته روزنامه حریت، در این گزارش آمده است: هیاتی از پ.ک.ک در اواسط دسامبر ۲۰۱۵ به بغداد رفت. این هیات با ویزای صادره از سوی سفارت مصر در بغداد به قاهره رفت.
در ادامه این گزارش همچنین آمده است: هیات پ.ک.ک به قاهره رفته و با مقام‌های عالی رتبه مصر از سرویس اطلاعات این کشور در ژانویه سال جاری میلادی دیدار کرد. مصر در پیامی اعلام کرده که برای نخستین بار در این دیدار از پ.ک.ک حمایت می‌کند و پس از این دیدار بوده که به انتقال سلاح و پول به پ.ک.ک مبادرت ورزیده است.
در آخرین دیدار، مقرر شد که پ.ک.ک اطلاعاتی را درباره اعضای اخوان‌المسلمین در ترکیه جمع آوری کرده و در صورت نیاز علیه آنها اقدام کند. دو طرف همچنین توافق کرده‌اند که به نشست‌ها ادامه داده و مصر سلاح و پول به پ.ک.ک بدهد. بر اساس گزارش مذکور دولت مصر همچنین به حزب اتحاد دموکراتیک کردستان سوریه برای گشایش دفتری در قاهره چراغ سبز نشان داده است.
شاید برخی از مردم برای اولین بار خبر رابطه پ.ک.ک با کشور مصر و دولت عبدالفتاح السیسی را شنیده باشند اما هنگامیکه تاریخ پ.ک.ک را از بدو تأسیس در سال ۱۹۷۸ تا کنون ورق می زنیم، دهها مورد در آن می بابیم که این گروه به ابزاری در دست این کشور یا آن کشور و این هسته ی قدرت یا آن مرکز تبدیل شده است.
ابراهیم گوچلو از سیاستمداران کُرد مطرح در ترکیه معتقد است سازمان امنیت ترکیه موسوم به میت در تأسیس پ.ک.ک نقش داشته است . گوچلو می گوید: پس از سال های ۱۹۷۴ دولت برای از بین بردن جنبش کردستان در ترکیه و سازمان های کُردی (فعال در آن زمان) پ ک ک را تاسیس کرد و از طرف دیگر هم، هدف کنترل کردها از داخل بود تا آنان را وادار به تسلیم نماید، یعنی آن را از خطر ایجاد دولت ملی دور کند.در این مسیر و به ویژه توسط دیکتاتوری کودتای نظامی، پ ک ک توانست سازمان های کُردی (رقیب) را از بین ببرد و پس از آن که اوجالان در سال ۱۹۹۹ دستگیر و به ترکیه آورده شد وی خیلی علنی اعلام کرد که آماده است تا به دولت خدمت کند و در عین حال اعلام کرد کردها در کردستان ترکیه و دیگر مناطق حق تشکیل دولت مستقل، فدرال و نیمه خودمختار را ندارند.
افشای ارتباط عبدالله اوجالان با سازمان مخوفِ “ارگنه کُن” یکی دیگر از مواردی است که نشان می دهد پ.ک.ک دارای ماهیت مزدوری است. سازمان زیرزمینی و ملی گرای افراطی کمالیست تحت عنوان “ارگنه کُن” در ترکیه که برخی از اعضای عالی رتبه امنیتی و نظامی ترکیه در هسته اصلی آن بودند همانند دولت در سایه عمل می کرد. از جولای ۲۰۰۸ بیش از هزاران نفر که شامل چندین ژنرال ارتش، مقامات حزبی و رئیس سابق شورای امنیت هستند، در چارچوب پرونده ارگنه کُن بازداشت شده و یا مورد بازجوئی قرار گرفته اند.
عبدالله اوجالان پرده از دیدار چند عضو این سازمان با خود برداشت. “اوجالان در این زمینه گفت که قبل از سال ۲۰۰۲ نمایندگان هورشید تولون و شنر اویگور دو تن از بلندمرتبه ترین توطئه گران وابسته به “ارگنه کُن” او را در زندان جزیره ایمرالی ملاقات کرده اند.
یکی از نمایندگان “لونت ارسوز” رئیس یگان اطلاعات و ضد ترور ژاندامری JITEM بود. اوجالان گفت: توطئه گران او را به یادِ کار مادان اوغلو (از شرکت کنندگان مهم در کودتای ۲۷ مارس ۱۹۶۰) انداختند. همچنین طبق اسناد پیوست کیفرخواست پرونده ارگنه کُن اوجالان می توانسته در اواخر ۱۹۷۹ قبل از کودتای نظامی ۱۹۸۰ از طریق اطلاعاتی که توسط ارگنه کُن به او رسیده از ترکیه بگریزد. اوجالان این را نیز گفت که عوامل ارگنه کُن با او در مورد ترور تانسو چیللر که طی دوره ۱۹۹۶ الی ۱۹۹۷ نخست وزیر ترکیه بود، صحبت کرده بودند. در نتیجه ادامه تحقیقات در مورد ارگنه کُن در طول تابستان و پاییز ۲۰۰۸ مدارک و اسناد بیشتری در خانه “ولی کوچوک” (ژنرال بازنشسته ارتش که به اتهام عضویت در سازمان ارگنه کُن دستگیر شد) پیدا شدند که ارتباط ارگنه کُن با پ.ک.ک را فاش می کردند.
یکی دیگر از نمونه هایی که بیانگر وابستگی پ.ک.ک به قدرت های فرامنطقه ای است را باید در تغییر و چرخش در اندیشه ی حاکم بر پ.ک.ک و پارادوکس رفتاری در فلسفه ی سیاسی این گروه در زمینه شعار مبارزه با امپریالیسم جستجو کرد. مروری بر کتاب های عبدالله اوجالان و نیز مصاحبه ی وی با یالچین کوچوک در کتاب داستان دوباره زیستن و تبلیغات رسانه ای گروه پ.ک.ک بیانگر این است که ادعای ضدیت با امپریالیسم و آمریکا از پایه های فکری عبدالله اوجالان و گروهش بوده است، اما رفتار فعلی این گروه و نیز همکاری های پنهان و آشکار بین آمریکا و پ.ک.ک خلافِ این ادعا را اثبات می کند و نمونه های فراوانی وجود دارد که بیانگر چرخش پ.ک.ک به سمت آمریکا است. واشنگتن نیز از یکسو در اقدامی فریبکارانه پ.ک.ک را در لیست سازمان های تروریستی قرار داده است اما از سوی دیگر بصورت پنهان و آشکار از این گروه حمایت می کند.
جمیل بایک از سران گروه پ.ک.ک مرداد ماه ۱۳۹۴ در مصاحبه با روزنامه تلگراف انگلیس ضمن پرده برداشتن از گفتگوهای مخفی میان پ.ک.ک و دولت آمریکا خواستار میانجیگری ایالات متحده برای برقراری آتش بس میان پ.ک.ک و دولت ترکیه شد.
جمیل بایک در همین مصاحبه درباره مذاکرت پ.ک.ک با آمریکا گفت: رد و بدل پیامها، نامه و نشستهایی وجود دارد و ممکن است آن را بیشتر کنند.
نمونه ی بارز کمک های آمریکا به پ.ک.ک برای خوش خدمتی این گروه به واشنگتن را می توان در حمایت تسلیحاتی آمریکا از شاخه پ.ک.ک در سوریه موسوم به حزب اتحاد دمکراتیک PYD تحت پوشش مبارزه با گروهک تروریستی داعش، مشاهده کرد که حتی مقامات ارشد دولت آمریکا و پ.ک.ک نیز آن را تائید کرده اند.
پس از حملات ۱۱ سپتامبر و حضور آمریکا در منطقه، سران پ.ک.ک بر این تصور بودند که این فرصت برای پ.ک.ک فراهم شده تا خود را به عنوان یک نیروی موثر که می تواند در خدمتِ اهداف آمریکا باشد، به واشنگتن معرفی کند ، پ.ک.ک بر همین اساس با تقسیمِ نیروهای خود به شاخه های کوچکتر و تأسیس گروههای همچون پژاک در ایران، حزب اتحاد دمکراتیک PYD در سوریه و حزب راه حل دمکراتیک (پارتی چاره سه ری) در عراق در صدد خوش خدمتی به آمریکا و غلبه بر مشکلات داخلی خود بود.
بررسی ها نشان می دهد هر گاه گروه های مسلح و شبه نظامی با بحران های مالی، کاهش عضوگیری، تضعیف روحیه اعضاء و …… مواجه می شوند از سر استیصال به خدمت این کشور یا آن کشور و یا هسته های فشار در می آیند و چاره ای جز مزدوری ندارند، در این میان آسیب اصلی به جوانانی وارد می شود که فریب شعارهای آرمانگرایانه ی سران این گروه ها را خورده و به امید سرنوشتی بهتر در مسیری بدون بازگشت گام نهاده اند.
