ریبوار کریم روزنامه نگار کرد در اقلیم کردستان عراق در مقاله یی که در روزنامه ی روداو منتشر کرده نوشت: بگو و مگوها در میان جنبش تغییر (گوران) برای اینکه حکومت اقلیم را با نیروی اسلحه و فشار براندازد موضوع جدیدی نیست و از همان روزهای آغازین تاسیس این حزب هم به گوش می رسید.
این روزنامه نگار می نویسد: هدف نهایی این اقدام هم خارج کردن پول و سلاح از دست اتحادیه میهنی کردستان عراق (یکیتی) و حزب دمکرات کردستان عراق (پارتی) است.
ریبوار کریم افزود: در وضعیت کنونی منطقه حرف اول و آخر را کسی می زند که دارای نیروی نظامی قوی باشد. چراکه منطقه در حال جنگ است. لذا نهادهای مدنی و جنبش های مردمی جایگاه خاصی نخواهند داشت آنهم اگر بوسیله نیروی خارجی فعال شوند. با این اوضاع و احوال گوران حزبی بدون پول و سلاح است. پس با اهداف و شعارهایش چکار می کند؟ شاهدیم که تلاش های گوران در ۱۷ فوریه و پس از آنهم نتیجه بخش نبود. پس از این به بعد چکار می کند؟ پاسخ این سوال این است که مسلح می شود و به خیابان ها می آید.
ناامیدی از تغییر و سردادن شعارهای نابجا و نامناسب و دور از واقعیت اجتماعی و سیاسی و نیز بن بست های سیاسیون و موانع قانونی، چنان زمینه ای را فراهم کرده که جنبش های سیاسی به جنبش های نظامی تغییر می یابند.
این حزب (گوران) دارای نیروی نظامی هست و این تنها یک ادعا نیست چراکه نماینده این حزب در پارلمان گفته توان این را داشتند با زور اسلحه وارد اربیل شوند اما این کار را نکردند و این خود اعترافی به وجود بنیه ی نظامی این حزب است.
درباره یکیتی ریبوار کریم به این نکته اشاره داشته که یکیتی این اواخر و در مسیر تغییرو تحولات منطقه یی و جهانی از پ.ک.ک فاصله گرفته و بعید هم نیست که سناریوی اوایل دهه ۹۰ میلادی تکرار شود که با نیروی مشترک با پ.ک.ک مقابله و مبارزه کردند. هدف یکیتی از این سیاست سهیم بودن در مناطق کردنشین سوریه است که با این کار بار لنگان خود را با ترکیه هم به مقصد می رساند.
اما این تحولات مصادف شده با نزدیک تر شدن جنبش گوران به پ.ک.ک . پس از ناامیدی از فعالیت سیاسی در اقلیم و احتمال بروز یک درگیری بسان آنچه در شنگال و یا مناطق کردنشین سوریه رخ داد، اکنون گوران نه تنها از لحاظ معنوی و رسانه ای بلکه از لحاظ نیروی انسانی هم در کنار پ.ک.ک قرار دارد.
