علی عونی سیاستمدار مشهور کرد عراقی و عضو شورای رهبری حزب دمکرات کردستان عراق در گفتگو با پایگاه خبری – تحلیلی Nerina Azad (دیدگاه آزاد) به بیان نظرات خود درباره وضعیت فعلی پ.ک.ک پرداخت.
علی عونی در ابتدای سخنان خود گفت: ما در امور کردستان ترکیه دخالت نکرده ایم. ما می گوییم این خوب است آن بد است. انتقاد ما از پ ک ک نتیجه دخالت پ ک ک در اقلیم کردستان عراق است. چون پ.ک.ک در همه امور دخالت می کند و برای بخش های دیگر تعیین تکلیف می کند. گویی بزرگ ماست و ما هم بچه ایم. انگار فقط پ.ک.ک حقوق کردها را می شناسد. انگار که ارباب است و ما برده. اینگونه نگاه می کنند. برادری را قبول داریم. اما ما را برادر نمی داند بلکه زیردست خود می داند.
علی عونی در بخش دیگری از مصاحبه خود افزود: پ ک ک می گوید داشتن دولت ملی (مستقل) برای کردها عیب است. خوب برادری ملت ها و خودمختاری یا خاک بر سری آنها پس چیست؟ اگر چنین است پس بگذارید اول ترک ها، روس ها، بریتانیای ها، فرانسوی ها، سعودی ها، چینی و … فروپاشند بعد از آن بگویند این برای ما عیب است. اقلیم کردستان عراق به ویژه جناب مسعود بارزانی از کمک کردن به کردستان ترکیه دریغ نکرده است و دولت ترکیه و پ ک ک را تشویق کرد و هر دو را قانع نمود. در نامه های اوجالان و اردوغان معلوم است که مسعود بارزانی در این زمینه چه نقشی بازی کرده است. ما بارها از قندیل خواسته ایم از دخالت در سیاست شهر و حزب دمکراتیک خلق ها (HDP) دست بکشند تا آنها کار خود را انجام دهند اما پ.ک.ک گوش نمی دهد. قندیل اجازه نداد HDP. کار خود را انجام دهد آنها نیز نمی دانند چه می کنند. خود را به روز نمی کنند. واقعا نیز به روز نیستند.
عضو شورای رهبری پارتی در بخش دیگری از مصاحبه خود با پایگاه خبری تحلیلی Nerina Azad گفت: چپ های ایران در دهه پنجاه میلادی در اهواز، خراسان و جنوب ایران جنبش چپ را آغاز کردند اما مردم ایران در آن دوره خیلی گرسنه بودند. برگ خرما را آسیاب کرده و به عنوان نان می خوردند. دولت ایران چپ ها را طرد کرد به چین فرار کردند و ۲۰ سال در آنجا ماندند تئوری خود را طوری تنظیم کردند چگونه مردم را از گرسنگی نجات دهند. آمده بودند بگویند که چگونه برگ خرما را نان کنند اما دنیا عوض شده بود. دیدند از آرد گندم بیسکویت نیز درست شده است. اما ذهن آنها هنوز در کشور چین بود. فکر می کردند مردم نان ذرت می خورد سبوس می خورند اما نمی دانستند آرد گندم هم آمده است. مسئله قندیل و پ.ک.ک نیز شبیه این است. مردم کرد خیلی از جمیل باییک، دوران کالکان و عباس پیشرفته تر است.
مسئولان پ.ک.ک فکر می کنند برای همه دنیا تصمیم می گیرند. در تصور آنها هنوز گورباچف رئیس جمهور شوروی است نمی دانند که گورباچف رفته بوریس یلتسین رفته مدودف رفته و ۱۶ کشور از شوروی جدا شده اند.
علی عونی تصریح کرد: پ ک ک با سیاست غلط فرصت های بزرگی را از دست داد. پ ک ک می توانست در دیاربکر، وان و حتی استانبول میلیون ها انسان را گرد هم آورد و تظاهرات کنند. ۸۱ کرسی به دست آورد. این پیشرفتی بزرگ در مبارزه مدنی بود. اما با سیاست غلط و پس از دستگیری نصف دوستانشان شهرداران و روسای احزابشان را گرفتند. پ ک ک در شهری مانند باتمان نتوانست صد نفر را به خیابان بیاورد تا اعتراض کنند. این گروه نیرویی بی برنامه است. پ ک ک سیاست غلطی دارد و مردم نیز باخبر شده اند و دیگر به پ ک ک گوش نمی دهند. فصل خزان پ ک ک شروع شده و کم کم برگ های درخت پ.ک.ک می ریزد. واقعیت آن علنی می شود. اکنون فرصتی تاریخی ایجاد شده تا حزب دموکرات در شمال یک آلترناتیو ایجاد کند.
پ ک ک هم خواسته بود (ما به عنوان پارتی) نقش خود را ایفا نماییم. دولت هم همین طور. اما هر وقت خواستیم وارد شویم پ ک ک در حال جنگ است. نمی شود هم جنگ کرد و هم صلح خواست. پ ک ک نباید جنگ خود را وارد دیاربکر، گور، جزیر یا سلوپی یا نصیبین می کرد. دوران کالکان بعد از آن می گفت ما نمی دانستیم دولت ترکیه این قدر درنده است. چرا ۵۰ سال قبل ما می دانستیم اما شما اکنون نمی دانید؟
دنیا از جنگ شهری پ ک ک حمایت نکرد و فاجعه بزرگی رخ داد. افراد زیادی قربانی شدند. تنها فقر و بدبختی و آوارگی نصیب کردهای ترکیه شد. حدود ۸۰۰ هزار نفر آواره شهرهای بزرگ مانند استانبول و آنکارا شدند.
