نویسنده: کایل اورتون (Kyle Orton)
منبع: https://kyleorton1991.wordpress.com/
مترجم: برفین تارویردی زاده
دارندگان نامرئی قدرت در مناطق کردنشین سوریه و فراتر از فرماندهان ی.پ.گ. مسئولان سال های طولانی پ ک ک هستند و آنها نیز در اختیار یک نفر . همه آنها بیگانه نیستند چون دولت بشار اسد سال های طولانی میزبان اوجالان بود و اسد و اتحاد جماهیر شوروی سابق از او برای بی ثبات کردن ترکیه یعنی خط ناتو در جبهه مقدم در دوران جنگ سرد استفاده می کردند. هنگامی که اوجالان در سوریه بود حافظ اسد او را تشویق کرد تا کردهای سوریه را جذب کند چون از دست این دولت تبعیضی ناراحت بودند و هدف نیز هدایت آنها علیه ترکیه و دور کردن از مبارزه برای حقوق کردها در سوریه بود. بدین ترتیب اوجالان مدیون (بدهکار) شد.
شاید ارشدترین فرد عامل در سوریه خودش سوری باشد یعنی فهمان حسین یا همان باهوز اردال. فهمان حسین یکی از سه یا چهار نفری است که پس از زندانی شدن اوجالان پ ک ک را روزانه هدایت می کند. افراد دیگر مراد کاراییلان (جمال)، رهبر رسمی جمیل باییک (جمعه) و افراد مهمی مانند دوران کالکان (عباس) هستند. پس از دخالت ترکیه در سوریه در اوت ۲۰۱۶ کالکان علنا تهدید کرد نیروهای بیشتری از پ ک ک برای تقویت ی.پ.گ. خواهد فرستاد. نورالدین خلف المحمد (نورالدین صوفی) همانند فهمان حسین از افراد تندرو در داخل پ ک ک و صبری اوک از اعضای کمیته اجرایی و فرماندهان پشت صحنه ی.پ.گ. هستند.
قهرمان سازی از پ.ی.د./پ ک ک توسط رسانه های غربی به ایجاد راه حل در سوریه کمک نمی کند. به نظر می رسد جنگجویان خارجی بخش مهمی از این مسئله باشند. بخش زیادی از پوشش خبرهای مربوط به افراد داوطلب به انتقال پیام ی.پ.گ. کمک کرده است. بیشتر این افراد تندروی چپگرا هستند و مجذوب “کنفدرالیسم دموکراتیک” خیالی شده اند ایدئولوژی درهم و برهمی که اوجالان در زندان مطرح نمود و نوعی آنارشیسم زیست محیطی است که خواستار دولت بی دولت برای دموکراسی رادیکال است.
همچنین واضح است عادت ها فراموش نمی شوند. یک داوطلب آمریکایی می گوید : ی.پ.گ. درست همانند اتحاد جماهیر شوروی رفتار می کند. یک داوطلب دیگر آن را روش استالینی می نامد.همچنین مسئله قانونی مطرح می شود. این به موضوع جریان جنگجویان خارجی به ی.پ.گ. مربوط می شود اما دیدگاه تبلیغاتی حادتر است. این که بی بی سی اجازه داد مصطفی محمد (ابو سلیمان المهاجر) سخنگوی القاعده پیام خود را منتقل کند کار غیرعاقلانه ای بود. نشریه های پست و تلگراف در ژوئیه ۲۰۱۵ کمی داغ شدند و به تبلیغ برای احرارالشام پرداختند و احرار در لیست تروریستی نیست و کاملا صادقانه خود را دشمن داعش معرفی کرد. اما این ارتباط احرار با القاعده را که علنی است پاک نمی کند و همچنین احرار در سوریه نیرویی است که تاثیر آن بر منافع غربی کمتر خواهد بود. اگر اطلاع رسانی بر اساس تکیه گاه ایدئولوژیک و ارتباطات سازمانی احرار مشکوک بود – و البته بود – پس میزبانی برای اعضای یک گروه سیاسی افراطی که به صورت رسمی در فهرست سازمان های تروریستی قرار دارد نمی تواند مورد قبول باشد.
پ ک ک در شمال سوریه یک واقعیت است و حتی ترکیه نیز این را قبول می کند. ترک ها تلاش کردند تا آسیب به منافع خود را با محدود کردن پ ک ک در شرق فرات و جلوگیری از مستقر شدن آن در رقه به جای داعش محدود نمایند و در هر دو مورد به نظر می رسد به خاطر سیاست غربی ها ترکیه موفق نخواهد شد – اگر چه ترکیه می تواند عملیات رقه با محوریت پ ک ک را به هم بزند. اهرچند این فقط در مورد ترکیه و ناتو صدق نمی کند. مردم محلی رقه دشمن پ ک ک هستند و با توجه به سواستفاده های پ ک ک در مناطق عرب نشین تحت کنترل این گروه این موضوع قابل درک است.
کنترل پ ک ک بر رقه بیشتر شبیه اشغال خواهد بود تا آزادسازی و این به نفع داعش خواهد بود. استدلال هم راستای این موضوع به نفع مسئله طول زمان نابودی داعش نسبت به دوام آن است. این یک اشتباه است. در عراق عملیات آزاد سازی موصل، توانمندسازی نیروهای محلی طرد شده برای بیرون راندن داعش به معنای پیشرفت داعش در بعضی جاها خواهد بود. اگر غرب از تمرکز خودشیفته محور بر داعش دور شود گزینه های دیگری نیز می تواند وجود داشته باشد.
این فراخوان رها شدن از پ ک ک نیست بلکه فراخوان بازتعادل است تا مانع شود پ ک ک زمین های بیشتری در خارج از مناطق کردنشین تحت کنترل خود در آورد و از بعضی شرکای مناطق عرب حمایت کند. پ ک ک نمی تواند همه مناطق شرقی سوریه را آزاد نماید و مسلما نمی تواند آنها را نگه دارد که به این بدگمانی منجر شده است که همانند منبج آنها را پس از خروج داعش به نیروهای طرفدار اسد تحویل خواهد داد و این بدترین نتیجه برای منافع غربی هاست . اگر داعش به صورت پایدار در مناطق کنونی مانند دیرالزور شکست بخورد از نیروهای محلی استفاده خواهد کرد از جمله مقاومت زیرزمینی در مناطق تحت کنترل خود. این نیروها همگی مخالف آن همکاری ای هستند که به پروژه ای منجر شود که حاکمیت پ ک ک را در پی داشته باشد. آمریکا دخالت خود در سوریه را عمق خواهد داد و دیگر خیلی دیر شده است اما اگر دخالت آن باز هم مسیر اشتباه نیم دهه گذشته را تکرار کند – همان طور که آغاز آن را می بینیم – این به یک دخالت یکجانبه برای جلوگیری از زیان خواهد بود.
