این ویدئو اخیرا و در مناطق مرزی عراق و سوریه گرفته شده است. اینها کودکانی هستند که به عنوان عضو ی.پ.گ. از کمپ ها ربوده شده اند و تحت آموزش نظامی قرار دارند. آنها حق ندارند با والدین خود دیدار کنند و سرنوشتی تاریک در انتظار آنهاست. در حالی که رسانه های غربی آنها را قهرمان مبارزه با داعش می نامند، اما داستان واقعی از این قرار است اینها نسل بازنده ای هستند که مجبور می شوند بجنگند.
هیچ کس دقیقا نمی داند تعداد کودکان سرباز یا افراد بزرگسال در درگیری های این گروه در عراق یا سوریه چند نفر است. صدها یا شاید هم هزاران نفر هستند. شهر شنگال در سال ۲۰۱۴ به دست داعش افتاد و اقلیت ایزدی توسط این گروه تروریستی سلاخی شد و دنیا نیز تماشاگر بود. داعش به یک مشکل بین المللی تبدیل می شد و یک گروه تروریستی نیز نیروهایش را به شنگال می فرستاد اما مشکل این است که پ.ک.ک در لیست تروریستی آمریکا، اروپا، ناتو و ترکیه قرار دارد. برای حل این مشکل جهت استفاده از آن علیه داعش راه حل ساده ای انتخاب کردند یعنی نام آن را به ی.پ.گ. یا ی.ب.ش. تغییر دادند. پ.ک.ک در اواخر دهه هفتاد میلادی تاسیس شد و خواهان استقلال یک دولت کردی شد. حملات تروریستی آن جان بیش از ۴۰ هزار نفر را گرفته که بیشتر نیز بر اثر حملات انتحاری بوده است. گزارشات مربوط به ربودن کودکان توسط پ.ک.ک بسیار مستند است اما خیلی مورد توجه قرار نگرفته است. این گروه به عنوان جنگ نیابتی علیه داعش مورد استفاده قرار گرفت.
کمپ های پناهندگان در شمال عراق یک منبع بالقوه برای جذب عضو توسط پ.ک.ک است. هزاران کودک فقیر در زندگی بد بهترین اهداف برای این گروه تروریستی هستند. داستان ما در این کمپ آغاز می شود که بیش از ۲۰ هزار آواره دارد. بیشتر آنها از دست داعش از شنگال فرار کرده اند. مدتی زیادی است که شنگال از دست داعش آزاد شده اما این مردم هنوز هم می ترسند به شهر خود برگردند.
یک مسئول اقلیم کردستان در کمپ می گوید:
پ.ک.ک به دلایل سیاسی کودکان را می رباید. آنها را برای جنگ به جاهایی می برد و به کشتن می دهد که مردم نمی دانند چه بر سر کودکانشان آمد.
یک عضو سابق ی.پ.گ. می گوید: وقتی من عضو ی.پ.گ. شدم ۱۱ سال داشتم الان ۱۴ ساله هستم. داعش عمویم، زن عمویم، پسر عموهایم و دختر عموهایم را گرفتند. من برای انتقام عضو شدم. خانواده من هم فقیر بود. ما صبح آموزش نظامی می دیدیم و بعد از ظهر نیز آموزش آشنایی با افکار اوجالان را می دیدیم.
هکار محمد رئیس کمپ می گوید: خیلی از کودکان و خانواده ها قربانی برنامه های پ.ک.ک شده اند. از والدین خود جدا شده اند و سرنوشت آنها نیز نامعلوم است.
دختر عضو سابق پ.ک.ک می گوید: در طول روز اسلحه را به ما می دادند و نحوه کار با آن را به ما یاد می دادند. نشانه هایی می گذاشتند تا هدف قرار دهیم و تمرین کنیم.
هکار محمد ادامه می دهد: کودکانی که ربوده شده اند سرنوشت آنها نامعلوم است. والدین آنها همیشه سراغ فرزندان خود را می گیرند اما نمی دانیم آنها را کجا برده اند.
دختر در ادامه می گوید: وقتی در پ.ک.ک بودم همه چیز را در مورد اوجالان به ما می گفتند. افراد بزرگتر و افراد کوچکتر از من نیز وجود داشتند.
هکار محمد می گوید: متاسفانه هیچ سازمانی به این مسئله توجه نکرده و از مردم قربانی حمایت نکرده است.
دختر می گوید: هم دختران و هم زنان متاهل اما عضو شده بایستی قسمت برجسته آلت تناسلی آنها را می بریدند تا به گفته پ.ک.ک در حین جنگ به فکر مسائل جنسی نباشند. یک دختر از من کوچکتر بود می گفت مرا یک بار به استانبول برده تا در آنجا قسمت برجسته آلت تناسلی مرا ببرند من ترسیدم از آنجا فرار کردم. وقتی مریض بودیم نزد دکتر نمی بردند و به زور می گفتند بلند شو و برو نگهبانی بده. بعدا او را کشتند.
هکار محمد مسئول کمپ می گوید: اما علی رغم این بدبختی ها مردم باز هم عضو می شوند. ما هم نمی دانیم چرا. اما راه رفتن آنها خیلی مخفیانه است. پ.ک.ک برای رسیدن به کودکان و نوجوانان دو راه دارد. یکی اطلاع رسانی یا همان رسانه های آن است. این خیلی تاثیر دارد. از طریق رسانه خیلی چیزها را زیبا نشان می دهند. خیلی اغراق می کنند. با کارهای مخفیانه نیز مردم را فریب می دهند و می برند.
دختر عضو سابق پ.ک.ک می گوید: اعضای پ.ک.ک می گفتند پس از تمام کردن کار شنگال، پیشمرگه ها را نیز بیرون خواهیم کرد و سپس راهی ترکیه خواهیم شد. در آنجا نیز جنگ خواهیم کرد. آنجا نیز دشمن داریم. آنها دشمن مردم هستند. افرادی که از من بزرگتر یا کوچکتر بودند را نیز به قندیل یا سوریه فرستادند. وقتی کودکان را می آوردند و آموزش را شروع می کردند کودکان گریه می کردند. می خواستند نزد پدر و مادر خود برگردند اما به گریه آنها توجه نمی شد و نزد والدینشان نمی فرستادند. ناچار بودند عادت کنند. تحت آموزش افکار اوجالان قرار می گرفتند. گاهی نزد ما می خوابیدند گاهی نزد سران پ.ک.ک. در کمپ آوارگان همه جاسوس داشتند. تلاش می کردند مردم را فریب دهند تا عضو شوند. خیلی زیبا حرف می زدند اما در اصل آدم های خیلی بدی هستند. در ظاهر خوب حرف می زنند اما پشت پرده برایش تله درست می کنند. اکنون که در کمپ هستم از پ.ک.ک بیشتر از داعش می ترسم.
داستان های مشابه داستان این دختر در این کمپ و دیگر جاها در شمال عراق وجود دارند. برای پ.ک.ک این کمپ ها محلی عالی برای فریب کودکان و نوجوانان است. بیشتر آنها در فقر قرار دارند و اکثر آنهایی که عضو می شوند برای همیشه نابود می شوند.
هکار محمد می گوید: یونیسف و سازمان امور پناهندگان سازمان ملل در اینجا می دانند مسئله چیست و پرسنل آن نیز اکثرا افراد محلی هستند. می گویند یک مسئله سیاسی است و ما نمی توانیم دخالت کنیم. آنها از این مشکل پ.ک.ک خبر دارند.
مخمور شهری با ترکیب جمعیتی کرد و عرب در شمال عراق است. داعش در سال ۲۰۱۴ وارد آن شد. درست چهار روز پس از گرفتن شنگال. دو روز بعد پ.ک.ک نیز به آنجا رسید و چند سال می گذرد و هنوز هم آنجا مانده است. در وسط بیایان های مخمور یک کمپ پناهندگان تحت اداره سازمان ملل اما عملا تحت کنترل پ.ک.ک وجود دارد. مسئولان سازمان ملل همه جا حضور دارند اما می دانند کنترل در دست پ.ک.ک است.
یک مسئول مخمور می گوید: پ.ک.ک آمد و یک مرز دیگر را با خندق ایجاد نمود. ایست های بازرسی گذاشتند ورودی شهر را در کنترل خود گرفتند. مسیر کوه خاراچوخ را بستند. به عنوان مسئول کمپ دو بار درخواست کردم در این زمینه دیدار کنیم هر دو بار نیز درخواست مرا رد کردند. یعنی من هم بایستی از ایست های بازرسی می گذشتم و عملا با کمپ ارتباط نداشتم.
این مرد در ادامه می گوید پ.ک .ک صدها نفر را در داخل کمپ مخمور از جمله کودکان را تحت آموزش قرار داد. این وضعیت طوری شد که مردم را به صورت گسترده ناچار کردند وارد آموزش نظامی شوند. مردم می آمدند و سراغ دختران و پسران کم سن و سال خود را می گرفتند اما بعدا خودشان می آمدند و می گفتند در بین اعضای پ.ک.ک آنها را دیده اند. از طریق انجمن نظامی مخمور به آنها فشار آوردم اما بخشی از افراد را در کوهستان خاراچوخ آموزش می دادند. کودک، زن، پیر و جوان همه را با تبلیغات شستشوی مغزی فریب دادند که در محاصره دشمن هستید و باید آموزش ببینید یعنی عضو شوید. این سبب می شد تا تصور مردم از زندگی عادی نیز غیرعادی و نسبت به همه غیردوستانه شود.
خبرنگار می گوید: همراه پلیس محلی راهی کمپ مخمور شدیم اما حتی پلیس نیز نمی تواند از ایست های بازرسی پ.ک.ک عبور کند. ما مجاز نبودیم در نزدیکی آن بمانیم فقط چند دقیقه بودیم. این یک کمپ پناهندگان توسط سازمان ملل است اما در محاصره یک گروه تروریستی است که در لیست تروریستی بین المللی قرار دارد و اجازه ورود نمی دهد.
مسئول کمپ می گوید: حتی با مسئولان ارشد سازمان ملل دیدارهایی داشتیم تا عنوان “غیرنظامی بودن را از کمپ بردارند و عنوان “کمپ نظامی” بر آن بگذارند.
به نظر می رسد مسئولان سازمان ملل به مسئولان محلی گفته اند آن یک کمپ نظامی خواهد شد اما عملا آن را نادیده گرفتند.
خبرنگار در ادامه می گوید: از یک مسئول سازمان ملل به نام “برونو گدو” در مورد جذب کودک سرباز توسط پ.ک.ک در کمپ مخمور سوال کردیم. وی در جواب گفت: ما از محل بازدید کردیم و شواهد لازم را داریم و در آینده نزدیک در این زمینه دخالت خواهیم کرد. این افراد هنوز در فهرست ما قرار دارند و هنوز آنها را رها نکرده ایم.
خبرنگار می گوید: اکنون کمپ مخمور توسط پ.ک.ک یعنی گروهی مسلح اداره می شود. چرا؟
مسئول سازمان ملل در مخمور می گوید: یک مشکل داریم. این کمپ یک ویژگی دارد و آن هم باید غیرنظامی باشد. ما تلاش می کنیم از طریق مذاکره این مسئله را حل کنیم.
– مذاکره با پ.ک.ک؟
– اینها مسائل دیپلماتیک هستند و نمی توانم در مورد آن اظهار نظر کنم. اما هزاران زن و کودک در این کمپ هستند که ساکنند و نیازمند کمک. نمی توانیم آنها را رها کنیم.
– بله نمی توانید آنها را رها کنید اما در عین حال نمی توانید یک کمپ را در اختیار یک گروه تروریستی نیز قرار دهید.
– بله اما باید از راه مذاکره حل کنیم.
خبرنگار می گوید: شهردار محلی می گوید پ.ک.ک کمپ را به مقر آموزشی تبدیل کرده است. نظر شما چیست؟
– من در این زمینه نمی توانم اظهار نظر کنم. نمی توانم بگویم برای حل این مسئله کار کمی صورت می گیرد. آنچه دیپلماسی بشردوستانه می نامند و سازمان هایی مانند عفو بین الملل یا دیده بان حقوق بشر در این زمینه می توانند اظهار نظر علنی کنند.
– یعنی این نهادها چیزهایی را می گویند که سازمان ملل نمی تواند بگوید؟
– بله گاهی گاهی.
خبرنگار از یک مسئول دیگر سازمان ملل به نام “ماولید وارفا” می پرسد: ما متوجه شدیم پ.ک.ک تعداد زیادی دانش آموزان را به عنوان کودک سرباز جذب کرده است. نظر شما چیست؟
وی در پاسخ می گوید: متاسفانه در این زمینه مدرک نداریم. ما در این زمینه گزارش نداریم چون کار ما نظارت بر گروه های مسلح نیست.
خبرنگار: چرا همه در مورد پ.ک.ک سکوت می کنند؟
– من نمی توانم در این زمینه پاسخی بدهیم. شاید بهتر است از مسئولان ارشد سازمان ملل بپرسید نه یونیسف. آنها مکانیسم و ساختارهای لازم برای این مسائل را دارند. این مسئله ساده ای نیست خیلی چالش برانگیز است.
– فکر می کنم شما می دانید اما نمی توانید بگویید.
– من نمی گویم که از این موضوع مطلع هستم.
خبرنگار: خیلی از خانواده ها به ما گفتند پ.ک.ک بچه های آنها را ربوده است.
مسئول یونیسف: آنها می توانند به ما گزارش کنند. ما گزارش در این زمینه نداریم تا بر آن تمرکز کنیم.
این مسئول سازمان ملل به دور از دوربین گفت: این مسئله سیاسی است لذا از گفتن آن خودداری می کنم. گروه های مسلح و مختلف زیادی وجود دارند. پ.ک.ک / ی.پ.گ / سه گروه پیشمرگه. گاهی دو تا با هم دوست هستند گاهی علیه همدیگر. لذا مسئله پیچیده است.
من اسم این اقدام را آدم ربایی می گذارم یعنی بردن کودکان را. این گروه مورد حمایت قدرت های بزرگ است. یعنی کسی به اقلیم کردستان می گوید به پ.ک.ک کاری نداشته باشید.
خبرنگار در ادامه می گوید: آنچه که این مسئولان از آن اظهار بی اطلاعی می کنند هر سال در گزارشات تکرار می شود. در گزارش شورای امنیت سازمان ملل در مورد وضعیت کودکان در گروه های مسلح در سال ۲۰۱۷ آمده “پ.ک.ک که همانند داعش در لیست تروریستی قرار دارد همراه شاخه های خود از کودکان به عنوان سرباز استفاده می کند. در گزارش های دیگر نیز حتی به مواردی از مرگ کودکان در این گروه اشاره می کند.
خبرنگار در ادامه می گوید: اکنون به سوی شهر زاخو در نزدیکی مرز ترکیه می رویم. این جوان ایزدی از شنگال است و همراه خانواده خود به زاخو فرار کرده است. اما یک برادر کوچکش توسط پ.ک.ک ربوده شده تا به عنوان کودک سرباز بجنگد. برادرش ۱۴ سال دارد.
این کرد ایزدی می گوید: اینها برادرم را ربودند و بارها برای گرفتن برادرم نزد آنها رفتم اما از دادن او خودداری کردند. مگر ما چه کرده ایم با ما چنین رفتار می شود؟ باور کنید یکبار به خانه سور رفتم یک عضو پ.ک.ک آنجا بود باور کنید حدود ۱۰ سالش بود. اینها فرزندان افراد فقیر و بدبخت هستند ربوده می شوند. مردم را خانه خراب می کنند. اکنون هم وقتی به شنگال می روم فقط به دنبال برادرم می گردم. یعنی اگر می دیدم او را با زور می آوردم. به خدا قسم مادرم از بس گریه کرده دیگرچشمانش کور می شوند.
وی در ادامه می گوید: برادرم محمود نام دارد و او را فریب دادند. حدود یک سال و نیم است پ.ک.ک او را ربوده و به عضویت در آورده است. ما حدود ده روز دنبال وی گشتیم. یک نفر گفت من دیدم سوار خودرو از کمپ بیرون برده شده و با پیگیری متوجه شدم پ.ک.ک او را ربوده است. من و تعدادی از افراد خانواده به شنگال رفتیم. به باره، سردشت عراق، سنون، هر جا رفتیم پ.ک.ک گفت پیش ما نیست. چند ماه گذشت خودش زنگ زد و گفت در پ.ک.ک هستم و ما را تحت آموزش قرار داده اند. گفتیم تو بچه ای بیا خانه. جرات نمی کرد حرف بزند. اگر هم می آمد مورد حمله پ.ک.ک قرار می گرفت.
مادر این کودک می گوید: پسرم را شستشوی مغزی دادند فریب خورد و اکنون حدود دو سال است او را از من جدا کرده اند. به خدا قسم هر کاری می کنم راه می روم هر کاری می کنم حتی یک لحظه نمی توانم او را فراموش کنم. هر لحظه می گویم خدایا این بچه کجاست آیا گرسنه است تشنه است زنده است مرده است در چه وضعیتی قرار دارد؟
برادرش می گوید: این کار بسیار غلط است پ.ک.ک بیاید و بچه های ۱۴ یا ۱۵ ساله ما را برباید و ببرد. آنها را آموزش بدهد و با اسلحه به جنگ ببرد. این غلط است و حتی اجازه نمی دهند با پدر و مادر خود دیدار کند. در کمال احترامی که برای همه دولت ها به ویژه پارلمان اروپا داریم از آنها انتظار داریم این مسائل را قبول نکند. اینها را خودمان می بینیم. می آیند مردم را فریب می دهند و می گویند موفق می شوی داعش را خواهی کشت. تصویری عجیب برای کودکان درست می کنند اما این کار بسیار زشتی است.
مادرش می گوید: اگر پسرم را می دیدم به زور از پ.ک.ک می گرفتم.
برادر آن کودک سرباز می گوید: تعداد زیادی کودک سرباز در پ.ک.ک وجود دارد. یکبار سر قبر برادرم رفتیم که پیشمرگه بود. وقتی برگشتیم در بین اعضای پ.ک.ک یک پسر بچه ۱۰ ساله دیدیم که اسلحه کلاش داشت. متوجه شدم تعداد زیادی بچه ۱۰-۱۱-۱۲ ساله در بین آنها وجود داشت.
مادرش می گوید: کودکان از ترس پ.ک.ک نمی توانند برگردند. پ.ک.ک اجازه نمی دهد برگردند. آنها را شستشوی مغزی می دهند و بدترین کارها را از طریق آنها انجام می دهند. پسرم را بردند درواقع زندگیم را نابود کردند. نمی دانم کی برمی گردد و کجاست حتما به دنبالش می رفتم.
