ائتلاف‌های شکاف‌بردار آسایش و رضایت
تاریخ این گروه مسیری طولانی از ائتلاف‌های بی اعتبار، ناسازگاری ایدئولوژیک و بحث‌های جدل برانگیز را نشان می‌دهد. در مارس سال ۲۰۱۱، پ.ی.د و پ.ک.ک پس از حمایت اولیه از شورش‌های ضد دولت بشار اسد تحت آتش سنگین توپخانه ایران در قندیل قرار گرفتند که مرکز فرماندهی شاخه‌های مختلف این گروه است. عبدالله اوجالان، سرکرده فرقه پ.ک.ک، فورا اقدامات لازم را انجام داد. رسانه‌های وابسته به پ.ک.ک از حمایت کردن از این شورش به سوی تضعیف آن گام برداشتند. این رسانه‌ها به ایجاد هر گونه مقاومت که قرار است تحت «کنترل» اخوان المسلمین قرار گیرد، حمله نمودند. اما این فقط آغاز کار بود. اوجالان در ششم آوریل ۲۰۱۱ با دولت سوریه معامله‌ای انجام داد و از طریق وکیل خود به رژیم پیشنهاد داد در قبال حمایت از بشار اسد خواهان خودمختاری جزئی است. او در نامه خود نوشت: «حقوق فرهنگی و خودگردانی می‌تواند بخشی از این اصلاحات باشد. به عنوان مثال، شهرداری‌ها می‌توانند به صورت مستقل اداره شوند. می‌توان اداره امور کردها را به خودشان داد و هویت آنها را به رسمیت شناخت. اگر دولت سوریه این کار را انجام دهد، ما نیز از آن حمایت خواهیم کرد». در پایان نامه آمده است: «خانواده اسد رویکرد من در قبال مسئله را می‌داند». اما در مورد این اظهارات چیزی مطرح نشد.
روابط عمیق با خانواده اسد
سوریه در دوران حافظ الاسد از سال ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۸ به پ.ک.ک کمک کرد تا در این کشور پایگاه‌هایی ایجاد نماید و جنگی نیابتی علیه ترکیه به راه بیندازد. پ.ک.ک دو کنگره خود را نیز در آنجا برگزار و کمک‌های مالی و تسلیحاتی دریافت کرد. وقتی پ.ک.ک در سال ۱۹۸۴ جنگ مسلحانه علیه ترکیه را آغاز نمود، دولت اسد اجازه داد پ.ک.ک آزادانه کردهای سوریه را به عنوان جنگجو جذب نماید. اما این روند تا ابد ادامه نیافت. ترکیه در سال ۱۹۹۹ به سوریه هشدار داد یا اوجالان را اخراج کند یا با جنگ روبرو شود. رهبر پ.ک.ک حدود یک دهه بعد دوباره شانس خود را در جنگ داخلی سوریه دید. اوجالان در آوریل سال ۲۰۱۱ خواسته‌های قبلی خود را تکرار کرد و دستور داد با آن جناحی باشند که اجازه تاسیس روژاوا را بدهد. وی می‌گوید: «اگر سوریه این درخواست‌ها را قبول کند، از اسد حمایت خواهیم کرد. اگر دولت در جهت خلاف آن حرکت کند، گام‌های موقتی بردارد، رویکرد بهره برداری سیاسی در پیش بگیرد، پ.ی.د. نیز برای اصل خودگردانی در کنار مخالفان عرب قرار خواهد گرفت».
بشار اسد از این استقبال کرد. در همان ماه، یکصد جنگجوی پ.ک.ک از قندیل راهی سوریه شدند و خود را به صورت ی.پ.گ. و با تجهیزات دولت سوریه درآوردند. در پایان سال ۲۰۱۱، اسد به پ.ی.د. اجازه داد تا در مناطق تحت کنترل دولت سوریه شش مدرسه تبلیغاتی باز کند. در مارس ۲۰۱۲ تعداد دو هزار عضو دیگر پ‌ک‌ک وارد سوریه شدند. در ماه ژوئیه، نیروهای سوریه از کوبانی، عفرین و عاموده و بیشتر شمال سوریه خارج شدند تا بر مناطق دیگر تمرکز نمایند. ی.پ.گ. بدون شلیک یک گلوله کنترل شهرها را به دست گرفت و با افتخار اعلام کرد «شهرها را از دست رژیم آزاد کرده است»!
با توجه به بحث‌های قبلی بین اسد و ی.پ.گ. اعلام مواضع ناگهانی ضد اسد تعجب آور بود. مروری بر سرکوب‌های صورت گرفته علیه شورشی‌ها، خروجی رسانه‌ها و دستگیری‌های خودسرانه نشان می‌دهد اقدامات پ.ی.د. از پیش هماهنگ شده و در راستای پیشنهادات اوجالان به اسد بود. مشعل تمو و عبدالله بدرو از رهبران کرد تظاهراتی را سازماندهی می‌کردند اما توسط پ.ک.ک به قتل رسیدند. با این که پ.ک.ک/پ.ی.د. این قتل‌ها را انکار نمودند، اما جنازه یک جنگجوی پ.ک.ک نیز در محل جنازه آنها بود. اداره خودگردان هدف خود را «ایجاد یک جامعه آزاد، دموکراتیک با حقوق برابر» و بر اساس ایدئولوژی عبدالله اوجالان اعلام کرد در حالی که پ.ی.د. روابط سازمانی خود با پ.ک.ک را علنی نکرد و مدعی شدند توسط اعضای کرد سوری پ.ک.ک تاسیس شده است.
صالح مسلم از سران پ.ی.د./ی.پ.گ. در سال ۲۰۱۳ با حمایت از بشار اسد اعلام کرد شورشی‌ها عامل حملات شیمیایی در غوطه هستند. در اصل، وی مدعی شد شورشی‌ها خود و خانواده خود را هدف بمب شیمیایی قرار دادند تا راه را برای مداخله خارجی باز کنند. در نوامبر سال ۲۰۱۱، مسلم اعلام کرد اعدام کردها توسط پ‌ک‌ک «توجیه پذیر» است چون این افراد «خائن» بودند. صالح می‌گوید: «پ‌ک‌ک این افراد را با اعدام تنبیه کرد، این بی دلیل نبود».
توسعه‌طلبی به هر قیمت
به نظر می‌رسد برای تبدیل کردن روژاوا به یک واقعیت، پ.ک.ک هر امری را قابل توجیه می‌دانست و می‌داند. شواهد مختلف و گروه‌های حقوق بشری بارها اعلام کرده‌اند ی.پ.گ. با زور، هزاران عرب و ترکمن را از منطقه تل ابیض بیرون کرده و غیرکردها را تهدید نموده در صورت ترک نکردن منطقه، خانه‌هایشان را آتش خواهد زد. همزمان با پیشروی ی.پ.گ. با حمایت هوایی آمریکا به سوی تل ابیض، حدود ۱۶ هزار غیرنظامی از ترس ناچار به فرار شدند. یک آواره جنگی می‌گوید وقتی ی.پ.گ. به منطقه ما آمد، اعلام کرد از این پس تحت حاکمیت روژاوا قرار دارند. به ابراهیم الخدر، یک رئیس قدرتمند قبیله، اعلام شد: «باید به بیایان‌های خود برگردید». طارق سولو، یک سخنگوی اقلیت ترکمن سوریه، نیز از رفتار زننده ی.پ.گ. شکایت می‌کند که سبب آواره شدن مردم شد.
در حالی که ی.پ.گ. خود را به عنوان قهرمان اقلیت‌های سوریه معرفی می‌کند، گارد «خابور آشوریان» به ائتلاف خود با ی.پ.گ. پایان داد. آنها اعلام کردند ی.پ.گ. با کشتن فرمانده آنها تلاش نمود این گروه را از روستاهایشان بیرون نماید. یک گزارش عفو بین‌الملل نیز می‌گوید نود درصد روستای عرب نشین حسینیه توسط ی.پ.گ. ویران شد تا مطمئن گردد ساکنان آن دیگر بر نخواهند گشت. اگرچه ی.پ.گ. این موارد را رد می‌کند، اما رفتار آن در تل ابیض، ریشه در سیاست قدیمی پ.ک.ک علیه اعراب دارد. در سال ۲۰۱۳، صالح مسلم رهبر وقت پ.ی.د. اعلام کرد اعراب در مناطقی که کردی به نظر برسند اخراج خواهند شد. این مناطق به کردها تعلق دارد. پس از کنترل روستاهایی که دارای جمعیت اندک کُرد بودند، اظهارات وی تایید شد. این رفتارهای ی.پ.گ. حتی سبب نارضایتی در بین اعضای این گروه نیز شد و بعضی از اعضای خارجی آن صراحتا اعلام نارضایتی نمودند. یک عضو داوطلب آلمانی در ی.پ.گ. وجود اعضای کودک و مسلح در این گروه در میدان جنگ را چنین توصیف کرد: «یک سفر مدرسه‌ای اما با اسلحه». وی در مورد اخراج اجباری غیرکردها از محل زندگی‌شان نیز گفت: «آنجا را به گند کشیدند. آن مناطق به اعراب تعلق دارد».
پس از تعهد آمریکا برای خروج از سوریه، مهمترین تکیه گاه ی.پ.گ. و لذا آرمانشهر آنارشیست آن مورد تهدید قرار دارد. در حالی که کمپین ماهرانه روابط عمومی اغلب از آنها به عنوان آزادیخواه دموکرات و عدالت‌طلب یاد می‌کرد، اما عمل آنها نشان داد چنین نیست.
