هدف اولیه از روند صلح دروغین در ترکیه، فریب کردها توسط پ.ک.ک و تلاش برای جلب نظر آنها به سود حزب اردوغان است.
به گزارش کورد پاریز، در حالی که پس از آخرین دیدار “عبدالله اوجالان” و وکلایش، مقامات ترکیه در واکنش به گمانه‌زنی‌های رسانه‌ای مبنی بر وجود یک روند جدید صلح بین پ.ک.ک و دولت ترکیه به صراحت اعلام کردند «نه روند صلحی وجود دارد و نه مسئله‌ای به نام کُرد، بلکه فقط مسئله تروریسم پ.ک.ک روی میز است»، به نظر می‌رسد عبدالله اوجالان، رهبر پ.ک.ک/پژاک، در دیدار خود با “هاکان فیدان”، رئیس سازمان اطلاعات ترکیه، برای خدمت به برنامه‌های سیاسی “رجب طیب اردوغان”، رئیس جمهور ترکیه، طرح جدیدی را ارائه داد تا بتواند اردوغان را از مخمصه انتخابات شهرداری استانبول نجات دهد و همچنین در تحقق سیاست‌های شکست خورده و مداخله جویانه ترکیه در سوریه از طریق پ.ک.ک به وی کمک نماید. تصویر همکاری رهبر پ.ک.ک و دولت ترکیه روز به روز روشن‌تر می شود و حتی مریدان قندیل نشین اوجالان نیز به صورت تلویحی و گاهی صریح به این موضوع اعتراف کرده‌اند.
“مراد کاراییلان”، از فرماندهان پ.ک.ک، به صراحت اعلام کرد هدف از رعایت حساسیت‌های ترکیه در شمال سوریه و اطاعت بی چون و چرا از دستورات اوجالان، یعنی تضعیف پ.ک.ک و به صورت تلویحی با آن مخالفت کرد. اما کسانی که با ساختار فرقه‌ای و خشن پ.ک.ک آشنا هستند، به خوبی می‌دانند در پ.ک.ک مخالفت با دستورات اوجالان برای فرد عواقب ناگواری دارد. مخالف یا منتقد اوجالان، محکوم به مرگ است.
قتل و اعدام ده‌ها عضو ارشد در دوره قبل و بعد از دستگیری اوجالان برای همه اعضای پ.ک.ک داستانی آشناست. پ.ک.ک مستقل نیست و از بیرون دستور می‌گیرد. “عثمان اوجالان”، برادر “عبدالله اوجالان” و عضو سابق شورای رهبری پ.ک.ک که به خاطر انتقاد از گروه و نجات از اعدام فرار کرد، در آخرین مصاحبه خود با شبکه کردستان۲۴ وابسته به مسرور بارزانی اعتراف کرد «پ.ک.ک مستقل نیست و از بیرون دستور می‌گیرد».
“ابراهیم گوچلو”، سیاستمدار کُرد ترکیه که پ.ک.ک را از نزدیک می‌شناسد، در مقالات گوناگونی پ.ک.ک را تاسیس شده توسط کمالیست‌های میت ترکیه می‌داند که پروژه‌های دولت ترکیه را با پوشش کردی به پیش می‌بَرد. ممنوعیت زبان کردی در پ.ک.ک، انتخاب اعضای غیر کُرد مانند “دوران کالکان” در پست‌های کلیدی پ‌ک‌ک، “سزائی تملی” رئیس کنونی و “یوکسک داغ” رئیس قبلی HDP، نامیدن اقلیم کردستان به عنوان عبدالله اوجالان، پیشنهاد حمله مشترک ترکیه و پ.ک.ک به اربیل توسط عبدالله اوجالان، اظهارات خود اوجالان مبنی بر «نوکر بودن» برای دولت در بازجویی‌های دوستانه با سرهنگ “آتیلا اوغور” در ایمرالی، قتل گسترده اعضای ناسیونالیست کرد در پ.ک.ک در طی چند دهه که سلیم چروک کایا عضو ارشد و فراری پ.ک.ک، در کتاب «آیات آپو» به صورت مفصل به آن پرداخته است، سرکوب همه سازمان‌های ملی‌گرای کُرد در دهه هفتاد و هشتاد میلادی و… همگی ثابت می‌کنند پ.ک.ک ابزار اجرای برنامه‌های ترکیه است و هر بار نیز با شیوه‌ای جدید به میدان می‌آید و دیدار اوجالان و هاکان فیدان نیز در ادامه این برنامه‌هاست. اگر پ.ک.ک واقعا سازمانی با اهداف کردی است و عبدالله اوجالا نیز حقیقتا به حقوق کردها اعتقاد داشت، قطعا پس از دستگیری اعدام می‌شد و به خاطر نجات جان او ماده مربوط به اعدام در قانون اساسی ترکیه را حذف نمی‌کردند.
با این توصیف، بایستی به اظهارات سزائی تملی، رئیس ترک حزب دموکراتیک خلق‌ها (HDP) وابسته به پ.ک.ک اشاره کرد که به صورت تلویحی از آغاز یک روند صلح جدید خبر می‌دهد. روند صلحی که در اصل سناریویی جدید برای فریب افکار عمومی کردهاست تا همه در انتخابات شهرداری استانبول به دستور پ.ک.ک و HDP به اردوغان رای بدهند و اعتراض نکنند. چرا که اردوغان بدترین خشونت‌ها را علیه کردها مرتکب شده، لذا برای گرفتن رای کردها نیازمند ابزاری جهت فریب آنهاست و این ابزار کسی جز عبدالله اوجالان نیست.
به راستی در کدام ماده حقوقی و قانونی در جهان آمده است که کشوری، فردی را طی چندین دهه «دشمن شماره یک» معرفی کند اما پس از دستگیری او، برای نجات جان همان فرد، قانون اساسی را تغییر دهد و از همه بدتر از طریق وکلایش به صورت هفتگی برای سازمان تحت امرش در قندیل دستور بفرستد، پیام‌های صوتی‌اش را برای کنگره حزبش ارسال نماید و حتی نامه اضطراری او را از طریق بالگرد به سران پ.ک.ک در قندیل برساند؟! هر مخاطب دارای عقل سلیم می‌تواند با یک محاسبه ساده نتیجه بگیرد که عبدالله اوجالان مامور میت ترکیه است و برای از بین بردن هر گونه اعتراض اعضای حزب تحت امرش به وابستگی به ترکیه دو راه را در پیش گرفته است: «شستشوی مغزی افراد تا بدون سوال و تامل هر آنچه اوجالان می‌گوید را قبول کنند و اجرا نمایند و این امری است که در پ.ک.ک رایج است یعنی رابطه مرید و رهبری ایجاد کند. نکته دوم این که اگر کسانی با شسشتوی مغزی نتوانستند به وضعیت مورد نظر اوجالان برسند با قتل و ترور از بین بروند تا این تفکر به بقیه نیز سرایت نکند. چون گسترش آن یعنی به هم خوردن انسجام سازمانی پ.ک.ک و در این صورت اوجالان نمی‌تواند با قدرت وارد عمل شود و از طریق پ.ک.ک و با قربانی کردن کردها منافع بلند مدت ترکیه را تامین کند. پ.ک.ک پروژه ای برای تامین اهداف بلند مدت نه تنها برای کردهای ترکیه بلکه برای کردهای ایران، عراق و سوریه نیز است تا از طریق آن هیچ خطری نه در داخل و نه در خارج متوجه سیاست تک زبانی، تک پرچمی و تک ملتی کشور ترکیه نگردد. در همین راستاست که تاسیس پژاک توسط پ.ک.ک درک می شود.
یعنی از طریق اوجالان و پ.ک.ک مسئله کُرد در ترکیه را حل کند. به عبارتی دیگر، مسئله کُرد را یک مسئله حقوق صنفی معرفی کند نه مسئله یک قومیت که به دنبال حقوق خویش است. این اتفاق هم توسط اوجالان به وقوع پیوسته است. اوجالان و پ.ک.ک در مانیفست خود به نام «راه انقلاب کردستان» که به ترکی است و در سال ۱۹۷۸ با تاسیس پ.ک.ک منتشر شد خواهان استقلال «کردستان بزرگ» شد، پس از سقوط شوروی در اوایل دهه نود با آتش بس‌های تدریجی ناشی از ضعف، خواهان فدرالیسم، سپس خودمختاری و اکنون کنفدرالیسم دموکراتیک است. اکنون عبدالله اوجالان صراحتا مخالف تجزیه ترکیه است و HDP نیز بارها در مجلس ترکیه اعلام کرده با تجزیه ترکیه مخالف است.
این امر یعنی ترکیه معتقد است خیال آن از بابت مساله‌ای به نام مسئله کُرد آسوده خواهد شد. چون در آینده کردها به طور کامل در جامعه ترک ادغام خواهند شد. ممنوعیت زبان کردی، رسمی بودن زبان ترکی در پ.ک.ک، آتش زدن روستاها و کوچ اجباری بیش از ۴ میلیون کُرد به غرب ترکیه برای هضم شدن در جامعه ترک در طی چند نسل در این راستا قرار دارد. لذا، ترکیه به فکر رفع نگرانی خود در جامعه کُرد کشورهای همسایه است و از پ.ک.ک خواست پژاک را تاسیس کند تا همین مسیر را در ایران نیز ادامه دهد. پژاک در ایران موفق نشد، چون ماهیت زندگی کردها در ایران بسیار متفاوت از ترکیه است: «زبان کردی نه تنها ممنوع نیست بلکه مقام رهبری ایران در یک سخنرانی رسمی آن «سرمایه ملی» نامید، استانی به نام کردستان وجود دارد، وضعیت اقتصادی کردهای ایران به مراتب بهتر از وضعیت اقتصادی کردهای ترکیه است».
با این توصیف، ترکیه از طریق اوجالان و پ.ک.ک، کردها را مشغول می‌کند تا صرفا به اهداف خود برسد و قرار نیست حتی کلمه «کُرد» را قبول کند چه برسد به اینکه حقوق حتی فرهنگی به کردها اعطا کند.
