فشار امارات و عربستان سعودی برعشایر عرب سوری در رقه، دیر الزور و حسکه با هدف حمایت از پ.ک.ک به شدت افزایش یافته است.
به گزارش کورد پاریز به نقل از خبرگزاری تسنیم، امارات متحده عربی و عربستان سعودی بعد از سرمایه‌گذاری سنگین و حمایت شدید مالی، رسانه‌ای، سیاسی و دیپلماتیک و انسانی و نظامی از تروریست‌های تکفیری در سوریه، این بار برای تجزیه این کشور و مقابله با ایران و ترکیه، از گروه تروریستی پ.ک.ک حمایت میکنند.
پ.ک.ک در لیست سیاه آمریکا، اتحادیه اروپا، ایران و ترکیه قرار دارد، اما آمریکا و اسرائیل و همچنین کشورهای اروپایی با هدف فشار بر دولت سوریه و همچنین مخالفت با برخی سیاست‌های ترکیه در منطقه، از پ.ک.ک و عناصر وابسته به آن در سوریه حمایت میکنند.
شاخه سوری پ.ک.ک یعنی حزب اتحاد دموکراتیک (پ.ی.د) و جناح نظامی آن یعنی یگان‌های مدافع خلق (ی.پ.گ) عملاً به عنوان نیروی زمینی آمریکا در جنگ با داعش شرکت کردند و اکنون ترکیه نگران نفوذ آنها در مناطق کردنشین سوریه است.
در این میان، امارات و عربستان نیز که به دلیل حمایت ترکیه از اخوان المسلمین، مردم غزه و سیاست‌های ایران و همکاری با روسیه، وارد فاز دشمنی با اردوغان و آسیب زدن به آنکارا شده‌اند، در اقدام تازه خود عشایر عرب را تحت فشار قرار داده‌اند تا با پ.ک.ک و عناصر وابسته به آن همکاری کنند.
عشایر عرب سوری در رقه، دیر الزور و حسکه که به اندازه کافی از سیاست‌های نژادی و قومی کردهای وابسته به پ.ک.ک احساس انزجار داشته و دارند، این بار به اجبار امارات و عربستان باید با این گروه تروریستی همکاری کنند.
“رامی الدوس”، رئیس مجلس عشایر سوری در این خصوص گفت: «عناصر اطلاعاتی عربستان و امارات با تهدید، آزار و اذیت رهبران عشایر، آنها را مجبور به همکاری با پ.ک.ک میکنند. در مجلس مشورتی کادر پ.ک.ک مستقر در قندیل نیز می‌توان حضور عناصر اطلاعاتی عربستان و امارات را رهگیری کرد».
رامی الدوس افزود: «روز به روز احساس تنفر و عصبانیت مردم نسبت به گروه‌های تروریستی در مناطق شمالی و کردنشین سوریه افزایش پیدا می‌کند. به موازات نفرت مردم، فشار کشورهای حاشیه خلیج فارس بر مردم برای همکاری با پ.ک.ک نیز افزایش پیدا کرده است. امارات و عربستان، مرکزی موسوم به «مقابله با بحران» تشکیل داده‌اند تا به پ.ک.ک کمک کنند».
به نظر می‌رسد رقابت عربستان و ترکیه بعد از ماجرای قتل جمال خاشقجی افزایش پیدا کرده است. زیرا عربستان در این زمینه هزینه سنگینی را متحمل شد و قصد دارد به هر قیمت ممکن از ترکیه انتقام بگیرد.
در همین راستا خبری نیز چند هفته قبل منتشر شده بود که طبق آن عربستان و امارات به پ.ک.ک، یک میلیارد دلار کمک مالی کرده‌اند.
رامی الدوس ضمن بیان این نکته که «گروه تروریستی پ.ک.ک با حمایت آمریکا، عربستان سعودی و امارات متحده عربی، در مناطق اشغالی شمال سوریه مجلس مشورتی سوریه دموکراتیک تشکیل داده‌اند»، افزود: «این مجلس با حضور اعضای رده بالای پ.ک.ک در شهرک عین عیسی واقع در رقه تشکیل شد و در نشست دو روزه آن، مظلوم کوبانی، الهام احمد، صالح مسلم و امینه عمر شرکت کرده بودند. این مجلس برای فشار بر مخالفان پ.ک.ک و عشایر عرب سوریه، کارگروه ویژه عشایر سوری نیز ایجاد کرده است».
این اقدامات پ.ک.ک با حمایت اعراب حاشیه خلیج فارس، قطعاً بدون اطلاع فرانسه و آمریکا صورت نگرفته است و آنها از این اقدامات برای ادامه جنگ در سوریه، تضعیف ترکیه و فشار بر این کشور استقبال میکنند.
رامی الدوس در همین زمینه به خبرنگاران گفت که «همه شرکت کنندگان عشایر سوری در نشست و کارگاه آموزشیِ مجلس مشورتی سوریه دموکراتیک، با اطلاع آمریکا تحت فشار عربستان و امارات بودند. پ.ک.ک همچنین ثروت مردم را غارت کرده و بین آنها بر اساس قومیت تبعیض قائل می‌شود».
با توجه به گفته‌های الدوس و قرائن و اخبار پیشین، به نظر می‌رسد امارات متحده و عربستان با ناامیدی و پذیرش شکست گروه‌های تفکیری و تروریستی، برای ادامه سیاست‌های خود این بار به سراغ یک گروه مارکسیست و چپ‌گرا رفته‌اند.
هدف اصلی آنها، ادامه بحران در سوریه، تشدید تلاش‌ها برای تحقق تجزیه سوریه که باعث فشار بر ترکیه نیز خواهد شد و کمک به پ.ک.ک و پژاک (شاخه ایرانی پ.ک.ک) است تا همزمان هم ترکیه و ایران تضعیف شوند.
با توجه به یگانگی ساختار و این‌همانی پ.ک.ک و پژاک، هر کمک به یکی از این دو گروه، کمک به دیگری تلقی می‌شود.
این سیاست، در کنار راهبرد اعلامی عربستان مبنی بر کشاندن جنگ به داخل ایران از طریق قومیت‌ها و سرمایه‌گذاری در مناطق کردنشین و همچنین مقاله جان بولتون برای استفاده از کردهای مخالف دولت ایران در جهت تغییر حکومت، به خوبی نشان می‌دهد که چرا همه دشمنان و رقبای منطقهای و فرا منطقهای ایران و حتی ترکیه، به سمت پ.ک.ک متمایل شده‌اند.
پ.ک.ک در ظاهر خود را مدافع کردها توصیف می‌کند و مدعی است بیش از ۴ دهه برای احقاق حقوق آنها جنگیده است. جنگ بی ثمری که باعث کشته شدن بیش از ۴۰ هزار انسان (عمدتاً غیرنظامیان کُرد)، نابودی شهرهای کردنشین ترکیه و آوارگی ۵ میلیون کرد این کشور شده است.
البته نباید نقش مهم و حمایتی اسرائیل را در این میان فراموش کرد. تنش بین اسرائیل و ترکیه، بر سر ماجرای سفارت آمریکا و همچنین جنایات رژیم اسرائیل در قدس، افزایش پیدا کرده است.
همچنین اسرائیل طبق دکترین دیرینه نیل تا فرات، مایل به تجزیه کشورهای منطقه و تاسیس یک کشور مستقل کردی است که برخی آن را «اسرائیل شماره ۲» توصیف کرده‌اند.
ضمناً نباید فراموش کرد که اسرائیل همواره در پی تضعیف کشورهای قدرتمند مسلمان از جمله ایران و ترکیه است و اکنون منافع آن با عربستان و امارات هم‌پوشانی پیدا کرده است.
چندی پیش نیز یک محقق و کارشناس امور سیاسی گفته بود حضور آمریکا در شمال سوریه و حمایت آن از گروه‌های وابسته به پ.ک.ک به دستور اسرائیل است.
“دیمیتری شوفوتینسکی” در مقاله‌ای در نشریه مطالعات استراتژیک اندیشکده بگین سادات رژیم اسرائیل، نوشته بود که آمریکا قرار است به صورت طولانی مدت در خاورمیانه بماند و در حالی که ترکیه و ایران مخالف حمایت آمریکا از اسرائیل و نیروهای تجزیه‌طلب کُرد هستند، لازم است آمریکا به کردها و اسرائیل کمک کند.
این نویسنده استدلال کرده بود که ترکیه از آمریکا و ناتو دور و به ایران و روسیه نزدیک می‌شود و روابط ترکیه با اسرائیل نیز در پایین‌ترین سطح است.
نویسنده گفته بود که برای مقابله با اردوغان، باید کردها، یونانی‌ها و قبرس و اسرائیل با حمایت آمریکا اتحادی برای محاصره راهبردی ترکیه تشکیل دهند. طبیعتاً پول این اتحاد را نیز باید اعراب حاشیه خلیج فارس پرداخت کنند.
شوفوتینسکی پیشنهاد کرده بود: «آمریکا اقلیم کردستان و اداره خودگردان مناطق کردنشین سوریه (وابسته به پ.ک.ک) را به هم نزدیک و همچنین تجهیزات نظامی بیشتری را در منطقه مستقر کند. همچنین آمریکا می‌تواند کردهای سوریه را به دریای مدیترانه برساند تا نفت اقلیم کردستان از این طریق صادر شود».
بدین ترتیب وابستگی کردهای عراق به دولت مرکزی کاهش پیدا می‌کند و جدایی‌طلبان متحد آمریکا (که همه‌پرسی سال ۲۰۱۷ را در اقلیم کردستان عراق برگزار کرده بودند) قدرت اقتصادی بیشتری پیدا میکنند. وابستگی کردهای سوریه به دولت دمشق نیز کاهش پیدا خواهد کرد.
اندیشکده بگین سادات رژیم اسرائیل در مقاله مذکور استدلال کرده بود که «تقویت کردهای سوریه، به ضرر ایران و ترکیه است، زیرا ایران نیز در پی افزایش و بسط حاکمیت دولت سوریه بر سراسر خاک این کشور خواهد بود و کردها می‌توانند مانع پیشرفت دولت سوریه شوند».
نویسنده حتی پا را فراتر برده بود و پیشنهاد «استقرار سامانه موشکی در مناطق کردنشین را ارائه کرده بود تا از حملات موشکی ایران به مناطق کردنشین سوریه، جلوگیری شود. همچنین همکاری کردهای جدایی‌طلب و اسرائیل در حوزه نفتی و صادرات نفتی سوریه از مسیر اسرائیل و از مبدا مناطق کردنشین به اروپا»، مورد توجه نویسنده قرار داشت.
فارغ از تهدیدات خیالی مقاله و سعی نویسنده برای بازنمایی یک تهدید بزرگ از سوی ایران در راستای ایران‌هراسی، اما واقعیت آن است که آمریکا و متحدان منطقهای واشنگتن این بار برای ضربه به منافع ایران از ابزار گروه‌های تجزیه‌طلب، خشن و تروریستی و با پوشش مطالبات قومی استفاده میکنند. حمایت از پ.ک.ک در سوریه و پژاک در مرزهای ایران، ناشی از همین رویکرد است.
