نوشته: مایا آراکون
سابقه پ.ک.ک؛ درگیری بی‌وقفه و مسلحانه ۴۰ ساله
کوردپاریز/ مسئله پ.ک.ک در فضای سیاسی اخیر ترکیه نقش برتری‌گرایانه ایفا نموده است. سازمانی که مدتی خود را آرام شده نشان داده بود، با قربانی کردن افراد در جنوب شرقی این کشور از نو ابراز وجود کرد. سیاست ترکیه مبنی بر انکار کردها منشا مسئله است و این کشور از اعطای حقوق زبانی، فرهنگی و سیاسی به کردها خودداری می‌نماید. بخش جنوب شرقی ترکیه به صورت همزمان شاهد مشکلات عظیم اقتصادی مانند بیکاری، نبود سرمایه‌گذاری، و مشکلات فرهنگی-اجتماعی است. به طوری که کمبود بودجه زیرساخت‌های اجتماعی و آموزشی سبب شد تا ریشه دوانیدن چنین گروهی در مقایسه با دیگر مناطق آسان‌تر شود.
پ.ک.ک که با نام کادک، کنگرا گل نیز شناخته می‌شود، گروهی مسلح است که در سال ۱۹۷۸ توسط عبدالله اوجالان تاسیس شد و از زمان دستگیری او در سال ۱۹۹۹ توسط این شخص رهبری می‌شد. ایدئولوژی اصلی این سازمان مارکسیسم-لنینیسم و ناسیونالیسم کرد است. هدفش را تاسیس یک دولت کردی سوسیالیست در مناطقی اعلام کرده که مدعی است «کردستان» می‌باشد و در جنوب شرقی ترکیه، شمال عراق، شمال شرقی سوریه و شمال غربی ایران قرار دارد. پ.ک.ک را می‌توان همانند سازمان جدایی طلب کورس‌ها به ویژه هماند اتا یک سازمان جدایی‌طلب قومگرا نامید که به صورت همزمان غیرنظامیان، نمادهای نظامی و دولتی را هدف قرار می‌دهد.
به اعتقاد پ.ک.ک، برای تاسیس یک کردستان متحد، مستقل و سوسیالیست بایستی انقلاب ملی کرد. برای همین نیز باید مبارزه مردم را سازماندهی و هدایت کرد تا کردستان از دست امپریالیسم، اسعتمار و فئودال‌های همدست، آزاد گردد و دیکتاتوری طبقه کارگر/پرولتاریا در کردستان متحد و مستقل ایجاد گردد و سرانجام به جامعه بدون طبقات برسد.
شورای امنیت ملی ترکیه از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۲ تعداد ۴۳۰۰۰ مورد اقدام «تروریستی» را گزارش کرده است. کودتای سال ۱۹۸۰ تا مدتی توانست با برچیدن این گروه و زندانی کردن بیشتر اعضای این گروه به آن پایان بدهد اما بقیه اعضای آن به سوریه پناهنده شدند و بخش دیگری نیز به اروپا فرار کرد و از آنجا توانستند روابط مالی ایجاد کنند و سازمان را از نو برپا نمایند.
پ.ک.ک از سال ۱۹۸۴ به یک سازمان شبه نظامی تبدیل شد و مورد حمایت کشورهایی نیز در منطقه قرار گرفت. این گروه به اهداف غیرنظامی و همچنین اقتصادی پروژه دولتی گاپ (پروژه‌ای با هدف توسعه اقتصادی منطقه) حمله کرد. پس از سقوط شوروی، پ.ک.ک از ریشه‌های کمونیستی خیلی فاصله گرفت و تلاش کرد دیدگاه‌های ناسیونالیستی و اسلامگرایانه اتخاذ کند. از دهه نود میلادی روش‌های جدید حملات را در پیش گرفت مانند حملات انتحاری. از سال ۱۹۸۴ تاکنون دهها هزار نفر در درگیری‌های مسلحانه آن کشته شده‌اند. حدود ۴ هزار روستا تخلیه و صدها هزار نفر نیز خانه خود را ترک کرده‌اند تا در مناطق دیگر به ویژه در غرب ترکیه یا حتی خارج از ترکیه پناه بگیرند. تخمین زده می‌شود بین ۳۵۰۰ تا ۵۰۰۰ شبه نظامی پ.ک.ک در شمال عراق باشند. استراتژی جنگ پ.ک.ک عبارت است از تخلیه روستاهای «مثلث مرزی مرزی» از سکنه. مثلث مرزی نیز محل تلاقی مرز ایران-عراق-ترکیه است. پ.ک.ک در این مناطق خانه‌ها و مزارع را به زور می‌گیرد، اخاذی می‌کند و از مردم مالیات غیرقانونی می‌گیرد و کسانی که با آن همکاری نکنند را محاکمه و اعدام می‌کند. گاهی بر سر راه آنان مین‌گذاری می‌کند، کودکان روی آنها می‌روند، عضوی از بدن را از دست می‌دهند و یا کشته می‌شوند. پ.ک.ک مین‌ها را به وسیله بازی کودکان تبدیل کرده است.
ادامه دارد…
