شکست پ.ک.ک در اقناع افکار عمومی کردها، آنها را بر ادامه سیاست کودک ربایی و استفاده از آنها به عنوان کودک سرباز مصمم‌تر کرده است.

به گزارش کوردپاریز به نقل از خبرگزاری تسنیم، هر چند امروزه بسیاری از گروه‌های بین‌المللی شناخته شده به عنوان گروههای تروریستی، چه گروههای مخالف کشورها و چه کارتل‌های قاچاق انسان و  مواد مخدر رویکرد خود را در استفاده از کودکان تغییر داده‌اند، اما هنوز گروه‌هایی مانند پ.ک.ک کودکان را به عنوان سربازان جنگی و اولین قربانیان خود انتخاب می‌کنند.

این در حالی است که کنوانسیون‌های مختلف بین‌المللی، استفاده از کودکان و نوجوانان را در میادین جنگی ممنوع کرده است.

البته ادامه استفاده از کودکان در جنگ از سوی  پ.ک.ک یکی از دلایل شکست آشکار  سیاست‌های این گروه در افکار عمومی کردهاست. شکست پ.ک.ک در اقناع افکار عمومی کردها، آنها را بر ادامه سیاست کودک ربایی و استفاده از آنها به عنوان کودک سرباز مصمم‌تر کرده است.

در پیش‌نویس کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل، «کودک سرباز» به کسی گفته می‌شود که کمتر از ۱۸ سال سن دارد و به عضویت ارتش یا نیروهای شبه‌نظامی در می‌آید. این تعریف تنها شامل کسانی نمی‌شود که اسلحه به دست می‌گیرند یا مین خنثی می‌کنند، بلکه مواردی چون آشپزی، باربری، پیام‌رسانی، جاسوسی، سوءاستفاده جنسی و ازدواج اجباری را نیز در بر می‌گیرد. اغلب این کودکان با زور و تهدید، وابستگی به مواد مخدر یا پرداخت پول به کار گرفته می‌شوند.

از آنجا که کودکان خیلی راحت تحت تاثیر قرار می‌گیرند به راحتی هم در دام پ.ک.ک گرفتار می‌شوند. برای نمونه در راه مدرسه دزدیده می‌شوند یا آنها را فریب می‌دهند، یا خانواده مستأصل از فقر را راضی می‌کنند که فرزندان را با مبلغی ناچیز در اختیار آنها قرار دهند.

از سوی دیگر پ.ک.ک با قربانی کردن کودکان به راحتی می‌توانند به اهداف خود برسند، چرا که کودکان نسبت به بزرگسالان برداشت کمتری از فاجعه در میادین جنگی دارند و به عبارتی دیگر جسورتر هستند. گاهی کارهای خطرناکی را انجام می‌دهند که بزرگسالان حاضر به انجام آن نیستند. جاسوسی می‌کنند، یا مواد منفجره را براحتی حمل می‌کنند.

گروه جدایی طلب و شبه نظامی پ.ک.ک و شاخه‌های اقماری آن، در جنگ مناطق مرزی سوریه از کودکان به عنوان سرباز جنگی استفاده کرده و طبق اسناد منتشره، سنتکام (مرکز فرماندهی نیروهای آمریکا در غرب آسیا) با وجود اینکه به این واقعیت واقف بوده، برای حفظ جان این کودکان کاری نکرد و حتی گروه‌های کرد مخالف پ.ک.ک در سوریه  نیز نتوانستند جلوی این کودک ربایی پ.ک.ک را بگیرند.

تامین مالی این گروه از راه‌های مختلفی همچون  قاچاق مواد مخدر، قاچاق انسان، قاچاق اعضای بدن انسان، اخاذی و ترورهای کور یا جاسوسی در برخی کشورها به دست می‌آید و تنها بخشی از هزینه‌های  این گروه از این راه‌ها تامین می‌شود.

پ.ک.ک از بدو تاسیس بنای خود را بر روی تاثیر بر کودکان گذاشت و با نگاهی به فعالیت‌های این گروه که در رسانه‌هایشان پخش می‌شود، در می‌یابیم که همواره در اردوگاه‌های این گروه مراکز آموزش کودکان فعال بوده است و در تصاویری که رسانه‌های وابسته به این گروه چه در سوریه و چه در کوهستان قندیل منتشر می‌کنند، شاهد کودکان کم سن و سال در صفوف پ.ک.ک و پژاک هستیم.

اعضای این گروه در سال ۲۰۰۲ تصمیم گرفتند شاخه‌ای به نام حزب اتحاد دموکراتیک (پ.ی.د) را برای  سوریه تاسیس کنند و از همان ابتدا گرفتن عضو از بین کودکان در برنامه‌های این گروه بود. از آنجا که بخش عظیمی از نیروهای جذب شده در پ.ک.ک کودکان محروم از تحصیل هستند، خیلی زود مجذوب شعارهای خیالی و جدایی طلبانه پ.ک.ک و آموزه‌های مارکسیست- لنینیستی می‌شوند.

هر چند کشورها و سازمان‌های مختلفی اعم از «آمریکا، عراق، ایران، سوریه، استرالیا، نیوزلند، اتحادیه اروپا، کانادا، آذربایجان، قزاقستان، آلمان، بریتانیا، هلند و سازمان ناتو»، پ.ک.ک را در فهرست تروریستی خود قرار داده‌اند، ولی باز هم پ.ک.ک در حوزه جغرافیایی با کارتل‌های قاچاق جهان ارتباط داشته و همچنان جاده صاف کن سیاست ترکیه، برای اشغال خاک کشورهای همسایه هستند.