کوردپاریز/ از سال ۲۰۱۱ و از آغاز بحران سوریه در این سال، کردستان سوریه دستخوش تحولات زیادی شد.. پس از آغاز بحران، ارتش سوریه برای تمرکز بر جنگ با مخالفان مسلح در مناطق دیگر، کنترل مناطق کرد را به حزب اتحاد دموکراتیک (پ.ی.د) – شاخه پ.ک.ک – سپرد و این گروه مناطق وسیعی از شمال سوریه را تحت عنوان اداره خودگردان به اشغال خود درآورد و همه گروه ها و احزاب کردی مخالف ایدئولوژی عبدالله اوجالان را اخراج کرد. اخراج شانزده حزب سیاسی کُرد در قالب انجمن میهنی کردهای سوریه توسط اداره خودگردان در حالی است که این حزب تنها هیئت کردی رسمی در مذاکرات سوریه در سازمان ملل است.
ی.پ.گ. –شاخه مسلح پ.ک.ک – نیز با اعمال سیاست نظامی‌گری و سربازی اجباری، بیش از ۱۱ هزار جوان کُرد را در راستای منافع آمریکا به کشتن داد و بیش از ۴۰ هزار کُرد نیز زخمی شدند. سرانجام آمریکا در حمله ترکیه به عفرین، سپس گری‌سپی و سرکانیه و ایجاد منطقه امن در شهرها و روستاهای کرد نه تنها تماشاگر بود بلکه سلاح‌های پیشرفته ناتو را نیز در اختیار ترکیه قرار داد. ترکیب جمعیتی کرد تغییر یافت و اکنون کردها در کردستان سوریه در اقلیت قرار گرفته‌اند!
فشارهای نظامی ترکیه کافی نبود و تورم کمرشکن نیز گریبانگیر مردم شده است. مردم بارها در اعتراص به گرانی و تورم و زورگویی علیه اداره خودگردان تحت امر پ.ک.ک تظاهرات کردند اما سرکوب شدند. دهها کُرد شکنجه، زندانی و کشته شدند. امروز تورم از حد خارج شده است.
گرانی و فقر و زندگی مصیبت بار کردهای سوریه تا حدی است که یک کودک ده ساله از روستایی در کردستان سوریه با ارسال ویدئویی کوتاه به شبکه تلویزیونی رووداو از اوضاع نابسامان تحت سلطه PYD نالان است. او می‌گوید دیگر توان خریدن هیچ چیز نداریم! این یعنی مردم توان ادامه زندگی را ندارند و ناچارند منطقه را ترک کنند و این همان سیاست مورد نظر ترکیه است.
