کوردپاریز/ چنانکه شاهد هستیم؛ حزب خود خوانده کارگران کردستان ترکیه موسوم به پ.ک.ک و شاخه های اقماری آن چون پژاک در عملکرد خود چنان رفتار می‌کنند که با معیارهای متعارف هیچ یک از احزاب سیاسی و مسلحانه همخوانی ندارد.
یکی از موضوعات کلیدی در پ.ک.ک و شاخه های آن فرد محوری عبدالله اوجالان است و این محوریت چنان عمیق است که علی رغم دستگیری و زندانی شدن اوجالان عملا او پ.ک.ک را از زندان هدایت می‌کند.
اغلب نویسندگان و محققان مسائل کردی نیز این رفتار گروه را، کیش‌پرستی و فرقه‌گرایی قلمداد می کنند.
پرفسور نادر انتصار در صفحه ۳۸۷ کتاب “سیاست کردها در خاورمیانه” در زمینه فرقه گرایی پ.ک.ک آورده است:
«بعد از ترور دکتر شوان (سعید قرمزی توپراک) توسط ملا مصطفی بارزانی و به دستور میت ترکیه، حرکت‌های ناسیونالیستی کرد در ترکیه ادامه یافت و اسم عبدالله اوجالان از سال ۱۹۷۴ به عنوان رهبر آتی فرقه پ.ک.ک مطرح شد. او نیز همانند دکتر شوان تفکر مارکسیستی دارد و برای تحریک مردم دست به هر اقدامی می‌زند. اوجالان برای کردها جز خون، ویرانی و بربریت چیزی به ارمغان نیاورد. سوریه از وی به عنوان کارت و اهرم فشار علیه ترکیه استفاده کرد. افرادی که او را از نزدیک می‌شناسند، وی را فردی متحجر می‌نامند که هیچ گونه عقلانیت سیاسی ندارد. او هر منتقدی را جاسوس، مامور، خودفروخته، وابسته و خائن می‌نامد. این فرقه شاخه‌ای به نام پژاک نیز تاسیس کرد که طبق گزارش سیا و وزارت خزانه‌داری آمریکا کار اصلی آن قاچاق مواد مخدر است اما خود را “مدافع” حقوق کردها معرفی می نماید».
این در حالی است که بسیاری از اعضای جدا شده پ.ک.ک از جمله اعضای ارشد گروه، همچون عثمان اوجالان، برادر رهبر پ.ک.ک، بارها اظهار داشته اند؛ منتقدان و مخالفان عبدالله اوجالان در پ.ک.ک در صورتی که موفق به فرار نشوند اعدام می‌شوند.
.
