گزارش‌های هشدار دهنده مبنی بر اینکه ارمنستان تروریست‌های پ.ک.ک را از سوریه و عراق به مناطق کوهستانی قره باغ منتقل می‌کند تا برای درگیری‌های آینده آماده شود و شبه نظامیان ارمنی را آموزش می‌دهد، از آن دست اخباری هستند که نه فقط در آذربایجان بلکه در اروپا نیزباید شب‌ها شما را از خواب پرانده بیدارتان نگه دارد.
جیمز ویلسون می‌نویسد:
تغییر جمعیتی مناطق اشغال شده آذربایجان با آوردن پناهندگان ارمنی الاصل از لبنان، سوریه و عراق یک چیز است -با آنکه این هم عملی غیرقانونی است- اما اسکان دادن و پر کردن قره باغ با شبه نظامیان پ.ک.ک، سازمانی که توسط همه کشورهای غربی، از جمله ایالات متحده و اتحادیه اروپا به عنوان یک سازمان تروریستی طبقه‌بندی شده، یک چیز دیگر است.
سیاست‌های ارمنستان در مورد اسکان مصنوعی دوباره قره باغ کوهستانی، به دنبال انفجار در بیروت در ۴ آگوست سال جاری و جنگ سوریه در سال ۲۰۰۹، هدف تغییر جمعیتی و تحکیم اشغال ۳۰ ساله قره باغ را دنبال می‌کند. این سیاست‌ها، نقض قوانین بین المللی، کنوانسیون ژنو و توافق‌نامه‌های مختلف بین المللی است. اسکان شبه نظامیان حرفه‌ای استخدام شده و تروریست‌ها در قره باغ کوهستانی توسط ارمنستان، طبق قوانین بین المللی به عنوان یک جنایت جنگی شناخته می‌شود و صلح و ثبات منطقه را به خطر می‌اندازد.
بنا به آژانس خبری قاهره ۲۴ و سایر منابع محلی معتبر، ارمنستان تا آنجا پیش رفت که به دیپلمات‌های سطح بالای خود اجازه داد تا در مورد طرح انتقال تروریست‌ها [از عراق به قره باغ] با اتحادیه میهنی کردستان به رهبری لاهور شیخ جنگی طالبانی و بافل طالبانی، مذاکره کنند. این، بعد از اولین تلاش ناموفق برای مذاکره در مورد طرح ایجاد یک راهرو برای ارسال جنگجویان کرد به قره باغ با رهبر منطقه خودمختار کردستان، نچیروان بارزانی بود.
بنا به گزارشات، تلاش‌های ارمنستان منجر به انتقال صدها تروریست مسلح از قندیل شد. گروه جداگانه‌ای نیز از شبه نظامیان ی.پ.گ (YPG)، که به عنوان شاخه سوری پ.ک.ک شناخته می‌شود، از منطقه قامشلی در مرز سوریه و عراق به قره باغ فرستاده شدند.
این اولین بار نیست که ارمنستان برای تامین منافع خود به استخدام و به کارگیری تروریست‌ها و مزدوران حقوق بگیر اقدام می‌کند. در جنگ قره باغ در دهه ۱۹۹۰ نیز چنین بود. حتی قبلا در زمان اتحاد جماهیر شوروی، کردها توسط روسیه و ارمنستان مورد استفاده ابزاری قرار می‌گرفتند. اولی‌ها در ۱۹۲۹-۱۹۲۳ منطقه خودمختار کردستان سرخ را در قره باغ تاسیس کردند تا انتقال و جای دادن کردهای ساکن در آذربایجان، ارمنستان و ایران را به منطقه تسهیل کند.
با این حال، دولت فعلی ارمنستان بیش از پیش خود را نسبت به آذربایجان جنگ‌طلبانه نشان می‌دهد و در روند مذاکرات بین دو ملت به دلیل ملاحظات سیاسی داخلی، از جمله یک بحران بی سابقه بهداشتی و اقتصادی، مانع‌تراشی می‌کند. دولت فعلی ارمنستان نه تنها از وفادار ماندن به توافق‌نامه چارچوب سازمان امنیت و همکاری در اروپا که در اصول مورد موافقت قرار گرفته بود خودداری کرد، بلکه خواستار آغاز مذاکرات صلح از صفر شد.
از آنجا که ارامنه به طور فزاینده‌ای از ارسال فرزندان خود به خط مقدم امتناع می‌ورزند، به نظر می‌رسد دولت ارمنستان مصمم است که با استفاده از شبه نظامیان گروه‌های تروریستی، تلفات انسانی را به حداقل برساند. نخست وزیر نیکول پاشینیان حتی «ابتکار شبه نظامیان مردمی» در این کشور را اعلام کرد که نمونه‌های خطرناکی از آن در سایر مناطق درگیر جهان مانند بورکینافاسو مشاهده شده است.
تحت رهبری پاشینیان، قفقاز بدترین درگیری‌ها در ۱۲ سال گذشته را دیده است؛ هنگامی که نیروهای مسلح ارمنستان در ۱۲ ژوئیه آتش دستگاه تقطیر [مشروب‌سازی] را برای حمله به منطقه تووز آذربایجان در مرز ارمنستان و آذربایجان بکار بردند. این حمله منجر به کشته شدن ۱۲ آذربایجانی از جمله یک غیرنظامی ۷۵ ساله شد و ۴ نفر مجروح برجای گذارد و به روستاها و مزارع مرزی آذربایجان آسیب جدی وارد ساخت. در ۲۱ سپتامبر، یک سرباز آذربایجانی قربانی درگیری‌های جدید در منطقه تووز شد، زیرا ارمنستان یک بار دیگر آتش بس را نقض کرد.
قره باغ و هفت منطقه اطراف آن که توسط سازمان ملل به عنوان قلمرو و خاک آذربایجان شناخته می‌شود، با وجود ۴ قطعنامه سازمان ملل متحد که خواستار عقب‌نشینی فوری نیروهای مسلح ارمنستان است، ۳۰ سال تحت اشغال ارمنستان بوده است. نظامی کردن فزاینده قره باغ و همچنین دخالت دادن مزدوران گروه‌های شبه نظامی در خاورمیانه توسط ارمنستان، منجر به بین المللی شدن درگیری می‌شود و قدرت‌های منطقه‌ای را با یکدیگر در تضاد قرار می‌دهد.
اقدامات خطرناک ارمنستان، تهدید ایجاد بی ثباتی بیشتر در منطقه را به همراه می‌آورد. منطقه‌ای که برای آذربایجان و اروپا از اهمیت استراتژیکی برخوردار است. زیرا خطوط مواصلاتی انرژی و حمل و نقل، نفت و گاز آذربایجان و سایر کالاهای صادراتی را به گرجستان، ترکیه و اروپا فراهم می‌کند. ارمنستان با به خطر انداختن پروژه‌های بزرگ زیربنایی از جمله خط لوله انتقال نفت باکو-تفلیس-جیحان، خط لوله انتقال گاز باکو-تفلیس-ارزروم، راه آهن باکو-تفلیس-قارس، امنیت و حمل و نقل اروپا را در معرض خطر بزرگی قرار می‌دهد.
