کوردپاریز/ این روزها تصاویری از شکنجه‌ی مهاجران افغانستانی در چالدران توسط کاربران شبکه‌های مجازی منتشر می‌شود. از سرگردانی مهاجران در مزارع آفتابگردان در منتهی الیه شمالغربی مرزهای ایران و ترکیه گرفته تا شکنجه، آزار و حتی تجاوز و فیلمبرداری از این صحنه‌های شنیع و ارسال به خانواده‌ی مهاجران جهت اخاذی قاچاقچیان انسان، تنها بخشی از زجری است که آن «جویندگان نان» در راه سیر کردن شکم خود و گرسنگانشان تحمل می‌کنند.
فارغ از شنیده‌ها، زن میانسالی در ۹ اسفند ۹۸ –حین کمک‌رسانی به زلزله‌زدگان روستای کوتان آبادِ قطور- در حال نفرین کردن پژاک بود. می‌گفت آنها زمانی که افغانستانی قاچاق می‌کنند سر و کله‌شان در روستا پیدا می‌شود، اما حالا که گرفتار مصبیت شده‌ایم ترک‌ها به کمکمان آمده‌اند و خبری از آنها نیست. حتی گاهی همان مهاجران را در روستایمان -که ۱۰ کیلومتر با مرز ترکیه فاصله داشت- با این حربه که آن طرف کوه ترکیه است و خود به تنهایی می‌توانند به مسیر ادامه دهند، به امان خدا رها می‌کنند.
اما جالب اینکه این مهاجران عموما به دلیل نا امنی‌های ناشی از تروریسم طالبانی و… مجبور به مهاجرت از افغانستان می‌شوند و در این راه در دام تروریست‌های پژاک و سایر قاچاقچیان انسان گرفتار می‌شوند. پژاکی که از همان قماش طالبان است و در راه رهایی این مهاجران همان برخوردی را می‌کند که طالبان در کشور خودشان با آنان کرده بود. این مهاجران همین را می‌دانند که خود را به مناطق و شهرهای هم‌مرز با ترکیه برسانند و سراغی از قاچاقچی بگیرند. اما بی‌خبر از اینکه آنها که هستند و در مسیر چه رفتاری خواهند داشت. در هر صورت این مهاجران افغان هستند که در «حلقه خشونت» گرفتارند. حلقه‌ای که طالبان و پژاک و قاچاقچیان انسان همگی در امتداد هم و بدنبال هم دام خشونت آمیزی را برای مهاجران گسترده‌اند.
