امروزه با پیشرفت تکنولوژی و دسترسی عموم مردم به اطلاعات، دیگر کتمان حقایق و فرافکنی و نیز تبلیغات دروغین پ.ک.ک و پژاک، جایگاهی ندارد. انجمن کوردپاریز در تلاش است با روشنگری و آگاه سازی افکار عمومی و نیز شهروندان عزیز کُرد ماهیت گروهک تروریستی پژاک را بیش از پیش آشکار و شهروندان عزیز را در مراقبت هر چه بیشتر از فرزندان خود روشن سازد.
.
با نگاهی گذرا به گفتگوها و مصاحبه ها با خانواده های قربانی تروریسم پژاک به روشنی در می یابیم که قشر ضعیف شهروندان کُرد و نیز خانواده های فقیر و کودکان بی سرپرست بیش از همه در معرض خطر تروریسم پژاک قرار دارند.
.
دیارجهانبخش، نوجوان کُرد ارومیه ای که با فریب و تبلیغات دروغین به قندیل کشانده شد، اکنون پس از گذشت یک سال و نیم هیچ اطلاعی از سرنوشت وی در دست نیست و خانواده وی در تماس با انجمن کوردپاریز خواستار پیگیری انجمن و نیز سایر نهادهای حقوق بشری شده تا هر چه زودتر خبری از فرزند خود به دست بیاورند.
.
انجمن کوردپاریز با پدر دیار جهانبخش گفتگوی کوتاهی داشته است که در ادامه می خوانید؛
.
آقای جهانبخش در صورت امکان مختصری از خود و خانواده خود برای مخاطبان ما بگویید.
من پدر دیار جهانبخش اهل روستای پیرهادی ارومیه هستم. چهار پسر و یک دختر دارم. دیار هم فرزند آخر من بود. خودم کارگر و دنبال یک لقمه نان حلال هستم. درست است از لحاظ معیشتی در مضیقه هستیم ولی همواره تلاشم بر این بود که یک زندگی شرافتمندانه را برای فرزندانم فراهم کنم. اینکه چگونه فرزندم فریب یک گروهکی که خود بیشترین ضربه را به کُردها زده، ملحق شده حقیقتا نمی دانم.
.
فرزند شما هنگام پیوستن به گروه چند ساله بود، سطح تحصیلاتش چقدر بود و به چه کاری مشغول بود؟
دیار متولد ۱۳۸۲ است و هنگام پیوستن به گروه ۱۶ سالش تمام نشده بود. او خیلی بچه بود مطمئنم فریبش دادند. دیار تحصیلات ابتدایی خود را تمام نکرده بود و از لحاظ درک سیاسی و تشخیص حقایق پیرامون خود هنوز کم سن و سال بود. پسرم پس از ترک تحصیل به همراه من کارگری می کرد و این اواخر آلماتور بندی هم می کرد. کارگری واقعا زحمت دارد و این زحمات و سختی ها باعث شده پسرم فریب زندگی خیالی و رویایی عوامل گروه را بخورد و به این گروهک ملحق شود.
.
از چگونگی رفتن فرزندتان بگویید، چه اتفاقی افتاد که رفت و شما تا به حال چه اقدامی کردید؟
متاسفانه در روستاها، عناصری از گروه به صورت مخفی و یا بعضی از روستاییان هوادار هستند که مغز کودکان و نوجوانان را شستشو داده و خبر دارم که آنها را به امید یک زندگی خوب و آینده ای رویایی به کوهستان می کشانند. دیار نیز به همراه پسر عموی خود با یکی از عناصر گروه در منطقه آشنا شده و فریب خورده است. همان روزی که دیار با پسر عمویش رفت متوجه شدم و نهادهای امنیتی و انتظامی را در جریان قرار دادم و دست به دامن آنها شدم. البته چند روز بعد یکی از عناصر گروه با من تماس گرفت و گفت دنبال پسرت نگرد وی اکنون در خاکورک عراق است و سریع قطع کرد.
به همه اقوام خبر دادیم و گفتیم چاره ای کنید و به هر دری زدیم تا آنها را برگردانیم ولی آب در هاون کوبیدن بود.
.
از سرنوشت وی اطلاعی دارید؟
به هیچ عنوان، ما پس از گذشت بیش از یک سال و نیم هیچ اطلاعی از سرنوشت فرزندمان نداریم. با توجه به محیط بسته و ایزوله گروه و نیز روحیات فرزندم مطمئنم از همان روز نخست پشیمان شده است. می ترسم به هنگام فرار همچون خیلی از اعضای فراری کشته شود. خلاصه شب و روز نداریم. مادرش هر شب گریه می کند و شدیدا بیمار است. اکنون که با شما صحبت می کنم مادرش در بیمارستان بستری است.
.
آیا فکر می کنید فرزندتان زنده باشد؟
حقیقتا هیچی نمی دانیم. اگر کشته شده باشد و خبر دار باشیم بهتر از این بلاتکلیفی است. یعنی در واقع کشته خواهد شد. چه کسی زنده از قندیل برگشته مگر تعداد معدودی که جانشان را کف دستشان گرفته و فرار کردند. حتی آنها هم در امان نیستند اگر بتوانند آنها را هم می کشند.
.
به نظر شما هدف این گروهک تروریستی از این کارها چیست؟
واضح است، درماندگی. آنها اگر شرافت داشتند این همه سراغ قشر ضعیف و آسیب دیده جامعه نمی رفتند. آنها اگر حقوق کردها را حالیشان می شد، این همه از شهروندان و صاحبان سرمایه اخاذی نمی کردند. از کولبران و قاچاق بر ها باج نمی گرفتند. سراغ باغدارها و مرغدارها نمی رفتند. کارگاه ها را به آتش نمی کشیدند. آنها به خوبی می دانند هیچ جایگاهی در بین کُردها ندارند و الا به زور اسلحه و با فریب و نیرنگ بچه های مردم را بدبخت نمی کردند.
هدف پژاک فقط خرابکاری است، حقوق کردها بهانه است. دروغ است. درست است از لحاظ اقتصادی در مضیقه هستیم ولی من یک ایرانی ام و به کشورم افتخار می کنم.
