بیش از ۴۰ سال است که کودکان مناطق کردنشین ترکیه، سوریه، عراق و ایران از سوی پ.ک.ک اغفال و جهت آموزش و بکارگیری به کوهستان قندیل (محل استقرار عناصر پ.ک.ک) منتقل می شوند.
.
گروه تروریستی پ.ک.ک برای راحتی و سهولت در ربودن کودکان و اغفال جوانان اقدام به تاسیس شاخه هایی در مناطق کردنشین کشورهای مذکور کرده است. در ترکیه این ماموریت به حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) محول شده است، در سوریه، PYD مجری ربودن کودکان است، در عراق جنبشی تحت عنوان جنبش آزادی جامعه دمکراتیک کردستان به وجود آوردند که به دلیل نفوذ بارزانی ها این شاخه به طور قانونی چندان موفق نبود و در ایران با با کمک صهیونیست ها و آمریکایی ها پژاک را تاسیس نمودند تا هم به راحتی جذب نیرو کنند و هم مناطق کردنشین ایران را ناامن کنند.
.
نوجوانان و کودکان به قندیل منتقل می شوند و پس از طی دوره آموزشی، توسط گروه در راستای اهداف خود بکارگرفته شوند. این موضوع سبب نگرانی و عصبانیت خانواده ها و خویشاوندان این افراد از پ.ک.ک شده است. بارها خیلی از قربانیان در تماس با انجمن کوردپاریز عاجزانه درخواست داشته اند که صدای آنها را به گوش مسئولین و نهادهای حقوق بشری برسانیم.
.
بنابر اطلاعات موثقی که انجمن به دست آورده است، فقط در همین مناطق کردنشین ایران، مادرانی هستند که به خاطر بردن فرزندانشان به قندیل دچار بحران وضعیت روحی و درونی شده اند و هرچقدر هم به پزشک معالجه می کنند و دارو مصرف می کنند اما نتیجه ایی نداشته و وقتی پ.ک.ک اجازه دیدن فرزندانشان را هم نمی دهند بیشتر وضعیتشان بحرانی می شود. متاسفانه خانواده این افراد روزها، ماهها و حتی سالها به انتظار می نشینند تا خبری از فرزندان خود به دست آورند.
.
در ترکیه شاهد هستیم که مادران دیاربکر، نزدیک به دو سال است که در مقابل دفتر HDP به تحصن نشسته اند تا شاید کودکان خود را از دست پ.ک.ک نجات دهند. در همین تحصن شاه حضور چندین خانواده ایرانی بودیم که برای معلوم شدن سرنوشت فرزندانشان به این تحصن پیوستند و حضور آنها بازتاب گسترده ای در رسانه های ترکیه و بین المللی داشت.
.
خانواده های قربانی در مصاحبه با انجمن به کرات اظهار داشته اند که بارها به قندیل مراجعه نموده اند تا فرزندان خود را باز گردانند و یا لااقل ملاقاتی با آنها داشته باشند ولی عناصر پ.ک.ک و پژاک اجازه ملاقات نمی دهند و نه تنها هیچ پاسخ شفافی نمی دهند بلکه می گویند پسر شما انقلابی است.
.
خانواده ها اظهار می دارند؛ این چه نوع انقلابی گری است که اجازه دیدن فرزندت را نمی دهند؟ ما هم در مقابل موضع گرفته ایم و به این عملکرد غیرانسانی پ.ک.ک و پژاک واکنش نشان داده ایم و اجازه نمی دهیم آنها به آسانی فعالیت هایشان را ادامه دهند و مسئولان و مقامات در قبال این جنایت های پژاک مسئول هستند چرا که هیچگونه موضعی ندارند و صدای ما را به رسانه ها نمی رسانند که چگونه فرزندانمان را از ما دور می کنند و زندگیمان را از هم پاشیده اند.
