یکی از مشکلات اصلی فعلی کشور مسئله ی اقتصاد و معیشت مردم می باشد که شاخصه های آن را می توان در نرخ تورم، بیکاری، رشد اقتصادی و… مشاهده نمود که متاسفانه آمار و ارقام گویای وضعیت نامطلوب در این حوزه می باشد به نحوی که بر اساس تمامی نظرسنجی هایی که در داخل کشور صورت گرفته است، اقتصاد و معیشت دغدغه ی اصلی اکثریت مردم می باشد.
.
در مناطق کوردنشین کشور نیز همین وضعیت حاکم بوده و متاسفانه بنابه آمار، وضعیت این مناطق نسبت به سایر نقاط کشور نیز نامناسبتر می باشد به همین دلیل طی چند سال اخیر شاهد رشد روزافزون پدیده ی کولبری در مناطق غربی کشور بوده که متاسفانه زیانهای جانی و مالی برای شهروندان و کشور به همراه داشته است.
.
به همین مناسبت و با توجه به در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا، و لزوم پیگیری مطالبات شهروندان از جانب نامزدهای پیروز در انتخابات، انجمن کوردپاریز در راستای واکاوی بیشتر مسئله با یکی از کولبران مناطق مرزی غرب کشور در منطقه ای صعب العبور میان شهرستانهای مریوان و پاوه به اسم “تته” مصاحبه ای را انجام داده که مشروح آن به شرح زیر می باشد.
.
لطفا اگر امکان پذیر است خود را معرفی نمایید؟
.
عرض سلام و خسته نباشید دارم خدمتتان، اینجانب شاهو. ح ، ۳۲ساله، ساکن شهرستان مریوان، دارای مدرک کارشناسی مدیریت بازرگانی، متاهل و مشغول کولبری در مرز تته مابین شهرستانهای مریوان و پاوه می باشم.
.
چرا شما به کولبری روی آورده اید؟
واقعیت آن است که در شهرستانهای مرزی همچون مریوان و پاوه آمار بیکاری خیلی بالا بوده و متاسفانه هیچگونه صنعت، کارخانه و یا شغل دیگری وجود ندارد، از طرفی هم دولت نمی تواند همه جوانان تحصیلکرده را به استخدام خود در آورد به همین دلیل امثال بنده مجبور می شویم برای تامین مخارج زندگی این شغل کاذب را پیشه کنیم.
.
اگر امکان پذیر است توصیفی کلی از مشقتهای کولبری را برای مخاطبینمان توصیف بفرمایید؟
اساسا نفس و ماهیت کولبری یعنی بردگی، در واقع امثال من برده ی سرمایه داران بزرگ هستیم که کالای قاچاق آنها را وارد کشور می کنیم، آیا از این سختی بزرگتری وجود دارد؟ ما هرشب به دل تاریکی مطلق می زنیم و خود را به آنسوی مرز یعنی خاک اقلیم کوردستان عراق می رسانیم، در آنجا ۶۰ تا ۷۰ کیلوگرم اجناس بر دوش خود گذاشته و آن را به داخل کشور می آوریم، در میانه ی مسیر هم ممکن است منحرف شویم و در میدان مین بیافتیم و یا از پرتگاهی به ته دره پرت شویم و …
.
هر از گاهی اخباری منتشر می شود که گویا کولبری با شلیک نیروهای مرزبانی کشور زخمی و یا کشته شده است، واقعیت چیست؟
ببینید ما دقیقا در نقطه ی صفر مرزی قرار داریم یعنی جاییکه نیروهای نظامی ایران، حکومت اقلیم کوردستان عراق، پژاکیها، دمکراتها و… وجود دارند، اگر منصفانه واقعیت را به شما بگویم، حقیقت این است که ساعت ۲ و یا ۳ شب سرباز پایگاه مرزبانی نمی تواند تشخیص دهد که من یک کولبر هستم و یا یک نیروی مسلح، به همین دلیل با توجه به حضور این گروهها و استفاده ی آنها از پوشش کولبری برای جابجایی نیرو، اسلحه و… ما هم قربانی این ناامنی می شویم و گاها زخمی و یا کشته می شویم، البته باید حقیقت را خدمتتان عرض کنم، کولبر قربانی به تمام معنا است، اگر این گروهها واقعا دلسوز ما هستند پس چرا از نیروهای نظامیشان نمی خواهند مرزها را ترک نمایند تا نیروهای مرزبانی هم بهانه ای برای شلیک نداشته باشند، چرا پژاکیها از ما باج می گیرند؟ جالب است بدانید که هر کولبر باید هر بار که از مرز تردد نموده و باری را جابجا نماید باید مبلغی از پولی را که دریافت می کند به پژاکیها باج بدهد، حقیقت آن است که هیچکس دلسوز کولبر نیست همه می خواهند از اسم کولبر به نفع خود سوء استفاده کنند.
.
آیا دولت تاکنون برای حل مشکلات شما اقدامی انجام داده است؟
در طول چند سال گذشته بارها اقداماتی را از جمله ارائه ی کارت کولبری، باز نمودن معابر کولبری رسمی و امن، بیمه ی کولبران و… انجام داده اند اما متاسفانه این طرحها از جانب مسئولین استانی و شهرستانی بسیار بد اجرا می شوند، مثلا در رابطه با کارت کولبری قرار بود که فقط کولبران کارت داشته باشند و ماهیانه بتوانند از معابری که مرزبانی تعیین می کند به صورت امن تردد نمایند تا معیشت آنها در طول ماه تامین شود اما متاسفانه من خودم سرمایه دار، مغازه دار، کارمند و افراد ثروتمندی را می شناسم که دارای کارت کولبری هستند، نتیجه آن شد که آنقدر تعداد کارتهای کولبری زیاد شد که دیگر اصلا درآمد ماهیانه ی آن کفاف معیشت زندگی ما را نمی داد و مجبور شدیم دوباره به کوره راهها بازگردیم، که اگر خوب اجرا می شد و فسادی در کار نمی بود حداقل این طرح می توانست به عنوان مسکن به صورت موقت عمل نماید و از جان ما کولبران هم محافظت شود، اما متاسفانه فساد اجازه نداد که امیدوارم در دولت بعدی با این مسئله با قاطعیت برخورد شود.
.
به عنوان یک جوان تحصیلکرده ای که مجبور به کولبری شده اید با توجه به در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری چه خواسته ای از دولت آینده دارید؟
ما خود می دانیم که کارمان از نظر قانونی نادرست بوده و در هر کشور دیگری هم باشیم به ما اجازه ی قاچاق کالا را نمی دهند، اما دولت هم وظیفه دارد که مشکل بیکاری ما جوانان را حل کند، باید شرایط ما را درک کند، ما ناچارا به این شغل کاذب و خطرناک روی آورده ایم، من به عنوان یک کولبر از دولت آینده تقاضامندم که شغل شرافتمندانه ای را برای امثال بنده به وجود بیاورد، دولت می تواند سرمایه های دولتی را به این منطقه روانه کند زیرا هیچگاه سرمایه های بخش خصوصی به این منطقه نخواهند آمد چون واقعیت این است که احساس امنیت نمی کنند، در طول سالیان گذشته پژاکیها بارها از مرغداریها، گاوداریها، صاحبان هتلهای توریستی منطقه و حتی کارگاههای راه سازی منطقه باج گرفته و می گیرند به همین دلیل با این وضعیت اگر منتظر سرمایه گذاری بخش خصوصی در این منطقه باشیم سرابی بیش نیست، فقط چاره آن است که اولا سرمایه های دولتی به این مناطق گسیل شوند و ثانیا امنیت در منطقه برقرار شود تا سرمایه های بخش خصوصی هم رغبت سرمایه گذاری در این منطقه را داشته باشند.
