کوهستان قندیل در مثلث جغرافیایی بین مرزهای ایران، ترکیه و عراق، روزگاری به تنوع گونه های جانوری و گیاهی معروف بود. جانورانی چون بُز کوهی، انواع پرندگان شکاری (شاهین، قوش، عقاب، کرکس، جغد و… )، انواع مارها، جوجه تیغی، خرس، گرگ، کفتار و پلنگ و أنواع گونه های گیاهی و درختی چون ریواس، گردو، زالزالک، آلبالو وحشی، رازیانه و شب بو طبیعت قندیل را دو چندان کرده بود ولی اکنون به واسطه حضور عناصر پ.ک.ک و پژاک بسیاری از این گونه ها گیاهی و جانوری از بین رفته و محیط زیست آن به واسطه بمباران های مستمر ترکیه و حفر بی رویه عناصر گروه صدمات جبران ناپذیری را به خود دیده است.
پ.ک.ک از ابتدای دهه ۱۹۹۰ میلادی پایگاه های خود را به کوهستان قندیل در شمال عراق منتقل کرد. ورود پ.ک.ک به کوهستان قندیل را باید آغاز بدبختی ها و مشکلات روستائیان کوهستان قندیل نامید. همچنین از آن پس کوهستان قندیل برای اعضای پ.ک.ک و بویژه کادرهای عادیِ این گروه به زندان و قتلگاهی تبدیل شد که فرار از آن عواقب بسیار هولناکی را به دنبال دارد.
گروه مسلح پ.ک.ک و شاخه ی ضد ایرانی اش پژاک با روش هایی همچون: محدود سازی اعضا در محیط بسته و ایزوله ی کوهستان قندیل، عدم امکان ارتباط با خارج از مقرهای گروه و اعتراف گیری از اعضاء پیرامون مسائل و مشکلات شخصی، افراد را منکوب کرده و راه را بر هر گونه اعتراض می بندند.
گزارشات متعددی از اعمال خشونت بار و نقض های گسترده حقوق بشر توسط گروه تروریستی پ.ک.ک و پژاک وجود دارد. مواردی مانند استفاده از کودکان به عنوان نیروهای شبه نظامی، ارائه آموزش های نظامی سخت به کودکان و زنان، اعمال محدودیت های عجیب در خصوص ارتباط بین زنان و مردان و ممنوعیت ازدواج، اجبار در آموزش های کنترل ذهن و مغزشویی، عدم اجازه ارتباط بین کودکان اجیر شده با خانواده آنها، عدم اجازه دسترسی به مطبوعات و رسانه ها در مقرهای این گروه خصوصا در مقرهای مخوفی که در کوهستان قندیل برپا شده است .
پ.ک.ک از عشایر کُرد در ترکیه و نیز عشایر کوهپایه قندیل در شمال عراق در جهت اهداف خود استفاده می کند. فروردین ماه سال ۱۳۹۵ سایت کُردی چرکه نوشت: پ.ک.ک به منظور گردهم آوردن مردم شرکت در مراسم سالروز تولد عبدالله اوجالان ، نامه‌یی به رؤسای عشایر و طوایف و مردم مناطق پشدر، قلادزه و دامنه‌های قندیل فرستاده و به آنها به منظور شرکت در همچنین مراسمی امر شده است. گفته میشود این رؤسای عشایر و طوایف از ترس اینکه بعدا متوجه تهدیدهای این گروه نشوند، به ناچار خود را آماده کرده‌اند تا در این مراسم شرکت کنند و همانطور که خود گفته‌اند: اگر شرکت نکنند؛ بعدا از سوی این گروه متوجه ضرر و زیان جانی و مالی خواهند شد.
بررسی تطبیقی وضعیت زنان و مردان در تشکیلات پ.ک.ک در دو نقطه مشخص؛ یعنی کمپ های کوهستان قندیل و همچنین مقرات این گروه در کشورهای اروپایی نظیر سوئد، آلمان و چند کشور دیگر نشانگر سطحی بودن تفکرات اوجالان حتی در عمق تشکیلاتی این گروه است . هم اکنون که زنان و مردان در پ.ک.ک و شاخه های اقماری آن نظیر پژاک ، کودار و … با تفکر نفی خانواده و زنان بدون مردان تعریف می شوند و انواع محدودیت های ضد انسانی و مغایر با حقوق بشر برای آنها اعمال میشود، زنان و مردان تشکیلاتی اروپانشین پ.ک.ک، پژاک و … در فضای عیش و نوش و خوشگذرانی، محیط غرب در حال گذران هستند و بی توجه به تفکرات اوجالان و حتی بدون در نظر گرفتن شرایط تاسف باری که برای زنان و مردان قندیل نشین جریان دارد تصاویر کودکان، خانواده، جشن ها و خوشگذرانی هایشان را با ژست مبارزه در صفحات مجازی شان منتشر می کنند.
روزنامه هه‌ولیر چاپ کردستان عراق در شماره ۲۲۱۷ که روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۵ منتشر شد نوشت: اکثر روستاهای کوهپایه قندیل به دلیل نا آرامی و حضور پ.ک.ک در منطقه از امکانات عمرانی و آبادانی محروم هستند و روستائیان و عشایر (در فصل بهار برای بردن دام هایشان به ییلاق های کوهپایه قندیل)، مجبورند به پ.ک.ک مالیات پرداخت کنند.
اخذ مالیات از روستائیان و عشایر تنها به روستائیانِ کوهپایه ی قندیل در شمال عراق محدود نمی شود بلکه عشایر و روستائیان کُرد ایران و ترکیه که در فصل بهار به ییلاق های کوهپایه ی قندیل عزیمت می کنند نیز از سوی پ.ک.ک مجبور به پرداخت مالیات می شوند. بر پایه ی صحبت های عشایر مناطق مرزی استان ذربایجان غربی چنانچه روستائیان از پرداخت مالیات خودداری کنند با تهدیدهایی همچون: ربودن دام ها، وارد کردن خسارت به اموال و حتی تهدید جانی مواجه هستند.
تخلیه دهها روستا، مهاجرت به شهرها، بیکاری، آتش زدن جنگل های کوهپایه قندیل برای احداث پایگاههای پ.ک.ک و پژاک، آدم ربایی، تهدید و نا امنی از جمله پیامدهای حضور پ.ک.ک در کوهستان قندیل است.
