شکست پ.ک.ک در اقناع افکار عمومی کردها، آنها را بر ادامه سیاست کودک ربایی و استفاده از آنها به عنوان کودک سرباز مصمم‌تر کرده است.

از آنجا که کودکان خیلی راحت تحت تاثیر قرار می‌گیرند به راحتی هم در دام پ.ک.ک گرفتار می‌شوند. برای نمونه در راه مدرسه دزدیده می‌شوند یا آنها را فریب می‌دهند، یا خانواده مستأصل از فقر را راضی می‌کنند که فرزندان را با مبلغی ناچیز در اختیار آنها قرار دهند.

الیاس حکیمی، یکی از همین کودکان است که در راه مدرسه توسط عناصر پژاک ربوده شده و از سال ۹۲ تاکنون هیچ اطلاعی از سرنوشت وی در دست نیست.

آقای فهیم حکیمی، پدر الیاس در گفتگو با انجمن کوردپاریز گفت؛ پسر من تنها ۱۳ سال سن داشت که توسط پژاک ربوده شد. من خودم هیچ شناختی از پژاک نداشتم، پسر ۱۳ ساله من چه می دانست که پژاک چی هست؟ کی هست؟

من چندین بار برای برگرداندن پسرم به قندیل رفتم، فکر می کردم حداقل می توانم از نزدیک ببینمش، اما گفتند که پسرتان در حال آموزش است بعد از آن اجازه می دهیم که با او ملاقات کنید، دروغ می گفتند.

 بعد از چندین بار که از قندیل هیچ نتیجه ای نگرفتم، متوجه شدم که مادران کودکان ربوده شده در ترکیه تحصن کرده اند که گویا بعد از چند سال هنوز این تحصن ادامه دارد، من هم به امید اینکه بتوانم لااقل از این طریق صدایم را به گوش جهانیان برسان خودم را به این تحصن رساندم و از دفتر HDP خواستار روشن شدن سرنوشت پسرم شدم، آنجا هم به نتیجه نرسیدم.

اکنون نزدیک به ده سال است که چشم انتظار فرزندمان هستیم، چرا پ.ک.ک و پژاک پاسخگوی ما نیست؟!  چرا حال و روز خانواده ما و هیچ خانواده دیگری برای آنها کوچکترین اهمیتی ندارد؟! مگر ما فرزندمان را از سر راه آوردیم؟