نگارنده؛ عرفان مرادی
شاخه ایرانی گروه تروریستی پ.ک.ک یعنی پژاک اصرار دارد که از پ.ک.ک متمایز است، اما اظهارات سرکرده این گروه و تاریخچه آن نشان می دهد که این دو گروه نه تنها ایدئولوژی یکسانی دارند بلکه هر دو در یک منطقه فعالیت می کنند، پایگاه های مشترک دارند و گروه مادر یعنی پ.ک.ک هر گاه اراده کند از عناصر پژاک استفاده و آنها را به مناطق دیگری همچون ترکیه و سوریه اعزام می کند.
هرچند این گروه توسط ایالات متحده آمریکا بعنوان یک گروه تروریستی شناخته شده است اما همه کارشناسان معتقد هستند که تضاد در گفتار و عمل آمریکا نشان می دهد که این گروه هم اکنون ابزاری در دست آنها است. این برخورد دوگانه آمریکا طوری است که در سال ۲۰۰۵ کاندولیزا رایس وزیر امور خارجه وقت آمریکا هنگامی که وارد ترکیه شد تا درباره تروریسم سخنرانی کند، همزمان ایران مقرهای پژاک را در اقلیم کردستان بمباران کرد، روزنامه های ترکیه بلافاصله تیتر زدند که «آمریکا درباره تروریسم صحبت می کند اما ایران علیه تروریسم اقدام می نماید.»
یک اندیشکده متعلق به ارتش آمریکا در جزوه خود اقرار نموده است که ایالات متحده از پژاک بعنوان ابزاری برای بی ثبات کردن ایران استفاده می کند و این گروه را بارها مورد حمایت خود قرار داده است. تاسیس پژاک هم زمان با حمله آمریکا به عراق و اشغال این کشور و نیز تشدید حملات خشونت بار پژاک به مناطق کردنشین ایران گواه بر این علت است.
آمریکایی ها به کرات نشان داده اند آنها برای حفظ منافع خود در منطقه، متحد و غیرمتحد نمی شناسند. زمانی که ایران و ترکیه هم زمان با تشدید اقدامات تروریستی پ.ک.ک و پژاک یک قرارداد امنیتی منعقد کردند این مهم به مذاق آمریکایی ها خوش نیامده و به ترکیه فشار آوردند که برای حل مشکلات خود با پ.ک.ک باید به آمریکا متکی باشند نه ایران. این در حالی است که ترکیه عضوی از ناتو است و متحد آمریکا له حساب می آید. آمریکا برای باجگیری بیشتر از متحد خود از کارت پ.ک.ک استفاده می کند و از آن به عنوان یک ابزار قهری برای فشار آوردن بر ترکیه برای تجدید نظر با روابط خودش نیز استفاده می کند.
در دوران حضور گسترده نیروهای آمریکایی در عراق حملات گسترده تروریستی پژاک نیز به ایران افزایش یافت بدین شکل که همزمان با حملات نیروهای مقاومت به آمریکایی ها، آنها نیز پژاک را برای مقابله با ایران تجهیز می کردند.
حمایت های آمریکا از پژاک به قدری آشکار بود که مجله نیویورک در مطلبی از کمک آمریکایی ها به پژاک برای بی ثبات کردن مرزهای داخل ایران گزارش داد، همزمان نیز سرکرده وقت پژاک یعنی عبدالرحمن حاج احمدی برای مطالبه های رسمی خود سفری به واشنگتن داشت و یک پیمان لجستیک نا مشخص بین دولت آمریکا و این نماینده منعقد شد و تضمین هایی مبنی بر حمایت علنی از آمریکا گرفته بود. در بهار همان سال یعنی سال ۲۰۰۶ نیز ملاقات هایی بین نمایندگان پژاک و فرماندهان آمریکایی در نزدیکی مرزهای ایران و ترکیه صورت گرفت و در همین راستا پلیس ترکیه مقادیر زیادی سلاح آمریکایی از اعضای پژاک و پ.ک.ک ضبط کرد.
در سال ۲۰۰۶ نیز علی لاریجانی دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی از آنکارا دیدن کرد و در طول سفر خود اظهار که ایران اسناد اثبات شده ای مبی بر این دارد که آمریکا در مرزهای ایران از پ.ک.ک و پزاک پشتیبانی می کند.
همچنین اسنادی مبنی بر حمایت و همکاری پژاک با رژیم صهیونیستی و سرویس های بریتانیایی نیز وجود دارد و گفته می شود اسرائیل تمایل زیادی مبنی بر ایجاد خشونت های فرقه ای توسط پژاک در ایران را دارد.
با حمایتهای گسترده ای که گروهک تروریستی پژاک از نظام سلطه دارد، در فعالیت خود به سبک چریکی عمل می کند و با حملات خود و هدف قرار دادن نیروهای نظامی سعی در اخلال در امنیت و تضعیف نیروهای نظامی ایران دارد. پژاک بارها علمای دینی و مقامات سیاسی کُرد را که با حکومت ایران همدست تلقی می کند هدف ترور خود قرار می دهد.
