ارتش ترکیه به بهانه مقابله با پ.ک.ک تا کنون ۹۲ پایگاه را بصورت غیرقانونی در شمال عراق برپا کرده و کم کم باید شاهد مقابله روزانه گروه‌های مسلح عراقی با ترکها باشیم.
مقابله با پ.ک.ک، بهانه‌ای که ترکها با استناد به آن خود را به شمال عراق تحمیل کردند اما قطعا این تمام ماجرا نیست و ترکیه به دنبال چیزی فراتر از سرکوب کردن یک گروهک مسلح است.
پ.ک.ک، یک سازمان سیاسی به اصطلاح چپ و البته مسلح در منطقه جنوب ترکیه و شمال عراق و کرد نشین است که در سال ۱۹۷۸ میلادی تأسیس شد و به دنبال جدا سازی کردستان ترکیه از این کشور و ایجاد خودمختاری بود و در این راستا اقدام به مبارزۀ مسلحانه علیه دولت ترکیه زده است.
با مقابله دولت ترکیه، بخشی از این سازمان به شمال عراق منتقل شد و باعث شد تا ترکیه به خود اجازه دهد برای مقابله با آنها حملاتی هوایی و پهپادی و توپخانه‌ای به شمال عراق و منطقه اقلیم کردستان داشته باشد.
نکته ای که در این خصوص مورد توجه است، عدم هماهنگی ترکیه با دولت مرکزی عراق برای مقابله با پ.ک.ک در خاک عراق است.
ترکها از ابتدا هم این حق را برای خود قائل بودند که بدون هماهنگی با بغداد به شمال عراق حمله کنند.
اما این حملات به همین جا ختم نشد و از سال گذشته حملات زمینی ارتش ترکیه به شمال عراق نیز آغاز شد و یگانهای زرهی و پیاده ارتش ترکیه وارد خاک عراق شدند.
برخی مطرح می‌کردند که ترک ها این حملات و حضور در خاک را با مسئولان اقلیم کردستان هماهنگ کرده اند اما نه تنها این موضوع تایید نشد که با وجود دولت مرکزی بغداد، این گونه موارد در اختیار مسئولین اقلیم نبوده و باید به تایید دولت مرکزی برسد، با این حال با شروع هجوم زمینی ارتش ترکیه به اقلیم کردستان، مسئولین دولتی و سیاسی عراق بارها آن را محکوم کردند و خواستار توقف و پاسخگویی دولت ترکیه در قبال آن شدند، صدایی که البته راه به جایی نبرد.
حتی وزیر امور خارجه عراق در این باره تاکید کرده بود که برخی سخنان مبنی بر اینکه توافقنامه‌ای وجود دارد که به ترکیه اجازه هجوم به عراق را می‌دهد، بی‌اساس است و تنها یک هماهنگی بین بغداد و آنکارا پیش از سال ۲۰۰۳ وجود دارد که به ترکیه تنها اجازه حضور تا عمق ۵ کیلومتری و در روزهای محدود و با هماهنگی دولت عراق را می‌داد و در سال ۲۰۰۹ پارلمان عراق قانونی را تصویب کرد که به موجب آن هرگونه اجازه به ترکیه برای ورود به خاک عراق لغو شد.
اما این هم پایان ماجرا نبود و ترکها به حمله زمینی در خاک عراق هم قانع نشدند و اقدام به ایجاد پایگاه های نظامی در منطقه شمال عراق کردند.
این تعرض و غصب رسمی خاک عراق توسط ارتش ترکیه تا جایی پیش می رود که چندی پیش پایگاه اطلاع رسانی ریاست جمهوری ترکیه تصویری از نقشه منطقه را منتشر کرد که محل بیش از ۳۰ پایگاه ارتش ترکیه در شمال عراق را نشان می‌داد، که خیلی سریع از سایت حذف شد.
این پیش روی‌ها و اشغال خاک عراق تا جایی ادامه پیدا کرده که طبق اطلاعات بدست آمده، شمار پایگاه‌های ترکیه در خاک عراق به ۹۲ پایگاه رسیده است.
کاملا واضح است که حضور ارتش ترکیه با این حجم و ابعاد در شمال عراق، نمیتواند تنها برای مقابله با پ.ک.ک باشد، زیرا میتوانست به سبک و سیاق گذشته با حملات هوایی و توپخانه‌ای با هزینه بسیار کمتر به مقابله با این گروهک بپردازد.
از طرفی در کنار این لشکرکشی ترکیه به عراق، باید حملات ترک ها به سوریه را نیز مورد توجه قرار داد تا شاید به نیت ترکیه در کشورگشایی پی برد.
اما هرچند دولت عراق به اعتراضات سیاسی و بیانیه دادن بسنده کرده، اما گروه‌هایی تحت عناوین گروه‌های مقاومتی به برخورد با ترکها برخواستند.
این گروه‌ها که بعضا با عناوینی چون گردان «احرار العراق» خود را مطرح کرده اند حملات راکتی و پهپادی به چندین پایگاه ارتش ترکیه در عراق از جمله پایگاه زلیکان که محل حضور نیروهای ترکیه در منطقه بعشیقه در موصل است داشته اند.
نکته قابل توجه این است که این گروه‌ها در رسانه‌ها بارها اعلام کرده اند حملات خود را تا خروج کامل ارتش ترکیه از خاک عراق ادامه می دهند و مسئولیت این حملات با ترک‌هاست زیرا آنها بصورت غیرقانون وراد عراق شده‌اند.
باتوجه به این شرایط پیش بینی می‌شود که حملات گروه های مسلح غیردولتی عراقی به ارتش ترکیه در روزهای آتی بالا خواهد گرفت و روزانه شاهد آن باشیم تا شاید خلاء برخورد جدی ارتش و دولت عراق در برابر این حضور غیرقانونی ترکها تا حدودی پر شود.
