به قلم: فرزاد خیری
آنچه امروز پ.ک.ک بعد از ۴۰ سال خون و خونریزی بدان دست یافته این است که توانسته هواداران خود را در اروپا دور کفش می‌کاپ با برند ترکیه جمع کرده و فریاد دروغین پیروزی سر دهد.
کسانی که پ.ک.ک را می‌شناسند به خوبی می‌دانند که اگر پ.ک.ک چیزی را نماد بسازد، قطعاً هدفی در آن وجود دارد. پ.ک.ک اکنون به کشته شدن کودکان و جوانان کرد شدیدا نیاز دارد. چرا که با ساختن افسانه های دروغین در مورد کشته ها، هم عناصر خود را به مرگ تشویق می کند و هم احساس انتقام در آنها را بارور می کند.
در واقع این کودکان و نوجوانان هستند که قربانی می شوند، شستشوی مغزی می شوند و از زندگی محروم می شوند و در نهایت کشته می شوند. همانطور که بره قربانی قبل از ذبح در خانه نگهداری می شود، پ.ک.ک همین کار را با عناصر خود می کند. قبل از کشته شدن آنها را در مقابل دوربین می نشانند، از آنها عکس می گیرند، چهره خندان مصنوعی آنها را در دل طبیعت سرسبز به تصویر می کشند، آنگاه که کشته می شوند از جنازه شان کلیپ می سازند، آهنگ احساسی می گذارند و منتشر می کنند و این چرخه بیش از ۴۰ سال است که ادامه دارد.
اگر یکی از عناصر پ.ک.ک بگوید خسته است و می خواهد گروه را ترک کند، فورا کشته می شود. بله، کودکان و نوجوانان، بره قربانی هستند که پ.ک.ک خود را پشت جنازه های آنها پنهان کند.
اگر جمعیتی که کفش های عناصر پ.ک.ک را بر دوش حمل می کنند، برای آنها احترام قائل بودند، می‌پرسیدند چرا این کودکان را آگاهانه به آغوش مرگ می فرستید؟ چرا آنها را از زندگی محروم می کنید؟ چرا وقتی کشته می شوند، جنازه را به خانواده ها تحویل نمی دهید؟ چرا خبر کشته شدن آنها را بعد از سال‌ها اعلام می کنید؟
آن ماکت کفش می‌کاپ، نماد مقاومت و پیروزی کردها نیست. این ماکت فقط می تواند نمادی از تله ای باشد که پ.ک.ک برای کردها گسترانده است.
