امیرکریمی با کد سازمانی “مزدک” به همراه پیمان ویان در هفتمین کنگره پژاک بعنوان روسای مشترک این گروهک تروریستی منصوب شدند.
امیر کریمی اصالتا اهل مهاباد بوده و در بحبوحه حوادث سال ۱۳۷۸ همزمان با دستگیری عبداله اوجالان که در دانشگاه تبریز دانشجو بود تحت تاثیر شرایط آن زمان قرار گرفت و به گروهک تروریستی پ.ک.ک ملحق شد.قبل از وی هم برادرش به عضویت پ.ک.ک درآمده بود که بعد از چند سال فرار کرد.
امیر همراه چند تن از دوستانش در شهرک پرواز تبریز خانه ای مجردی اجاره کرده بود و به تعداد زیادی از دختران دانشجو تجاوز کرده بود. یک دختر اراکی به نام س.ب به صورت جدی به دنبال وی بود.امیر که شرایط را سخت دید یا باید با وی ازدواج می کرد و یا باید به زندان می رفت. این شرایط امیر را مجبور کرد تا به عضویت پ.ک.ک درآید.
امیر کریمی در پ.ک.ک بعنوان تئوریسین شناخته می شود که مفهوم تئوریسین در گروهک های تروریستی متفاوتتر از آن چیزی است که عده ای می پندارند. در پ.ک.ک به افرادی تئوریسین لقب داده می شود که کادرها را مشغول می کند، به مناطق عملیاتی نمی رود، بلکه دیگران را نیز تشویق به مرگ می کند و با یاوه گویی و ایجاد محیط غیر طبیعی همیشه سعی می کند که فضای سازمان را متشنج نشان داده تا بقیه را روانه جنگ نماید.
امیر کریمی در پ.ک.ک دست نشانده جمیل بایک و مصطفی کاراسو می باشد. هر چند که این دو نفر نیز بعنوان تئوریسین شناخته می شوند؛ چرا که هزاران کادر را به مرگ فرستادند اما خودشان زنده هستند.
کریمی در پ.ک.ک و پژاک از طرف دیگر کادرها مورد قبول نیست و کادرهایی که در بخش نظامی هستند او را قبول ندارند. چرا که او بیشتر در فعالیت های سیاسی جای گرفته و مدتی طولانی در اروپا و بعدا نیز در شمال سوریه تاریخ ایران را تدریس می کرد. وی قبلا نیز برای مدت کوتاهی در سال ۲۰۰۸ میلادی در کوهستان شاهو حضور داشت که آن هم تحت هدایت فرمانده ی.ر.ک بنام کندال گلو بود.
امیر کریمی با افکار رادیکال و شوونیسیم آن طور که مشخص است نمی تواند پژاک را در ریل مشخص شده از طرف پ.ک.ک هدایت کند. زیرا انتصاب افراد تندرو تنها برای فعالیت های داخلی سازمان کارایی دارد و گرنه در عرصه سیاست آنچنان که باید و شاید کارایی ندارد. قبلا نیز سیامند معینی با تمام توان تلاش کرد اما نتوانست پا به فراتر بگذرد؛ بلکه از طرف خود پ.ک.ک خنثی شد و بدون شک سرنوشت امیر کریمی نیز مشابه سیامند معینی خواهد بود.
