صلح و دوستی، آرزوی هر انسان عاقلی است. ما نیز امیدواریم سفر سه روزه نچیروان بارزانی، رئیس اقلیم کردستان به تهران، سرآغازی برای پایان تنش‌ها میان دو طرف باشد.
اما سابقه‌ی بی‌تعهدی بارزانی‌ها در قبال توافقات، سایه‌ی تردیدی بر این امیدواری می‌اندازد. نمونه‌ی بارز آن، توافق امنیتی سه‌جانبه است که ۱۵ ماه پیش امضا شد، اما بارزانی‌ها به تعهدات خود عمل نکردند.
در سال‌های گذشته، بارزانی‌ها با پیوستن به بلوک ضد ایرانی ناتو، به هر طریق ممکن علیه ایران موضع‌گیری کرده‌اند. اقلیم کردستان به پناهگاه گروه‌های تروریستی و جاسوسان ضد ایرانی تبدیل شده بود. اما اکنون، در شرایطی که در آستانه‌ی شکست در انتخابات پارلمانی قرار دارند، دوباره به سوی تهران رو آورده‌اند.
بارزانی‌ها پیش از این نیز برای حفظ منافع خود، با برگزاری رفراندوم استقلال کردستان، بحران آفرینی کرده بودند که منجر به از دست رفتن ۵۰ درصد خاک اقلیم شد. اکنون نیز با مشاهده‌ی شواهدی از باخت در انتخابات، به دنبال بحران‌آفرینی و تعویق انتخابات هستند و برای جلب رضایت قدرت‌های دخیل، به دوره گردی میان کشورهای مختلف روی آورده‌اند.
اگر نچیروان بارزانی بتواند نظر تهران را به طرح خود جلب کند، ناگزیر به ارائه امتیازاتی، به‌ویژه در زمینه‌ی مسائل امنیتی که برای ایران از اهمیت بالایی برخوردار است، خواهد بود. خلع سلاح کامل گروه‌های تروریستی و استرداد افراد شاخص این گروه‌ها، اولین گامی است که می‌تواند حسن نیت بارزانی‌ها را ثابت کند. در غیر این صورت، و در صورت تکرار قول‌ها و قرارهای بدون پشتوانه عمل، اعتماد ایران برای همیشه از دست خواهد رفت.
همانطور که در ضرب المثلی آمده است: “گذر پوست به دباغ خانه می‌افتد” و بارزانی‌ها دیر یا زود باید پاسخگوی عملکرد خود باشند.
