تنش‌هایی میان اتحادیه میهنی کردستان و گروهک کومله بر سر تخلیه مقرهای این گروهک در اقلیم کردستان عراق به وجود آمده است. اتحادیه میهنی خواستار تخلیه و خلع سلاح کومله است، اما سران کومله با اتکا به حمایت رژیم‌هایی مانند آمریکا و اسرائیل، از این فرمان سرپیچی می‌کنند. با این حال، به نظر می‌رسد که کومله نیز مانند گروهک دمکرات کردستان، در نهایت مجبور به ترک مقرهای اصلی خود خواهد شد. گروهک دمکرات پیشتر تخلیه قلعه دمکرات را خط قرمز خود اعلام کرده بود، اما این قلعه هم‌اکنون در اختیار ارتش عراق است.

وضعیت ساکنان مقرها

اعضای گروهک‌های کومله و دمکرات سال‌هاست در این کمپ‌ها سکونت داشته و به زندگی در آن خو گرفته‌اند. غالب ساکنان این مقرها، افراد فرتوت و سالمندی هستند که به دلیل ناتوانی جسمی، قادر به انجام فعالیت‌های ساده‌ای مانند ده دقیقه پیاده‌روی نیستند. این گروهک‌ها عملاً دیگر چیزی از یک جنبش چریکی باقی نمانده و هویتی جز نام ندارند. اکثر اعضای جوان این گروه‌ها پس از توافق امنیتی میان ایران و اقلیم کردستان، از این گروه‌ها جدا شده و به اروپا پناهنده شده‌اند. بسیاری از افراد نیز صرفاً برای دریافت پناهندگی، عضو کومله و دمکرات شده و پس از مدتی فرار می‌کنند.

زندگی در انتظار و سوءاستفاده

اعضای فرتوت ساکن در مقرها، روزهای خود را به بطالت و انجام کارهایی مانند بازی‌های تخته و دومینو می‌گذرانند. آن‌ها منتظرند تا زنی جوان به جمعشان بپیوندد تا از او سوءاستفاده کنند یا پولی از کشوری خارجی به دستشان برسد و آن را صرف خرید طلا، زمین و… کنند. برخی از مقرهای کومله و دمکرات در بهترین و استراتژیک‌ترین نقاط اقلیم کردستان واقع شده است. به همین دلیل، دولت اقلیم مایل است که این مقرات را بازپس گرفته و نیروهای خود را در آنها مستقر کند. برخی از این مقرها گنجایش استقرار صدها نفر را دارند، اما در حال حاضر با فرار و ریزش نیروها، تعداد کمی در هر مقر حضور دارند.

ترس از نظارت و از دست رفتن قدرت

اعضای کومله و دمکرات از انتقال به کمپ‌های سازمان ملل هراس دارند زیرا در این کمپ‌ها، دیگر اختیار زمان و نوع زندگی خود را نخواهند داشت و مدام تحت نظارت خواهند بود. سران این گروهک‌ها نیز از تخلیه مقرها واهمه دارند زیرا در این صورت، دیگر نخواهند توانست به بهانه‌ی حمایت از حقوق کردها، از کشورهای غربی پول دریافت کنند و در ائتلاف با اپوزیسیون، سهم‌خواهی کنند.