در شهر وان، ۳۵ خانواده که فرزندانشان به طور اجباری و غیرقانونی توسط سازمان تروریستی پ.ک.ک به کوهستان‌ها منتقل شده‌اند، در مقابل ساختمان استانی حزب دم پارتی تحصن خود را ادامه می‌دهند و خواستار بازگشت فوری و بی‌قید و شرط فرزندانشان هستند.
این خانواده‌ها با سردادن شعارهایی علیه پ.ک.ک و دم پارتی، بر عزم راسخ خود برای آزادی فرزندانشان تأکید می‌کنند. مادران و پدران داغدار، با چشمانی اشک‌آلود، خواستار پایان این رنج و آوارگی شده‌اند.
تحصن اعتراضی این خانواده‌ها که به مدت ۵۸۸ روز به صورت مداوم و چرخشی ادامه دارد، نشان از اراده پولادین آن‌ها در برابر این جنایت بزرگ دارد. این خانواده‌ها که در تاریخ‌های مختلف شاهد ربوده شدن فرزندانشان توسط پ.ک.ک بوده‌اند، با در دست داشتن پلاکاردهایی حاوی پیام‌های اعتراض‌آمیز، از مقابل ساختمان د.ب.پ عبور کرده و خواستار پاسخگویی مسئولان این حزب شده‌اند.
خانم سانچار، یکی از مادران داغدار، ضمن اشاره به شروع اعتراضات مادران در دیاربکر و ادامه آن در وان، گفت: «این اعتراضات وارد ششمین سال خود شده است. ما، مادران و پدران، فرزندانمان را که حق طبیعی ما هستند، در هر شرایط آب و هوایی طلب می‌کنیم. تا آخرین نفس به این راه ادامه خواهیم داد.» وی خطاب به فرزندش گفت: «پسرم، اگر صدایم را می‌شنوی، به حرف‌های آن‌ها گوش نده. بسیاری از جوانان به آغوش خانواده بازگشته‌اند. چرا به این قاتلان اعتماد می‌کنی؟»
آقای یوسف اردینچ، یکی دیگر از پدران داغدار، که فرزندش از سال ۲۰۱۵ مفقود شده است، گفت: «پسرم در دانشگاه درس می‌خواند و به طور ناگهانی ناپدید شد. او را به پ.ک.ک پیوستند و اکنون در سوریه است. من فرزندم را رها نخواهم کرد. از سال ۲۰۱۵ در همه تظاهرات شرکت می‌کنم. چرا که قلبم را از دست داده‌ام. بچه‌هایشان در اروپا چندین زبان می‌آموزند و پسرم هم تحصیلکرده بود، اما به جای کتاب، اسلحه به دستش دادند. این جنگ علیه ماست.»
