با اعلام موضع دولت باغچلی، رهبر حزب حرکت ملی ترکیه، مبنی بر دعوت از عبدالله اوجالان برای حضور در مجلس و اعلام انحلال پ.ک.ک، اختلافاتی درون صفوف این گروه بروز کرده است. باغچلی همچنین پس از دیدار با اعضای حزب دم (شاخه سیاسی پ.ک.ک در مجلس ترکیه) اعلام کرد که اوجالان باید برای گفتگو در مجلس حاضر شود و انحلال این گروه را رسماً اعلام کند.
موضع‌گیری باغچلی در بین اعضای پ.ک.ک باعث دو دستگی و اختلاف نظر شده است. بخشی از اعضای این گروه باور دارند که اظهارات باغچلی نوعی عملیات جنگ روانی از سوی دولت ترکیه است که هدف آن فریب کردها و ایجاد تفرقه درون پ.ک.ک است.
در این میان، اعضایی از شورای رهبری پ.ک.ک، مانند جمیل بایک، دوران کالکان و مصطفی کاراسو، که بیشتر در زمینه‌های سیاسی فعالیت دارند، آشکارا مخالفت خود را با ایده خلع سلاح تحت مدیریت اوجالان اعلام کرده‌اند. آن‌ها تأکید دارند که تصمیم‌گیری درباره خلع سلاح باید توسط رهبری فعلی پ.ک.ک صورت گیرد و اوجالان حقی در این زمینه ندارد.
از سوی دیگر، گروه دیگری از اعضای شورای اجرایی پ.ک.ک، شامل مراد کاراییلان و آمد ملازگرد که مسئولیت بخش نظامی این گروه را برعهده دارند، از این تصمیم استقبال کرده و اعلام آمادگی کرده‌اند تا فرایند خلع سلاح را در صورت هماهنگی با اوجالان و دولت ترکیه آغاز کنند.
این دودستگی در صفوف پ.ک.ک در حالی شدت گرفته است که تاکنون هیچ اقدام عملی برای آتش‌بس انجام نشده و ارتش و سازمان اطلاعات ترکیه به حملات خود به مواضع پ.ک.ک ادامه می‌دهند.
با این حال، احتمال موفقیت توافق احتمالی میان اوجالان و دولت ترکیه برای خلع سلاح پ.ک.ک ضعیف به نظر می‌رسد. بسیاری از اعضای تأثیرگذار این گروه، سلاح را جزئی جدایی‌ناپذیر از هویت پ.ک.ک می‌دانند و از سویی، به دلیل بی‌اعتمادی به دولت ترکیه، نگران آینده خود پس از خلع سلاح هستند.
همچنین پایان جنگ به دلیل منافع مالی و سیاسی برخی از طرفین، چه در درون ترکیه و چه در میان اعضای پ.ک.ک، غیرممکن به نظر می‌رسد. برای بسیاری، ادامه این منازعه تضمین‌کننده حضور و منافع شخصی و سیاسی‌شان است. بنابراین، احتمال موفقیت پروژه صلح و آتش‌بس بسیار پایین بوده و این پروژه، همچون تلاش‌های پیشین، در معرض شکست است.
