پژاک؛ از ادعای مبارزه برای حقوق کردها تا واقعیت اقدامات تروریستی

سمیرا رستمی

گروهک تروریستی پژاک که در سال ۲۰۰۴ به‌عنوان شاخه‌ای از پ‌ک‌ک با هدف برهم زدن امنیت مناطق کردنشین ایران تأسیس شد. این گروه با ادعای دفاع از حقوق کردها و مبارزه برای استقلال کردستان ایران، اقداماتی خشونت‌آمیز انجام داده که حتی مورد انتقاد دیگر گروه‌های تجزیه‌طلب قرار گرفته است. اقدامات آن‌ها شامل کشتار مردم منطقه، اخاذی از کولبران و کارگران کردستان و حتی قاچاق مواد مخدر به بهانه تأمین منابع مالی برای به‌اصطلاح “حرکت انقلابی” است.

سابقه درگیری‌های پژاک

از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۷، پژاک مکرراً حملات مسلحانه‌ای را علیه نیروهای امنیتی و مردم بومی انجام داد. این اقدامات، واکنش‌های شدید و قاطع نیروهای مسلح را در پی داشت. این گروه با اتکا به پدرخوانده خود، پ‌ک‌ک، در شمال عراق و مناطق مرزی مستقر شد و از این پایگاه‌ها برای برنامه‌ریزی و اجرای عملیات و ایجاد هسته‌هایی در داخل ایران استفاده کرد. درگیری‌های شدید سال ۲۰۱۱ ضربه سنگینی به این گروه وارد کرد و باعث شد از قندیل عقب‌نشینی کرده و تمرکز خود را بر کردستان عراق به‌جای ایران قرار دهد.

پژاک؛ از ترور تا تلاش برای تغییر چهره

رویکرد افراطی پژاک و استفاده از خشونت، تنها به ناامنی و بی‌ثباتی در مناطق کردنشین منجر شده است. بسیاری از تحلیلگران مستقل، این گروه را شاخه‌ای وابسته به پ‌ک‌ک می‌دانند که استقلال عملیاتی ندارد و هدف اصلی آن، بی‌ثبات کردن کشور و جذب نیروی انسانی برای پ‌ک‌ک است. بااین‌حال، در سال‌های اخیر، پژاک تلاش کرده است با تغییر رویکرد ظاهری، خود را به‌عنوان گروهی مدنی و اجتماعی معرفی کند. اما شواهد متعدد، از جمله ادامه آموزش‌های نظامی، قاچاق سلاح و عملیات‌های تروریستی، خلاف این ادعا را نشان می‌دهد.

پرونده مولان رستمی

یکی از تازه‌ترین اقدامات این گروه، ورود مولان رستمی، یکی از عناصر ارشد پژاک، به داخل مرزهای ایران بود. او تلاش داشت با ایجاد هسته‌های نظامی، ناامنی را گسترش دهد، اما با شناسایی نیروهای امنیتی کشور، به هلاکت رسید. پژاک با ادعای غیرمسلح بودن رستمی و فعالیت‌های اجتماعی او، درصدد انحراف افکار عمومی است. اما شواهدی نظیر کشف سلاح و مهمات همراه او و تصاویر منتشرشده، این ادعا را بی‌اساس می‌کند.

پژاک در مسیر افول

تحلیلگران معتقدند که پژاک از سرنوشت عناصر خود آگاه است، اما برای جلوگیری از فراموشی و جلب توجه رسانه‌ها، اقدام به قربانی کردن کادرهایش می‌کند. این رفتارها نشان‌دهنده بحران عمیق در این گروه و سقوط تدریجی آن است.