پ.ک.ک/پژاک؛ مصداق بارز شرارت در سایه حقوق بشر

پس از فاجعه تاریخی ناسیونال سوسیالیسم در آلمان و جنایات نژادپرستانه هیتلر علیه یهودیان، دگراندیشان، مخالفان و مردم کشورهای دیگر، اتحادی جهانی برای تشکیل یک نظم نوین جهانی به وجود آمد و قرار شد تا بر پایه ارزش‌های مدرن، حقوق بشر مقرر شود. بنابراین فعالان و متفکران حقوق بشر به این امر واقف بودند که پیروزی در جنگ جهانی دوم بر نازی‌ها و دولت‌هایی که متحدان آنها بودند به تنهایی نمی‌تواند به صلح سیاسی در جهان منجر شود به همین دلیل هم می بایست منشوری تهیه کرد تا حقوق ملت ها را تضمین کند به همین دلیل هم اعلامیه جهانی حقوق بشر را تهیه و در ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ میلادی به تصویب رساندند.

در ۱۶ فوریه ۱۹۴۶ میلادی، نخستین اجلاس شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل در لندن برگزار شد. این شورا با صدور قطعنامه‌ای، کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل را تاسیس کرد. برپایه این قطعنامه این کمیسیون موظف به ارایه پیشنهادات، توصیه‌ها و گزارشات در ارتباط با میثاق جهانی در مورد آزادی‌های مدنی، وضعیت زنان، آزادی اطلاعات و…، حمایت از اقلیت‌ها و منع تبعیض بر پایه جنسیت، نژاد، زبان و مذهب به دبیر شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل شد. بنابراین در می ۱۹۴۶میلادی این کمیسیون مرکب از ۱۸ کشور تشکیل شد و با ایجاد بخش حقوق بشر در دبیرخانه سازمان ملل، فعالیت‌های خود را برای جمع‌آوری اسناد بین‌المللی یا قوانین داخلی کشورها برای آنکه در اختیار کمیسیون قرار گیرد، آغاز کرد.

همین اجلاس شورای اقتصادی و اجتماعی با ترکیب هیات مدیره ای همچون النور روزولت همسر فرانکلین روزولت رییس جمهوری آمریکا، رنه کاسن متخصص در حقوق مدنی و بین‌المللی، چارلز حبیب مالک و پنگ چونگ چنگ تشکیل شد و به تهیه و تدوین اعلامیه جهانی حقوق بشر همت گمارد و به مدت ۲ سال برای تهیه اعلامیه وقت گذاشتند تا اینکه در ۱۹۴۸ میلادی سند خود را آماده کردند.

تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر

پس از تهیه اعلامیه جهانی حقوق بشر در جلسه تاریخی، ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ میلادی مجمع عمومی سازمان ملل متحد در پاریس با ۴۸ رای موافق، ۸ رای ممتنع و بدون رای مخالف این اعلامیه را به تصویب رساند تا این روز به عنوان روز جهانی حقوق بشر نام‌گذاری شود که شوروی، جمهوری سوسیالیستی شوروی اوکراین، جمهوری سوسیالیستی بلاروس شوروی، جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی، جمهوری خلق لهستان، چکسلواکی، عربستان سعودی و اتحادیه آفریقای جنوبی جزو هشت کشوری بودند که رای ممتنع دادند.

این اعلامیه، شامل یک مقدمه و ۳۰ ماده است که در ماده نخست آن به برابری افراد بشر و حاکمیت روح برادری در میان آنها اشاره شده و آمده است: تمام افراد بشر آزاد زاده می‌شوند و از لحاظ حیثیت، کرامت و حقوق با هم برابراند. همگی دارای عقل و وجدان هستند و باید با یکدیگر با روحیه ای برادرانه رفتار کنند و به همین ترتیب تا ماده ۳۰ که در آن آمده است: هیچیک از مقررات اعلامیه‌ حاضر نباید چنان تفسیر شود که برای هیچ دولت، جمعیت یا فردی متضمن حقی باشد که به موجب آن برای از میان بردن حقوق و آزادی‌های مندرج در این اعلامیه فعالیتی انجام دهد یا به عملی دست بزند.

البته باوجود تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر اما در عمل واقعیت به گونه‌ دیگری رقم خورد زیرا حوادثی پس از پایان جنگ دوم جهانی تا به امروز به وقوع پیوسته است که فاصله زیاد میان اهداف و عملکرد جامعه‌بین‌المللی در دفاع از حقوق بشر را نشان می دهد. همچنین برخلاف تصور اولیه، شعارِ دفاع از حقوق بشر عملاً به ابزاری در جهت اِعمال فشارهای سیاسی و اقتصادیِ دولت‌های غربی بر برخی از کشورهای دیگر برای پیشبرد منافع استعماریشان، بدل شد.

پ.ک.ک/پژاک؛ مصداق بارز شرارت در سایه حقوق بشر

امنیت را یکی از کلیدی‌ترین عناصر بقا و بالندگی مادی و معنوی ملت‌ها، فرهنگ‌ها، تمدن‌ها و انسان‌ها فرض می‌کنند که تحقق صلح، پیشرفت، توسعه و… ارتباطی وثیق با آن دارد.

یکی از عواملی که ناقض امنیت است، پدیده تروریسم می‌باشد، از نظر لغوی، تروریسم از کلمه ترور (terror) گرفته‌شده که در زبان فرانسوی به معنای خوف و وحشت است و تروریسم به معنای هراس افکنی، وحشت‌افکنی یا دهشت افکنی است، ولی در اصطلاح تعاریف متعدد و گوناگونی از تروریسم ارائه شده است، وزارت دفاع ایالت متحده در سال ۱۹۹۰ م تروریسم را چنین تعریف نموده است: “کاربرد غیرقانونی یا تهدید به کاربرد زور یا خشونت بر ضد افراد یا اموال برای مجبور یا مرعوب ساختن حکومت‌ها یا جوامع که اغلب به‌قصد دست‌یابی به اهداف سیاسی، مذهبی یا ایدئولوژیک صورت می‌گیرد”، دانشنامه بریتانیا نیز از تروریسم چنین تعریف ارائه نموده است: “کاربرد سیستماتیک ارعاب یا خشونت پیش‌بینی‌ناپذیر بر ضد حکومت‌ها، مردمان یا افراد برای دست‌یابی به یک هدف سیاسی است”، فرهنگ حقوقی بلک تروریسم را چنین تعریف می‌نماید: “تروریسم استفاده یا تهدید به استفاده از خشونت برای ارعاب یا ایجاد ترس خصوصاً به عنوان وسیله‌ای برای تأثیر گذاشتن بر رفتار سیاسی می‌باشد”، تعاریفی که در این زمینه وجود دارد دست کم سه خصیصه مشترک را مد نظر قرار می‌دهند:

اول، به‌کارگیری خشونت یا دست کم تهدید به اعمال آن: جی. آنجلو کورلت در این خصوص یادآوری می‌کند که نیازی نیست که تحقق عینی خشونت را تروریسم بنامیم، بلکه تهدید به اعمال آن نیز می‌تواند از عناصر ذاتی اعمال تروریستی باشد.

دوم، خشونت با اهداف سیاسی: به‌منظور تفکیک تروریسم از سایر اشکال خشونت و اعمال بزهکارانه‌ای مانند قتل یا سوءقصد باانگیزه‌های اقتصادی و شخصی، برخی نویسندگان صرفاً گروه‌ها و بازیگرانی را در زمره تروریست‌ها قرار می‌دهند که درصدد تحت تأثیر قرار دادن اعمال و رفتار سیاسی حاکمان از طریق اعمال خشونت‌آمیز هستند.

سوم، غیر نظامیان، آماج تهدیدات و آسیب‌های تروریستی: خصیصه‌هایی که به عنوان عنصر اصلی متمایزکننده تروریسم از سایر اشکال خشونت مطرح‌شده آسیب رساندن به شهروندان یا تهدید به اعمال خشونت علیه آنان است، به‌گونه‌ای که ایجاد ترس و به راه انداختن آثار روانی مخرب علیه شهروندان مهم‌ترین ویژگی تروریسم و اعمال تروریستی قلمداد می‌شود.

تروریسم در کشور

بنا به آمار نهادهای رسمی در کشور، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون بیش از هفده هزار شهروند، قربانی حملات گروه‌های تروریستی اعم از سازمان منافقین، گروهک‌های دمکرات، کومله، پژاک، چریک فدائیان، پیکار، فرقان، انجمن پادشاهی، داعش و… شده‌اند، بر اساس گزارش “موسسه اقتصاد و صلح” در سال ۲۰۱۳ م، در فهرست کشورهایی که بیشترین آسیب را از تروریسم دیده‌اند، ایران در رده ۲۸ ام قرار داشته و همچنین جزء ۱۳ کشوری است که بنابراین گزارش در معرض خطر افزایش حملات تروریستی است.

موسسه اقتصاد و صلح (IEP) همچنین در گزارشی به بررسی و اندازه‌گیری شاخص تروریسم با تمرکز بر وقوع عملیات تروریستی، گروه‌های تروریستی و تعداد کشته‌شدگان ناشی از فعالیت این گروه‌ها در جهان طی دوره زمانی سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۱ پرداخته است، طبق این آمار، ایران بعد از عراق، سوریه، مصر، یمن و لیبی، در رتبه ششم به لحاظ تعداد کشته‌شدگان ناشی از عملیات تروریستی در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا قرارگرفته است.

این آمار گویای آن است که کشور ایران بر اساس شاخص‌های بین‌المللی یکی از قربانیان پدیده تروریسم می‌باشد در همین راستا لازم است این پدیده با توجه به آنکه یکی از تهدیدات امنیت ملی کشور نیز محسوب می‌شود بیش‌ازپیش موردتوجه، تفسیر و تحلیل قرار گیرد.

تروریسم در شمال غرب و غرب کشور

مناطق شمال غرب و غرب کشور بعد از پیروزی انقلاب اسلامی با طیف وسیع و متنوعی از چالش‌های امنیتی و تروریستی از جمله تصرف پادگان سنندج، تصرف پادگان مهاباد، حصر پاوه، جنگ شهری، بمب‌گذاری، ترور شهروندان، آدم‌ربایی، اخاذی، تهدید و… با عاملیت احزاب منحله از جمله کومله و دمکرات و… مواجه گردید و عملاً ناامنی گسترده‌ای بر این مناطق از کشور حکم‌فرما گردید، تا آنکه با همت مردم امنیت به آن مناطق بازگشت، البته برقراری امنیت در این مناطق از کشور علاوه بر هزینه‌های هنگفت مادی، مرهون فداکاری هزاران شهیدی می‌باشد که زندگی خویش را فدای امنیت و آرامش مردم این خطه از کشور کردند.

پدیده تروریسم در مناطق شمال غرب و غرب کشور بنا به دلایلی از جمله وجود پایگاه‌های گروهک‌های تروریستی در خاک اقلیم کردستان عراق و حمایت همه‌جانبه برخی کشورهای خارجی هنوز به‌طور کامل ریشه‌کن نشده و هر از چند گاهی بانفوذ به داخل کشور از طریق نوار مرزی اقدامات تروریستی را برعلیه شهروندان کرد انجام می‌دهند.

در شرایط حاضر، گروهک‌های تروریستی دمکرات، کومله، پژاک، پاک، خبات و… در خاک اقلیم کردستان عراق دارای پایگاه‌های متعدد بوده و هر از چند گاهی نیز اقدامات تروریستی در داخل کشور به‌خصوص مناطق شمال غرب و غرب انجام می‌دهند.

در ادامه این متن به بررسی کلی پنج اقدام تروریستی گروهک پژاک برعلیه شهروندان مدنی کشور پرداخته خواهد شد (اقدامات تروریستی گروهک پژاک برعلیه شهروندان کشور بیش از صدها مورد می‌باشد که در این متن فقط به عنوان نمونه به پنج مورد پرداخته خواهد شد).

گروهک تروریستی پژاک

گروهک تروریستی پژاک در سال ۲۰۰۴ م از جانب گروهک تروریستی کارگران کردستان ترکیه(PKK) باهدف مداخله در امور داخلی ایران از طریق ایجاد منازعات قومی، ضربه زدن به وحدت ملی کشور، ایجاد ناامنی، تلاش در راستای تجزیه کشور و… تأسیس گردید.

این گروهک در سال‌های اخیر طیف وسیعی از اقدامات تروریستی از جمله ترور شهروندان، ربایش کودکان و تبدیل آنان به کودک سرباز، حمله به مرزبانان، اخاذی از سرمایه‌گذاران، صاحبان کارگاه‌های تولیدی، معادن، هتل‌ها، اخاذی از کولبران، تهدید شهروندان و… را انجام داده است که در ادامه به نمونه‌هایی از این موارد اشاره خواهد شد:

تاج الدین میرزایی

یک تیم ترور و اخاذی گروهک تروریستی پژاک در بهار ۱۳۹۸ با حضور در روستای دیم قشلاق شهرستان ماکو از تاج الدین میرزایی مبلغ ۵ میلیارد ریال وجه نقد تقاضا می‌کند، پژاک، آقای میرزایی را تهدید می‌کند که باید ظرف مدت ۲۰ روز پول را تحویل اعضای آن دهد اما تاج‌الدین میرزایی به عنوان فردی روستایی در یک منطقه محروم از پرداخت این پول ناتوان بوده و لذا نمی‌تواند به خواسته تروریست‌های پژاک عمل نماید.

پس از ۲۰ روز، تیم ترور پژاک، در تاریخ ۱۳/۰۲/۱۳۹۸ در جاده روستایی اقدام به ربودن تاج‌الدین نموده و او را به مدت ۱۲ روز در یکی از مقرهای پژاک در کوهستان‌های شمال عراق زندانی و شکنجه می‌نمایند، عناصر پژاک با تهدید خانواده فرد ربوده شده خواستار مبلغ مذکور می‌شوند و تهدید می‌کنند تاج‌الدین را به قتل خواهند رساند، با توجه به عدم تمکن مالی خانواده میرزایی، اعضای تروریست پژاک تاج‌الدین را با شکنجه بسیار به فجیع‌ترین شکل ممکن به قتل رسانده و جسد وی را مثله می‌کنند، سپس در تاریخ ۲۶/۰۲/۱۳۹۸ با خانواده وی تماس گرفته شد و آدرس محل جنازه وی را به بستگانش اطلاع می‌دهند.

تاج الدین میرزایی، دامدار، متأهل و دارای سه فرزند بود.

سامان دانشور، جوانی از روستای “گویزه کویره” شهرستان مریوان، استان کردستان بود، سامان قبلاً چند سال در صف تروریست‌های پ.ک.ک فعالیت کرده بود اما بعد از پی بردن به ماهیت واقعی این گروهک تروریستی در سال ۱۳۹۶ از آن‌ها جداشده و به روستای زادگاه خود بازگشته و در زمین پدری مشغول به کشاورزی می‌شود اما تروریست‌های پژاک جدایی سامان را تحمل نکرده و به وی پیام می‌دهند که باید دوباره به آن‌ها بپیوندد، زمانی که سامان این خواسته آن‌ها را رد می‌کند، در تاریخ ۲۹ خرداد ۱۳۹۸ هنگامی‌که در مزرعه همراه مادر و خواهرش به کار کشاورزی مشغول است توسط سه نفر از تروریست‌های پژاک در روز روشن و جلو چشم مادر و خواهرش به رگبار بسته‌شده و ترور می‌شود.

سوران اختر ثمر

شب دوشنبه ۱۲ خرداد ۱۳۹۹، ساعت ۱۲ نیمه‌شب، در منطقه اورامانات شهرستان مریوان، استان کردستان در کوهستان‌های “کوسالان” مجاورت خانه باغ‌های “ژونی” که خانه باغ اهالی روستای “روار” را شامل می‌شود، یکی از جوانان این روستا به اسم “سوران اختر ثمر” توسط تروریست‌های پژاک ترور می‌شود.

عناصر تروریست پژاک، یکی از دوستان سوران به اسم “رامین” که در کوهستان‌های مجاورت خانه باغ‌های “ژونی” گله‌داری می‌کرده و چوپان بوده را اسیر و با تهدید اسلحه او را ناچار می‌کنند با سوران تماس گرفته و از او بخواهد که نان و لوازم دیگر موردنیاز را برایش به کوهستان ببرد، سوران هم از روی دلسوزی و بنا بر عرف رفاقت، با یکی دیگر از دوستان خود لوازم لازم را تهیه و با ماشین خود به‌سوی “ژونی” راه می‌افتند، قبل از اینکه به “ژونی” برسند چند نفر از تروریست‌های پژاک، ماشین آن‌ها را متوقف کرده و از ماشین پیاده‌شان می‌کنند، آن‌ها نخست موبایل‌هایشان را می‌گیرند و سپس سوران را با خود می‌برند، تروریست‌های پژاک به دوست سوران می‌گویند چند لحظه کنار ماشین صبر کن کار کوچکی با سوران داریم و بعد از مدت کوتاهی به تو ملحق می‌شود اما بعد از چند ساعت صبر کردن سرانجام دوست سوران مشکوک شده و پیاده خود را به خانه باغ‌های “ژونی” می‌رساند و از اهالی آنجا درخواست کمک می‌کند، زمانی که مردم به مکان ربایش سوران می‌رسند و بعد از مدتی جستجو، جنازه سوران را درحالی‌که اثر ۶ گلوله روی بدنش بوده و با کتف بسته و دست و پای‌شکسته پیدایش می‌کنند.

سوران، کولبر، و پدر یک دختربچه خردسال بود، ظاهراً سوران از پرداخت باج به تروریست‌ها سر باز زده بود.

شامگاه ۲۹ تیرماه ۹۷ با آمبولانس راهی شیفت کاری بود که در خروجی شهر کامیاران جلوی چشم همه مردم توسط تروریست‌های پژاک ترور شد، از او دو فرزند به نام‌های کارین و کسری به یادگار مانده است.

کوهسار فاتحی کارمند جمعیت هلال‌احمر شهرستان کامیاران در استان کردستان بود، دارای مدارک تحصیلی رادیولوژی، لیسانس مدیریت بحران و کارشناس ارشد روانشناسی بالینی بود.

کوهسار که خود ناجی روزهای سخت بود و جان ده‌ها تن را نجات داده بود، قربانی گروهک تروریستی پژاک شد.

اسرین محمدی

انتشار خبر ربوده شدن دختربچه ۱۳ ساله شهرستان سردشت در استان آذربایجان غربی و سپس اعلام خبر جان باختنش از سوی گروهک تروریستی پژاک، شوک دیگری بود که این گروهک تروریستی به جامعه وارد ساخت.

اسرین محمدی دختربچه ۱۳ ساله اهل شهرستان سردشت در سال ۱۳۹۶ توسط تروریست‌های پژاک ربوده می‌شود، با وجود پیگیری چندساله خانواده‌اش هیچ‌گونه خبری از وی منتشرنشده بود تا اینکه رسانه‌های گروهک تروریستی پ.ک.ک در خبری اعلام می‌کنند که وی در حمله هوایی جنگنده‌های ارتش ترکیه به کوهستان قندیل کشته‌شده است.

خانم مریم خضری، مادر اسرین می‌گوید: “دخترش در حال فرار از مقر تروریست‌های پ.ک.ک و پژاک به دست آن‌ها کشته‌شده است و روایت رسانه‌های پ.ک.ک از کشته شدن دخترش را باور ندارد.”

سرگذشت تراژیک اسرین محمدی دختربچه ۱۳ ساله اهل سردشت، تصویر گویایی ست از پدیده تروریسم در مناطق شمال غرب و غرب کشور و تأثیر آن بر زندگی و آینده کودکانی همچون اسرین!

​روز پنجشنبه ۲۹ تیر ۱۴۰۱، قهرمان رشیدی ۵۸ ساله، کشاورز، اهل روستای سرخه‌توت (سوره تو) شهرستان سروآباد، پدر چهار فرزند، توسط تروریست‌های پژاک ترور می‌شود.

اعضای تیم ترور پژاک، در ابتدا با همسر قهرمان شهیدی، در روستا صحبت کرده و سراغ همسرش را گرفته و درخواست راهنمایی یک آدرس را می‌کنند.

تیم ترور پژاک، پس از سوار شدن به خودروی شخصی و طی مسافتی کوتاه، دستور توقف و پیاده شدن داده و بلافاصله، جلوی چشم همسرش بی‌رحمانه وی را با ضرب چندین گلوله به شهادت می‌رسانند.

علی رغم اینکه گروهک تروریستی پ.ک.ک/پژاک و سایر نهادهای اقماری آن ها به صورت آشکار و گسترده در مناطق مختلف جهان اقدام به شرارت و جنایت میکنند، اما آن ها از این اقدامات خود هیچ ترس و و واهمه ای ندارند؛ چرا که می دانند می توانند در پس پرده اصطلاحی به نام حقوق بشر ان هم به سبک ابداع کنندگان آن یعنی کشورهای غربی پنهان شوند و نه تنها اینکه تعقیب و مجازات نمی شوند بلکه برای هر جنایت خود برچسب حقوق بشر چسبانده و در قبال شرارت های خود جایزه نیز دریافت می کنند. اما گذشته از این ها هر وجدان آگاه و بیداری می داند که پ.ک.ک/پژاک؛ مصداق بارز شرارت در سایه حقوق بشر می باشد.