پیشنهاد مظلوم عبدی، فرمانده نیروهای نظامی وابسته به پ.ک.ک در شمال سوریه، برای ایجاد منطقه‌ای عاری از سلاح در کوبانی که با هدف کاهش تنش‌ها و رفع نگرانی‌های امنیتی ترکیه مطرح شده است، می‌تواند در کنار سایر نشانه ها، تاییدی بر ناتوانی ها باشد. این پیام، به طور غیرمستقیم، ضعف ق‌س‌د در حفظ کنترل کامل بر این مناطق و مدیریت وضعیت پیچیده امنیتی را برجسته می‌کند.
۱. توسل به مداخله خارجی
پیشنهاد نظارت آمریکایی ها بر منطقه عاری از سلاح، نشان‌دهنده ناتوانی ق‌س‌د در ایجاد ثبات داخلی و تأمین امنیت مستقل در مناطق تحت کنترل خود است. این امر به‌وضوح وابستگی این نیروها به حمایت خارجی را به تصویر می‌کشد، چیزی که ادعای استقلال این نیروها را زیر سؤال می‌برد.
۲. ناکارآمدی در مدیریت تنش‌ها
اگر ق‌س‌د قادر به حفظ امنیت در مناطقی همچون کوبانی نباشد و به پیشنهاداتی نظیر ایجاد منطقه عاری از سلاح برای کاهش نگرانی‌های ترکیه متوسل شود، این اقدام نشان‌دهنده فقدان راه‌حل‌های پایدار و عملی برای مدیریت مسائل امنیتی و سیاسی در این منطقه است. این امر گواهی بر ضعف این نیروها در ارائه پاسخی جامع به چالش‌های پیش‌روی مناطق تحت کنترل آن‌هاست.
۳. بحران هویت مستقل
پیشنهاد نظارت آمریکا بر منطقه عاری از سلاح به معنای کاهش استقلال سیاسی و نظامی ق‌س‌د است. این اقدام نشان‌دهنده اتکای بیش‌ازحد این نیروها به قدرت‌های خارجی است که به‌طور ناگزیر موجب تضعیف اعتبار آن‌ها به‌عنوان یک نیروی مستقل می‌شود. وابستگی به حمایت خارجی در شرایط حساس کنونی، به جای تقویت، موقعیت ق‌س‌د را در میان بازیگران داخلی و خارجی تضعیف می‌کند.
۴. نگرانی‌های ترکیه؛ چالش بی‌پایان
اگرچه هدف اصلی این ابتکار، کاهش نگرانی‌های امنیتی ترکیه عنوان شده است، اما واقعیت این است که چنین پیشنهادی نمی‌تواند راه‌حلی پایدار برای تنش‌های موجود باشد. ترکیه بارها نگرانی‌های خود را درباره ارتباط ق.س.د با پ.ک.ک مطرح کرده است. ایجاد منطقه عاری از سلاح، اگرچه ممکن است به‌طور موقت از تنش‌ها بکاهد، اما مشکلات ژئوپولیتیکی و امنیتی بنیادین در روابط ترکیه و نیروهای کرد را حل نخواهد کرد.
۵. چالش‌های داخلی و اجتماعی
مناطق تحت کنترل نیروهای وابسته به پ.ک.ک با مجموعه‌ای از مشکلات اجتماعی، اقتصادی و زیرساختی روبه‌رو هستند. تمرکز بیش از حد بر مسائل امنیتی و اتکای مداوم به مداخلات خارجی، فرصت‌های حیاتی برای بازسازی و ارائه خدمات به مردم این مناطق را از میان می‌برد. چنین رویکردی ممکن است منجر به افزایش ناامیدی مردم و کاهش اعتماد آن‌ها به نیروهای محلی شود و در نهایت، به تضعیف مشروعیت سیاسی و اجتماعی این نیروها منجر شود.
پیشنهاد ایجاد منطقه عاری از سلاح در کوبانی اگرچه در ظاهر اقدامی دیپلماتیک به‌نظر می‌رسد، اما در عمق خود نشانه‌ای از ضعف در مدیریت داخلی، اتکای مفرط به قدرت‌های خارجی و عدم توانایی در پاسخگویی به چالش‌های ریشه‌ای است. بدون ارائه راه‌حل‌های اساسی برای مشکلات امنیتی، اجتماعی و سیاسی، این‌گونه طرح‌ها نمی‌توانند تضمینی برای آرامش و ثبات پایدار در منطقه باشند.
