ریبین فرجوند
گمانه‌زنی‌ها درباره آینده پ.ک.ک به اوج خود رسیده است. منابع آگاه گزارش داده‌اند که این گروه ممکن است در ماه آینده کنگره‌ای برگزار کند که احتمالاً به اعلام رسمی انحلال آن منتهی شود. این نشست که احتمالاً در سلیمانیه یا اربیل عراق برگزار خواهد شد، توجه بسیاری از تحلیل‌گران را به خود جلب کرده است. با توجه به تحولات اخیر، این پرسش مطرح می‌شود که آیا پ.ک.ک واقعاً به پایان راه خود رسیده است یا این اقدام تلاشی برای تغییر استراتژی آن محسوب می‌شود؟
پ.ک.ک در طول سال‌های فعالیت خود، به روش‌های مختلف از جمله قاچاق مواد مخدر، اسلحه و انسان، منابع مالی خود را تأمین کرده و درآمدی بالغ بر ۴۰ میلیارد دلار برآورد شده است. این حجم عظیم از سرمایه، ساختارهای قدرتی درون این سازمان ایجاد کرده که احتمالاً برخی از اعضا، به‌ویژه کسانی که منافع مالی در این شبکه دارند، در برابر روند خلع سلاح و انحلال مقاومت خواهند کرد.
سؤال مهم دیگر، سرنوشت نیروهای نظامی این سازمان، به‌ویژه شاخه‌های آن در سوریه است. به نظر می‌رسد که در صورت اعلام انحلال، یک سازوکار ویژه برای خلع سلاح و ادغام این نیروها در ساختارهای دیگر ایجاد شود. اما میزان موفقیت این فرآیند به شرایط منطقه‌ای و موضع بازیگران بین‌المللی بستگی دارد.
عامل دیگری که به این روند وزن بیشتری می‌بخشد، مواضع عبدالله اوجالان، رهبر زندانی پ.ک.ک، است. او در ۲۷ فوریه از هوادارانش خواست تا سلاح‌های خود را زمین بگذارند و تسلیم شوند. این پیام، در کنار تحولات اخیر، می‌تواند نشانه‌ای از تغییر رویکرد این گروه باشد، اما همچنان تردیدهایی درباره عمق و پایداری این تغییر وجود دارد.
با این حال، تحلیل‌گران معتقدند که اعلام احتمالی انحلال پ.ک.ک، لزوماً به معنای پایان نفوذ و ساختارهای آن نیست. بلکه ممکن است این سازمان با تغییر چهره و روش‌های جدید، در قالبی متفاوت به فعالیت خود ادامه دهد. در هفته‌های آینده، روشن خواهد شد که این تحولات واقعاً به معنای یک پایان است یا آغازی بر فصلی تازه.
