اگر اردوغان بتواند اعلام کند که پ.ک.ک را شکست داده—سازمانی که ترکیه، ایالات متحده و اتحادیه اروپا آن را گروهی تروریستی می‌دانند—در میان ملی‌گرایان ترکیه حمایت گسترده‌ای به دست خواهد آورد. از سوی دیگر، نزدیک شدن به اوجالان—که سال‌ها در ترکیه «قاتل کودکان» لقب گرفته بود—می‌تواند نظر مساعد بخش بزرگی از کردها را به خود جلب کند.
چالش‌های عملی انحلال پ.ک.ک
فرایند خلع سلاح پ.ک.ک به لحاظ لجستیکی بسیار پیچیده است. الیزا مارکوس، نویسنده کتاب «خون و باور: پ.ک.ک و مبارزه کردها برای استقلال»، در این‌باره می‌گوید: «این یک درخواست تاریخی است، اما پ.ک.ک همین فردا ناپدید نخواهد شد. از نظر عملی، این گروه برای برگزاری کنگره‌ای بزرگ نیاز به تضمین‌های امنیتی دارد و این چیزی است که تنها با بیانیه اوجالان محقق نمی‌شود.»
او ادامه داد: « باید در نظر گرفت که منظور از “انحلال” در اینجا دقیقاً به چه معناست؟ هزاران شورشی مسلح در کوه‌های اقلیم کردستان عراق حضور دارند—این گروه نمی‌تواند به‌سادگی ناپدید شود یا حتی خلع سلاح شود، مگر اینکه تصمیمی درباره آینده این افراد گرفته شود. آن‌ها کجا خواهند رفت؟ چه خواهند کرد؟ آیا به آن‌ها اجازه داده می‌شود به ترکیه بازگردند و وارد فعالیت سیاست قانونی شوند؟ آیا اقلیم کردستان عراق به آن‌ها اجازه خواهد داد در آنجا مستقر شوند؟ پ.ک.ک ممکن است خود را منحل کند، اما کادرهای آن نمی توانند ناگهانی ناپدید شوند»
با این حال، مارکوس یک نکته مثبت را برجسته کرد: «با انحلال پ.ک.ک، این گروه در اصل استقلالی را که از سال ۲۰۰۳ به شاخه‌های محلی خود در سوریه وعده داده بود، تحقق می‌بخشد.» اما او در پایان هشدار داد: «اینکه آنکارا چنین چیزی را بپذیرد یا نپذیرد، موضوعی کاملاً متفاوت است.»
منبع: المانیتور
