این تناقض، نه صرفاً یک خطای نمادین، بلکه بازتاب‌دهنده واقعیتی عمیق‌تر است: پ.ک.ک و شاخه‌های منطقه‌ای آن از جمله پژاک در ایران و ی.پ.گ در سوریه عملاً یک شبکه واحد و منسجم با ساختاری چندلایه هستند که تغییر نام یا جغرافیای فعالیت، تنها صورت مسئله را تغییر می‌دهد، نه ماهیت را. این شبکه، با اتکا به پشتیبانی لجستیکی و تسلیحاتی خارجی به‌ویژه از سوی ایالات متحده در مورد ی.پ.گ توانسته است قابلیت نظامی خود را حفظ و حتی در برخی حوزه‌ها تقویت کند.
تحلیل زمان‌بندی این اعلام «خلع سلاح» نشان می‌دهد که پ.ک.ک بیش از آنکه در پی یک تغییر بنیادین باشد، در حال بازتعریف نقش خود در معادلات منطقه‌ای است. انتقال بخش عمده نیرو و تجهیزات به شمال سوریه و فعالیت تحت پرچم ی.پ.گ، نمونه‌ای آشکار از این تغییر تاکتیک است. در عمل، میدان درگیری از کوه‌های قندیل و جنوب شرق ترکیه به مناطق مرزی سوریه و عراق منتقل شده است، اما هدف کلان اعمال فشار ژئوپلیتیک و برهم‌زدن توازن امنیتی منطقه همچنان ثابت مانده است.
پژاک، ی.پ.گ و پ.ک.ک در ادبیات رسانه‌ای گاه به عنوان گروه‌های مجزا معرفی می‌شوند، اما ساختار فرماندهی، ایدئولوژی و اهداف راهبردی آن‌ها نشان می‌دهد که این تقسیم‌بندی بیشتر ظاهری است. به تعبیر برخی تحلیلگران امنیتی، این گروه‌ها مانند شاخه‌های یک درخت هستند که از یک ریشه تغذیه می‌کنند. بنابراین، هرگونه خلع سلاح واقعی مستلزم برچیدن کامل تمامی این شاخه‌ها و مسدود کردن مسیرهای پشتیبانی خارجی است.
روند صلحی که بدون پوشش دادن این ابعاد اجرا شود، عملاً به «صلح ناقص» می‌انجامد؛ صلحی که در ظاهر تنش را کاهش می‌دهد اما بستر لازم برای احیای دوباره چرخه خشونت را حفظ می‌کند. تجربه سایر منازعات مسلحانه جهان نشان داده که رها کردن بخشی از ساختار مسلحانه، هرچند با نام و پرچم متفاوت، دیر یا زود به بازتولید بحران می‌انجامد.
پ.ک.ک امروز شاید کمتر به‌طور مستقیم در خاک ترکیه درگیر باشد، اما با جابه‌جایی نیرو، تغییر نام و حفظ شبکه تسلیحاتی، همچنان در مسیر آشوب‌افکنی منطقه‌ای حرکت می‌کند. این مسیر نه تنها امنیت ترکیه، بلکه ثبات عراق، سوریه و ایران را تهدید می‌کند و هزینه‌های سنگین سیاسی، اقتصادی و انسانی را بر مردم کرد، ترک و عرب تحمیل خواهد کرد. بدون یک رویکرد جامع که هم‌زمان به انحلال تمام شاخه‌های این شبکه و قطع حمایت خارجی بپردازد، «خلع سلاح» صرفاً یک نمایش رسانه‌ای خواهد بود؛ نمایشی که شاید اسلحه را از صحنه کنار بگذارد، اما سایه آن همچنان بر سر منطقه باقی خواهد ماند.
پ.ک.ک؛ خلع سلاح نمایشی و آشوب‌افکنی واقعی
مراسم سالگرد آغاز عملیات‌های مسلحانه پ.ک.ک که قرار بود نمادی از عبور از خشونت و آغاز فصلی جدید در فعالیت‌های این گروه باشد، به شکلی متناقض با حضور نیروهای اسلحه به دست برگزار شد. این صحنه‌ها، برخلاف پیام رسمی «خلع سلاح» که با فراخوان عبدالله اوجالان و توافق با دولت ترکیه اعلام شد، نشان داد که اسلحه همچنان بخشی جدایی‌ناپذیر از کارکرد پ.ک.ک است.
کوردپاریز، هیچ تعلق خاطری به گروه، حزب و یا جریان سیاسی، در میان انبوه سیاست ورزی های رایج احساس نمی کند و تلاش دارد تا رویکردی مستقل، نقادانه، تحلیلی و خردمندانه به وقایع و رخدادهای منطقه و جهان داشته باشد.