او درباره ساختار این گروه توضیح داد: پ.ک.ک به مرور دامنه فعالیت خود را گسترش داده است. هرچند نفوذ آن در ایران محدودتر بوده، اما در ترکیه، عراق و سوریه حضور قابل توجهی دارد و به‌عنوان یک گروه مسلح شناخته می‌شود. اردمول افزود: «من ترجیح می‌دهم واژه تروریست را به کار نبرم، زیرا این‌گونه تعریف‌ها باید از سوی دولت‌ها تعیین شود.»
در پاسخ به چرایی فعالیت آزادانه پ.ک.ک در اروپا با وجود قرار گرفتن در فهرست گروه‌های تروریستی آمریکا و اتحادیه اروپا، او گفت: «این گروه‌ها در پوشش فعالیت‌های فرهنگی در اروپا سازمان‌دهی می‌شوند. بسیاری از انجمن‌های فرهنگی کردی در واقع اعضای پ.ک.ک هستند، اما هویت واقعی خود را پنهان می‌کنند.»
وی با اشاره به تناقض رفتاری غرب افزود: «اروپا به‌ظاهر این گروه‌ها را ممنوع می‌کند، اما در عمل امکان فعالیت به آن‌ها می‌دهد. کشورهای غربی به این سازمان‌ها پناه می‌دهند و از آن‌ها به‌عنوان اهرم فشار علیه کشورهای منطقه استفاده می‌کنند.»
اردمول همچنین به روابط برخی جریان‌های کردی با اسرائیل اشاره کرد و گفت: «این گروه‌ها به جای همکاری با دولت‌های متبوع خود، با اسرائیل و آمریکا همسو شده‌اند و عملاً به نیروی ذخیره آن‌ها در منطقه تبدیل شده‌اند.» او تأکید کرد که توجه بیشتر دولت‌ها به مطالبات و حساسیت‌های جامعه کردی می‌تواند از این روند جلوگیری کند.
در بخش دیگری از سخنانش، وی به موضوع خلع سلاح پ.ک.ک اشاره کرد و یادآور شد: عبدالله اوجالان تصور می‌کرد تصمیم او برای خلع سلاح بر تمام شاخه‌های پ.ک.ک اثرگذار باشد، اما ساختار YPG/PYD در سوریه خود را مستقل می‌داند و سلاح‌هایش را زمین نمی‌گذارد.
او در پایان خاطرنشان کرد: «تصمیم‌های اوجالان در امرالی می‌تواند پیامدهایی برای وضعیت کردها در چهار بخش منطقه داشته باشد، اما نفوذ او بر شاخه‌های مختلف، به‌ویژه در سوریه، محدود است و شاید بخشی از این روند بیشتر جنبه تاکتیکی داشته باشد.»
