با وجود این، حضور پ.ک.ک در سنجار نه‌تنها کمکی به بازسازی شهر نکرد، بلکه مانعی اساسی برای اجرای توافق‌نامه ۲۰۲۰ بغداد – اربیل و بازگشت ده‌ها هزار آواره ایزدی شد. حضور واحدهای وابسته به این گروه از جمله YBŞ و YPJ و ایجاد ایست‌های بازرسی متعدد، زندگی روزمره مردم را مختل کرد و مانع بازگشت حدود ۳۰۰ هزار نفر از ساکنان شد.
تحولات اخیر نشان می‌دهد که پ.ک.ک در برابر فشارهای سیاسی و امنیتی عراق ناگزیر به عقب‌نشینی از سنجار شده است. طبق توافقی غیرعلنی، این گروه پایگاه‌ها، ایست‌های بازرسی و مقرهای خود را به ارتش عراق و نیروهای حشد الشعبی واگذار کرد. ارتش عراق نیز با اعزام ۱۱ هزار نیرو کنترل شهر را در دست گرفت و مانع بازگشت مجدد چریک‌های پ.ک.ک شد. به موازات این روند، «شورای قبیله‌ای سنجار» که توسط پ.ک.ک ایجاد شده بود نیز در مسیر فروپاشی قرار گرفت و چندین عضو آن استعفا دادند.
با وجود این، پ.ک.ک همچنان تلاش دارد با جنگ روانی و انتشار اخبار تحریف‌شده، عقب‌نشینی خود را اقدامی داوطلبانه و کنترل‌شده جلوه دهد. در واقع، تحویل سنجار بیانگر ضعف و انزوای این گروه است؛ زیرا دیگر توان ایجاد ایست‌های بازرسی، بازداشت شهروندان یا کنترل مسیرهای ارتباطی را ندارد. تنها جایگاه باقی‌مانده برای پ.ک.ک، کوه‌های اطراف سنجار است، جایی که مجبور به محدود کردن حضور نظامی خود شده است.
در مجموع، توافق اخیر نشان‌دهنده شکست پروژه پ.ک.ک در سنجار و پایان بخش بزرگی از حضور مستقیم این گروه در شهر است. اگرچه تهدید پ.ک.ک در کوهستان همچنان باقی است، اما تحویل پایگاه‌ها به ارتش عراق می‌تواند زمینه‌ای برای بازگشت آوارگان و آغاز بازسازی این منطقه فراهم کند، مشروط بر آنکه دولت مرکزی اراده و توان کافی برای پر کردن خلأ امنیتی و سیاسی به‌جا مانده از پ.ک.ک را داشته باشد.
