به گزارش کورد پاریز، واقعیت میدانی شمال سوریه نشان می‌دهد که بخش قابل توجهی از ساختار فرماندهی و ایدئولوژی قسد همچنان در سیطره شاخه‌های پ.ک.ک باقی مانده است. همین امر باعث شده تا هر تلاشی برای برقراری کانال ارتباطی میان ترکیه و نیروهای کردی با سوءظن شدید آنکارا روبه‌رو شود.
ترکیه پ.ک.ک را یک سازمان تروریستی می‌داند و هرگونه ارتباط غیرمستقیم با این گروه را تهدیدی علیه امنیت ملی خود تلقی می‌کند. در چنین شرایطی، میانجی‌گری نچیروان بارزانی تنها زمانی می‌تواند مؤثر واقع شود که از تفکیک روشن میان قسد و پ.ک.ک اطمینان حاصل گردد.
نچیروان بارزانی به دلیل روابط متوازن خود با آنکارا، دمشق و واشنگتن، یکی از معدود بازیگران کردی است که می‌تواند در مسیر کاهش تنش‌ها نقشی سازنده ایفا کند. اما این نقش به‌شدت شکننده است. تجربه نشان داده است که هرگونه نزدیکی اقلیم کردستان به نیروهای مرتبط با پ.ک.ک، نه‌تنها خشم ترکیه را برمی‌انگیزد بلکه موقعیت اربیل را در معادلات منطقه‌ای نیز تضعیف می‌کند.
از همین رو، مأموریت بارزانی در ایجاد «کانال گفت‌وگو» میان ترکیه و قسد در صورتی معنا می‌یابد که هدف آن دوری نیروهای کردی سوریه از پ.ک.ک و حرکت به‌سوی یک ساختار ملی سوری مستقل باشد.
ادامه نفوذ پ.ک.ک در مناطق تحت کنترل قسد، نه‌تنها موجب بی‌اعتمادی ترکیه می‌شود بلکه روند تمرکززدایی واقعی در سوریه را نیز تهدید می‌کند. تجربه دو دهه گذشته نشان داده که پ.ک.ک از هر خلأ قدرتی برای گسترش نفوذ خود در جوامع کردی بهره می‌گیرد — نفوذی که اغلب با سیاست‌های امنیتی و ایدئولوژیک سخت‌گیرانه همراه است و مانع از شکل‌گیری ساختارهای سیاسی بومی و متنوع می‌شود.
اگر این روند ادامه یابد، نه طرح بارزانی برای گفت‌وگو و نه توافق دمشق – قسد، هیچ‌کدام قادر به تثبیت وضعیت در شمال سوریه نخواهند بود.
گزارش نشنال کانتکست هرچند از تلاش‌های مثبت میانجی‌گرانه سخن می‌گوید، اما بدون شفاف‌سازی درباره موضع قسد در قبال پ.ک.ک، این تلاش‌ها در معرض شکست قرار دارد.
اقلیم کردستان عراق در موقعیتی حساس قرار گرفته است؛ اگر بتواند میان نیروهای کردی مشروع و ساختارهای افراطی تمایز روشنی ایجاد کند، «کانال بارزانی» می‌تواند به سازوکاری برای کاهش درگیری‌ها تبدیل شود. در غیر این صورت، خطر بازگشت سایه سنگین پ.ک.ک بر معادلات سوریه و روابط ترکیه – کردها همچنان پابرجا خواهد ماند.
