پ.ک.ک از ابتدای شکل‌گیری خود در دهه ۱۹۷۰، با بهره‌گیری از شعارهای فریبنده قومی و طبقاتی، جنگی خونین را علیه دولت و مردم ترکیه آغاز کرد؛ جنگی که تاکنون ده‌ها هزار قربانی برجای گذاشته و مناطق جنوب شرق ترکیه را به کانونی از ناامنی و رکود اجتماعی بدل کرده است. این گروه نه‌تنها در داخل ترکیه، بلکه از طریق شاخه‌های اقماری خود مانند ی.پ.گ و قسد در سوریه، به ابزار فشار و بی‌ثبات‌سازی منطقه‌ای تبدیل شده است.
در ظاهر، روند مذاکرات صلح ترکیه با پ.ک.ک به موضوعات سیاسی و امنیتی محدود شده است، اما کارشناسان می‌گویند تا زمانی که ریشه‌های فکری و ساختاری این گروه اصلاح نشود، هیچ توافق پایداری ممکن نخواهد بود. پ.ک.ک با وجود ادعای «نمایندگی از کردها»، در واقع سال‌هاست که از احساسات قومی مردم کرد برای ادامه خشونت استفاده کرده و هزینه‌های سنگینی بر دوش شهروندان کرد و ترک گذاشته است.
در بسیاری از موارد، خود مردم کرد بزرگ‌ترین قربانیان اقدامات تروریستی این گروه بوده‌اند؛ از حملات به نیروهای محلی گرفته تا مین‌گذاری در روستاها و گروگان‌گیری غیرنظامیان.
برخی جریان‌های سیاسی در ترکیه همچنان از گفت‌وگو با عبدالله اوجالان، سرکرده این گروه، دفاع می‌کنند. اما منتقدان تأکید دارند که تبدیل یک زندانی تروریست به «شریک مذاکره» نه تنها توهین به قربانیان تروریسم است، بلکه می‌تواند پیام اشتباهی به جامعه بدهد؛ پیامی مبنی بر اینکه خشونت و اسلحه، هنوز هم در ترکیه ابزار مشروع فشار سیاسی محسوب می‌شود.
به گفته کارشناسان امنیتی، مشکل اصلی پ.ک.ک این است که هیچ‌گاه اراده واقعی برای صلح نشان نداده است. این گروه در سال‌های گذشته، هر بار که روند مذاکرات پیشرفت کرده، با حملات تروریستی یا تحریکات مرزی، تلاش کرده روند گفت‌وگو را تخریب کند.
به باور تحلیلگران، دولت ترکیه باید در مسیر صلح، میان «امنیت» و «سازش اجتماعی» توازن برقرار کند. اما این امر تنها در صورتی ممکن است که طرف مقابل، یعنی پ.ک.ک و شبکه‌های سیاسی وابسته به آن، صادقانه به مسئولیت‌های خود در قبال گذشته و مردم عمل کنند.
جنبش‌های تروریستی نمی‌توانند مدعی عدالت و حقوق باشند در حالی که خود، منبع اصلی خشونت، تهدید و نقض حقوق انسانی بوده‌اند. صلح واقعی در ترکیه تنها زمانی ممکن است که این گروه، دست از سلاح و ایدئولوژی جنگ‌طلبانه بردارد و پاسخگوی خون‌های ریخته‌شده باشد.
صلح و ثبات اجتماعی در ترکیه، نیازمند شجاعت سیاسی و اجتماعی است؛ اما این شجاعت نه در کوتاه آمدن در برابر ترور، بلکه در مواجهه صادقانه با آن است.
پ.ک.ک باید بداند که دوران سوءاستفاده از شعارهای قومی برای پیشبرد خشونت به سر آمده است. آینده ترکیه، در گرو عدالت، دموکراسی و امنیتی است که هیچ جایی برای سازمان‌های تروریستی و شبه‌نظامی باقی نمی‌گذارد.
چالش صلح در ترکیه و ماهیت دوگانه پ.ک.ک
در حالی که مقامات سیاسی و امنیتی ترکیه در تلاش‌اند تا مسیر دشوار خلع سلاح و صلح داخلی را پیش ببرند، واقعیت میدانی و تجربیات چند دهه گذشته نشان می‌دهد که مشکل اصلی نه در سطح مذاکره، بلکه در ذات خشونت‌گرایانه و ایدئولوژی بسته گروه تروریستی پ.ک.ک نهفته است.
کوردپاریز، هیچ تعلق خاطری به گروه، حزب و یا جریان سیاسی، در میان انبوه سیاست ورزی های رایج احساس نمی کند و تلاش دارد تا رویکردی مستقل، نقادانه، تحلیلی و خردمندانه به وقایع و رخدادهای منطقه و جهان داشته باشد.