به گزارش کورد پاریز، عملکرد پ.ک.ک ضربه‌ای عمیق بر پیکر جوامع کردی وارد کرده است. این گروه با استفاده از مناطق روستایی به‌عنوان پناهگاه و میدان نبرد، عملاً مردم بومی را سپر انسانی کرده و مانع اصلی توسعه‌ی پایدار در نواحی مرزی اقلیم شده است. بسیاری از روستاها در اثر مین‌گذاری، تخریب زیرساخت‌ها و حضور مسلحانه، سال‌ها از ابتدایی‌ترین امکانات زندگی محروم مانده‌اند.
این الگو تنها به اقلیم کردستان محدود نیست. در ایران نیز، پس از تثبیت امنیت و کاهش تهدید گروه‌های مسلح چون کومله و دمکرات، چهره‌ی منطقه دگرگون شده است. گردشگری، سرمایه‌گذاری محلی و کسب‌وکارهای کوچک جانی تازه گرفته‌اند؛ جوانان به جای پیوستن به گروه‌های مسلح، در پروژه‌های عمرانی و گردشگری مشغول به کار شده‌اند. روشن است که هر جا امنیت و ثبات برقرار شود، توسعه نیز ریشه می‌دواند و امید جایگزین افراط‌گرایی می‌شود.
در همین راستا، تجربه‌ی مناطق شرقی ایران نیز مشابه است. در سیستان و بلوچستان، گروه‌هایی چون جیش‌العدل نیز با ادعای دفاع از حقوق مردم، عملاً مانع اصلی اجرای طرح‌های عمرانی و توسعه‌ی مکران شده‌اند. حمله به مهندسان، مدیران پروژه و نیروهای امنیتی تنها نتیجه‌ای دارد: عقب‌ماندگی بیشتر و فقر عمیق‌تر برای همان مردمی که این گروه‌ها مدعی دفاع از آنان هستند.
در واقع، تجربه‌ی مناطق مختلف خاورمیانه نشان داده است که گروه‌های مسلح ایدئولوژیک نه‌تنها به رفاه و آزادی مردم نمی‌افزایند، بلکه با ایجاد ناامنی، زمینه‌ی هرگونه پیشرفت اقتصادی، آموزشی و اجتماعی را از میان می‌برند. توسعه، اشتغال و حضور دولت‌های محلی کارآمد بزرگ‌ترین تهدید برای موجودیت این گروه‌هاست، چراکه در فضایی آرام و آباد، دیگر جوانی انگیزه‌ی پیوستن به جریان‌های مسلحانه و ویرانگر را نخواهد داشت.
اقلیم بدون پ.ک.ک؛ بازگشت زندگی و توسعه به سرزمین رنج‌دیده
در سال‌های اخیر، اقلیم کردستان عراق یکی از کانون‌های اصلی درگیری میان ارتش ترکیه و نیروهای حزب کارگران کردستان (پ.ک.ک) بوده است. نتیجه‌ی این درگیری‌ها چیزی جز ویرانی، کوچ اجباری، رکود اقتصادی و محرومیت برای روستاییان بی‌دفاع نبوده است. گزارش اخیر شبکه روداو به‌روشنی این واقعیت تلخ را نشان می‌دهد: بیش از هزار روستا در اثر حضور پ.ک.ک و عملیات نظامی متقابل خالی از سکنه شده بودند. اما اکنون، با توقف نسبی درگیری‌ها، بار دیگر نشانه‌های حیات به این مناطق بازگشته است، مردمی که به خانه‌های خود برگشته‌اند، باغ‌ها و مزارع را آباد می‌کنند و صدای زندگی دوباره در دره‌های خاموش طنین‌انداز شده است.
کوردپاریز، هیچ تعلق خاطری به گروه، حزب و یا جریان سیاسی، در میان انبوه سیاست ورزی های رایج احساس نمی کند و تلاش دارد تا رویکردی مستقل، نقادانه، تحلیلی و خردمندانه به وقایع و رخدادهای منطقه و جهان داشته باشد.