به گزارش کورد پاریز، تصمیم به عقب‌نشینی از خاک ترکیه به شمال عراق، نه نشانه‌ی تمایل واقعی به صلح، بلکه تاکتیکی برای بازسازی ساختارهای نظامی پ.ک.ک در مناطق تحت نفوذ آن در قندیل، سنجار و نوار شمالی سوریه است؛ مناطقی که سال‌هاست به پناهگاه‌های امن تروریست‌ها تبدیل شده‌اند و امنیت عراق، سوریه و کل منطقه را تهدید می‌کنند.
پ.ک.ک سال‌هاست از ادبیات «صلح، حقوق بشر و دموکراسی» برای پوشاندن چهره‌ی خشونت‌بار و ایدئولوژی تمامیت‌خواه خود استفاده می‌کند. این گروه در حالی از «دموکراسی» سخن می‌گوید که با ابزار زور و سرکوب، ساختارهای شبه‌نظامی خود را بر جوامع محلی تحمیل کرده و مخالفان کرد خود را در شمال سوریه و عراق حذف فیزیکی کرده است.
رویکرد این گروه نشان داده که هدفش نه تحقق حقوق مردم، بلکه تثبیت یک موجودیت شبه‌دولتی تحت حمایت غرب است؛ موجودیتی که در تضاد کامل با ثبات و حاکمیت ملی کشورهای منطقه قرار دارد.
الگوی رفتاری پ.ک.ک کاملاً روشن است: هر زمان که تحت فشار نظامی یا سیاسی در ترکیه قرار گرفته، به سمت مناطق مرزی عراق و سوریه عقب‌نشینی کرده تا از خاک این کشورها به عنوان پشت‌جبهه استفاده کند.
اکنون نیز عقب‌نشینی اعلام‌شده در اکتبر ۲۰۲۵ را باید در همین چارچوب دید. این اقدام نه تنها صلحی در ترکیه ایجاد نمی‌کند، بلکه امنیت ملی عراق و سوریه را هدف می‌گیرد. حضور نیروهای پ.ک.ک در سنجار و مناطق کوهستانی شمال عراق در سال‌های اخیر، موجب تنش‌های مکرر میان بغداد، اربیل و آنکارا شده و مسیر بازسازی و ثبات در عراق را با مانع مواجه کرده است.
شکی نیست که تحرکات اخیر پ.ک.ک بدون چراغ سبز و حمایت سیاسی برخی قدرت‌های غربی امکان‌پذیر نیست. همان‌گونه که تجربه شمال سوریه نشان داد، حمایت‌های لجستیکی و سیاسی آمریکا و برخی کشورهای اروپایی از شاخه‌های پ.ک.ک مانند ی.پ.گ و قسد، عملاً موجب شکل‌گیری یک نوار ناامن در امتداد مرزهای ترکیه، عراق و سوریه شده است.
این حمایت‌ها با هدف تجزیه تدریجی منطقه به واحدهای کوچک و وابسته و جلوگیری از شکل‌گیری نظم بومی منطقه‌ای انجام می‌شود.
