دعوت نشدن حزب اتحاد دمکراتیک سوریه –پ.ی.د- (شاخه سوری حزب کارگران کردستان ترکیه –پ.ک.ک) به نشست ژنو ۳، سبب گمانه زنی های جدیدی را درخصوص حمایت روسیه از این گروه و موافق بودن آن برای شرکت در نشست شده است.
کوردپاریز/ این سومین باری است که در طول ۵ سال جنگ داخلی سوریه، به منظور برگرداندن صلح و آرامش به این کشور، همچنین نشست هایی برگزار می شود. پ.ی.د امید زیادی به شرکت در این مذاکرات داشت. صالح مسلم، رئیس این حزب آنقدر مطئن از دعوت شدنش به نشست بود، که چند روز قبل برگزاری نشست به آنجا رفت اما به دنبال دعوت نشدن به این گفتگوها شهر را ترک کرد. ترکیه از جمله مخالفان جدی حضور این گروه در این مذاکرات بود اما مقامات وزارت خارجه روسیه حمایت خود را از حضور یافتن این زیرشاخه پ.ک.ک در شمال سوریه در کنفرانس ژنو۳ اعلام کردند.
در همین خصوص مایکل ورز، پژوهشگر Center for American Progress که در کنفرانس اخیرکردها در بروکسل شرکت کرده بود گفته: اکثر اعضای پ.ی.د خود معتقدند که روسها می خواهند به آنها خیانت کنند اما روسیه تنها کشوری است که موافق حضور پ.ی.د در مذاکرات بوده است. سران این گروه در ادامه این اظهارنظرات می گویند: حتی آمریکا هم با ترکیه هم نظر بود و با شرکت ما در مذاکرات ژنو۳ مخالفت کرد. هیچ کس از ما به طور علنی حمایت نکرد ما چه کار می توانستیم بکنیم.
ترکیه می گوید پ.ی.د و ی.پ.گ(شاخه نظامی پ.ی.د)، هردو زیرمجموعه پ.ک.ک هستند و هیچ تفاوتی ندارند و چون پ.ک.ک در لیست ترور آمریکا، اتحادیه اروپا و ترکیه قرار دارد، بنابراین پ.ی.د و ی.پ.گ هم تروریست هستند و با داعش هم هیچ تفاوتی ندارند و نباید متفاوت تر از بقیه تروریست ها با این گروهها تعامل صورت بگیرد.
از نگاه آمریکایی ها روسیه از هر فرصتی بهره برداری می کند و حمایت این کشور از حضور پ.ی.د در این مذاکرات هم فقط به منظور تحت تاثیر قرار دادن آن بود.
اما کمک های تسلیحاتی و حمایت های ائتلاف ضد داعش در سوریه به رهبری آمریکا به پ.ی.د هم از دید رسانه ها و سیاسیون پنهان نمانده و اخیرا هم فرستاده ویژه رئیس جمهور آمریکا درخصوص مبارزه با داعش در سوریه، به شهر کوبانی (عین العرب) رفته بود و با یکی از مقامات پ.ی.د و پ.ک.ک دیدار و گفتگو کرد. به عقیده ی صاحب نظران این رفتار دوگانه آمریکا درباره پ.ی.د، یادآور همان رفتار دوگانه در قبال تروریسم است.
رندا سلیم، کارشناس مسائل صلح در اندیشکده خاورمیانه هم معتقد است عدم اصرار روسیه بر حضور کردها در کنفرانس صلح سوریه نشان می دهد که حضور کردها در کنفرانس ژنو آن طور که مسکو وانمود می کرد، برای روسیه زیاد مهم نبود.
