عمر چلیک سخنگوی حزب عدالت و توسعه (AKP) در یک نشست مطبوعاتی در روز ۴ فوریه درخصوص بحران کنونی ترکیه گفت: تشکیل یک حکومت کردی یکپارچه، خودمختار و دموکراتیک در شمال سوریه، کمک به بازسازی نظامی و لجستیکی آن و ایجاد روابط تجاری گسترده با آن، تنها راه برون رفت ترکیه از بحران شمال سوریه است. در عین احترام به مرز های موجود ما باید در خارج از مرز های خود مناطق مشترک اقتصادی، سیاسی و فرهنگی ایجاد کنیم و به این وسیله مردم را به هم نزدیک کنیم. نظم سایکس پیکو که ۱۰۰ سال پیش در خاور میانه استقرار یافت “ساختگی” بود و “رویکرد ابتدائی و قرن نوزدهمی دولت – ملت” باید مورد بازبینی قرار گیرد.

کوردپاریز/ حمایت ایالات متحده از حزب اتحاد دموکراتیک (PYD) کاملاً آشکار شده است. همان روزی که به خاطر اصرار ترکیه به PYD اجازه داده نشد در مذاکرات ژنو شرکت کند، برت مک گورک نمایندۀ باراک اوباما رئیس جمهور ایالات متحده در ائتلاف ضد دولت اسلامی عراق و شام (داعش) از مناطق کردنشین شمال سوریه دیدار کرد و تصاویر آن را در تویتر منتشر کرد.

روسیه نیز از زمانی که روابطش با ترکیه دچار تنش شده است، دیگر در حمایت آشکار از PYD تردیدی به خود راه نداده است. از این گذشته هفتۀ قبل PYD اعلام کرد که به نمایندگی از سه کانتون شمال سوریه در مسکو دفتر نمایندگی تأسیس می کند.

از سوی دیگر مسألۀ ترکیه با PYD همکاری این کشور را با ایالات متحده دچار مشکل می کند. در حالی که ایالات متحده در مبارزۀ میدانی علیه داعش عمدتاً متکی به PYD و شاخۀ نظامی آن (YPG) است، آنکارا مصرانه با این امر مخالفت می کند و همین باعث متوقف شدن همۀ طرح های عملیاتی مشترک دو کشور شده است.

علاوه بر این، به نظر می رسد بشار اسد رئیس جمهور سوریه از PYD به مثابۀ یک کارت و از مناطق شمال سوریه به عنوان یک منطقۀ حائل در مقابل ترکیه استفاده می کند. درست مانند پدرش حافظ اسد که در سالهای دهۀ ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ به مدت تقریباً بیست سال عبدالله اوجالان رهبر حزب کارگران کردستان (PKK) را در دمشق میزبانی می کرد.

بدترین قسمت این مسأله بازگشت به عقب در ترکیه است. با حمایت گستردۀ PYD و YPG، PKK توانسته است فعالیت های خود را در داخل ترکیه تجدید و تشدید کند.

از این گذشته، بحران حل نشدۀ سوریه باعث به وجود آمدن مشکلاتی شده که ترکیه به تنهایی از عهدۀ چاره کردن آنها بر نمی آید. یک موجودیت کردی با روابط دوستانه در امتداد مرز های ترکیه می تواند منطقۀ حائلی در مقابل بسیاری از این مسائل ایجاد کند. مطمئناً برای آنکارا بهتر است که در همسایگی خود یک موجودیت هماهنگ با خود داشته باشد، نه حکومتی که تحت تأثیر قدرت های خارجی دیگر اداره می شود.

طارق چلنک رهبر اکوپولیتیک، که یک نهاد مشاوره ای مستقل است و در سال ۲۰۰۷ برای پژوهش دربارۀ مسألۀ کرد ها تأسیس شد، مدت مدیدی است که روی این مدل کار می کند. چلنک در این باره گفت: ترکیه باید کردستان سوریه را از نظر اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اطلاعاتی- امنیتی یکپارچه کند و آنکارا باید با این منطقه روابط تجاری برقرار کند، همان گونه که با حکومت اقلیم کردستان در شمال عراق روابط تجاری دارد، و باید برای بازسازی نظامی و لجستیکی کردستان سوریه کمک و حمایت کند. بانک های ترکیه باید آنجا شعبه دایر کنند. ارتش ترکیه باید به آموزش نظامی YPG بپردازد. به جای پایگاه های هوایی آمریکایی و روسی، باید پایگاه هوایی ترکیه در آنجا تأسیس شود. حتی باید برای تشکیل پارلمان آنها پیشقدم شد. به عنوان یک پیش شرط، PYD باید اجازه دهد که ترکمن ها و عرب هایی که از منطقه اخراج شده اند، باز گردند. به عبارت دیگر PYD باید یاد بگیرد که در هماهنگی با دیگران به حیات خود ادامه دهد.

چلنک این معادله را وارونه کرد. وی معتقد است کشاندن PYD و YPG به یک عرصۀ دموکراتیک و مدنی و تشکیل یک موجودیت خودمختار در شمال سوریه، PKK را نیز وسوسه می کند. این کار باعث می شود این سازمان “منطقۀ خودمختار غیرمستقیم” را تجربه کند و در نتیجه به خلع سلاح تشویق شود. به این ترتیب آنکارا یک راه برون رفت از بحران به PKK نشان داده است.

به طور خلاصه، چلنک “خلع سلاح از طریق PYD” را تجویز می کند و راه حلی برای حل بحران مناطق کردنشین سوریه پیشنهاد می کند.